บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 872

หวังหยวนและต้าหู่กำลังขี่ม้า พวกเขาเพิ่งข้ามชายแดนและเข้าไปในแคว้นหมาง พวกเขาเห็นร่าง ๆ หนึ่งยืนอยู่ระยะไกลบนเนินทรายสูงตระหง่าน

คนนั้นมีรูปร่างผอมเพรียว รวบผมทรงสูง มีลมกระโชกแรงพัดมาทำให้เสื้อผ้าของชายคนนั้นปลิวสะบัด

เป็นผู้หญิง

ผู้หญิงคนนั้น นอนหงายไขว้ขาด้วยท่าทางผ่อนคลายบนเนินทราย สีหน้าของนางสงบมาก ในขณะที่นางกำลังกินขนมและมองทิวทัศน์โดยรอบ

ข้างตัวนางพกดาบมาด้วย ดูเหมือนไม่ใช่คนที่จะมาล้อเล่นด้วยได้

มีม้าอยู่ข้างหลังกระดิกหางอย่างผ่อนคลายเดินไปมา

หวังหยวนและต้าหู่มองหน้ากัน ทันใดนั้นต้าหู่ก็ดูจริงจังขึ้นมา และพูดอย่างเคร่งขรึม “พี่หยวน จู่ ๆ มีผู้หญิงมาปรากฏตัวในสถานที่รกร้างแห่งนี้ เรื่องนี้แปลกจริงๆ!”

“ข้าคิดว่าผู้หญิงคนนี้ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ เราควรระวังไว้ดีกว่า”

หวังหยวนก็มองไปทางผู้หญิงคนนั้นด้วย บรรยากาศรอบตัวนางแสดงให้เห็นว่านางไม่ใช่คนธรรมดา ตอนนี้นางมาปรากฏตัวที่นี่ จุดประสงค์ของนางก็ชัดเจน นางต้องมาตามหาพวกเขาแน่

“ลองไปดูกันก่อนเถอะ”

หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าทันทีและเตรียมที่จะข้ามไป

คิดไม่ถึงว่าก่อนที่ทั้งสองจะเข้าไป พวกเขาเห็นผู้หญิงคนนั้นชักดาบยาวที่อยู่ข้าง ๆ นางออกมา แล้วชี้มาทางของพวกเขาสองคน

นางดุด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พวกเจ้าเป็นใคร?”

“มาที่นี่ คิดจะทำอะไร?”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หวังหยวนก็ยิ้มเบา ๆ ควบม้าของเขาแล้วถามหยอกเล่นไปว่า “เจ้าอยู่ที่นี่ ไม่ได้รอข้าอยู่หรือ ตอนนี้เจ้ามาถามข้าว่าข้าเป็นใคร เจ้าไม่คิดว่ามันน่าสนใจหรอกเหรอ?”

ผู้หญิงคนนั้นขำเล็กน้อย เอาขนมที่เหลืออีกครึ่งลงในกระเป๋าของนาง จากนั้นก็มองทั้งสองคนพร้อมกับเลิกคิ้วแล้วถามว่า “งั้นเหรอ?”

“ในเมื่อเจ้ารู้แล้วว่าข้าอยู่ที่นี่รอเจ้าอยู่ ดังนั้นโปรดกลับไปทางที่เจ้ามาเถอะ ชาวหมานไม่ต้อนรับเจ้า!”