บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 9

มีชายวัยกลางคนเดินมาจากไกล ๆ

เขาสวมหมวกทรงสูงขอบแดงสีดำ เสื้อสีน้ำเงินปักขอบสีแดง มีคำว่า "จับ" ที่ตรงกลางหน้าอก พร้อมด้วยรองเท้าบูทผ้าสีดำ และเหน็บดาบยาวที่เอว

เขาไม่สูงไม่เตี้ย มีแววตาที่ดูเฉลียวฉลาดอยู่บ้าง โดยรวมแล้วก็ดูธรรมดาทั่วไป

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาปรากฏตัว ทั้งตลาดก็เงียบลง

ความโกรธในดวงตาของพ่อค้าหายไปอย่างไร้ร่องรอย และรอยยิ้มที่ประจบสอพลอปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา

นี่คือเจ้าหน้าที่สายตรวจในตลาดตะวันตก ใต้เท้าในสายตาทุกคน ชื่อจริงชื่อซิงซาน

เจ้าหน้าที่สายตรวจคนหนึ่ง แม้ว่าจะไม่ได้ใหญ่โตในเมืองนัก แต่ก็ไม่ใช่ใครไปลบหลู่ได้

นอกจากนายอำเภอ เจ้าหน้าที่ปกครอง ที่ว่าการอำเภอยังมีอีกแปดขั้น ส่วนที่เหลือเป็นข้าราชการชั้นผู้น้อย สายตรวจ เจ้าหน้าที่ในสำนักงาน... ล้วนเรียกรวมกันว่า "เจ้าหน้าที่"

แม้ว่า 'เจ้าหน้าที่' เหล่านี้จะไม่มียศ แต่พวกเขาได้มีบันทึกชื่อในกรมข้าราชการพลเรือน มีอาชีพที่มั่นคง เมื่อพ่อตายก็สืบต่อให้ลูกได้

เจ้าหน้าที่แต่ละคนมีผู้ช่วยหลายสิบคน เพื่อช่วยงานราชการให้งานสำเร็จเรียบร้อย

เจ้าหน้าที่ไม่รับค่าตอบแทน แต่เมื่อพวกเขาอยากพึ่งพาก็ต้องเอาสินน้ำใจไปให้

การช่วยเพื่อแสวงหาผลประโยชน์นั้น รายใหญ่ต้องตกเป็นของ 'เจ้าหน้าที่' ส่วนรายเล็ก ๆ จะถูกแบ่งให้แก่ระดับย่อยลงมา

น่าวซานเจียงติดสินบนให้กับซิงซาน โดยแบ่งส่วยปลา เป็นสามต่อเจ็ด

น่าวซานเจียงเก้าคนแบ่งออกมาสามส่วน ส่วนสายตรวจรับไปเจ็ดส่วน ส่วนจำนวนเงินที่ส่งมอบนั้นเท่าไหร่ไม่มีใครรู้！

เมื่อเห็นคนส่งส่วยนอนหมอบลงกับพื้น ซิงซานไม่ได้เข้ามา แต่ยืนอยู่ที่เดิม ฟังใครบางคนพูดอยู่พักหนึ่ง จากนั้นเดินไปที่เกวียนล่อพร้อมกับขมวดคิ้ว และมองหวังหยวนทั้งห้าคนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

เพิ่งซัดคนไปเก้าคนยังไม่สะทกสะท้านเลย แต่เมื่อต้าหู่ เอ้อหู่มองไปยังสายตาคมกริบของซิงซาน ใบหน้าก็ซีดขาว และกลัวขึ้นมานิดหน่อย

หวังซื่อไห่สั่นสะท้าน แทบจะยืนไม่ไหว

หวังหานซานขมวดคิ้วและนิ่งเงียบไม่พูดอะไร

หวังหยวนเข้าใจปฏิกิริยาของพวกเขาทั้งสี่คนดี

ในสายตาของชาวบ้าน เจ้าหน้าที่ในสำนักผู้ตรวจการ สายตรวจและเจ้าหน้าชั้นผู้น้อย ตราบใดที่พวกเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับสำนักผู้ตรวจการ ล้วนเป็นเรื่องอย่างเป็นทางการ และคนทั่วไปไม่สามารถเข้าไปยุ่งกับพวกเขาได้

“ท่านซิง!”

เมื่อเห็นคนที่ตัวเองส่งส่วยให้มา น่าวซานเจียงก็ลุกขึ้นกอดขาของเขา "ท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับข้านะ ข้ามาซื้อปลาตามปกติ พวกคนพาลทั้งห้านี้ก็ทุบตีข้าจนเป็นแบบนี้ พาพวกมันไปที่สำนักผู้ตรวจการโดยเร็วเถอะขอรับ"

“เจ้านี่พูดจาเหลวไหล!”

เอ้อหู่ทนไม่ไหวแล้ว “พวกข้ามาขายปลาดี ๆ เจ้าจะเอาตั้งสองส่วน มากกว่าภาษีที่ให้ทางการอีก เจ้ายังทำร้ายผู้อื่น และใส่ร้ายคนอื่นอีก ดูแล้ววันนี้ข้าหวังโป้ลู ไม่ตีเจ้าให้ตายไม่ได้แล้วคนชั่ว!”

น่าวซานเจียงตกใจมาก เขาจึงไปซ่อนตัวอยู่ข้างหลังซิงซาน เขาถูกเจ้าเด็กบ้าคนนี้กระทืบมามากพอแล้ว

ต้าหู่จับแขนเอ้อหู่ไว้

ในที่นี้เงียบกริบขึ้นมา！

ทุกคนมองไปที่ซิงซาน

ซิงซานมองไปที่หวังหยวนที่สวมเสื้อคลุมยาว "บัณฑิตรึ?"

หวังหยวนพยักหน้า!

ซิงซานถามต่อไปว่า “มีตำแหน่งไหม?”

หวังหยวนส่ายหน้าและกล่าวว่า “ปีซิงหลงที่สอง สอบได้ลำดับสาม!”

เมื่อห้าปีที่แล้ว จักรพรรดิองค์ใหม่ของต้าเย่ขึ้นครองราชย์โดยให้ชื่อศักราชว่าซิงหลง

สองปีต่อมา เจ้าของร่างเดิมได้เข้าร่วมการสอบ และสอบติดในยี่สิบอันดับแรก และเจ้าของร่างเดิมได้อันดับที่สาม จึงได้ชื่อว่าถงเซิน อย่างไรก็ตาม การเป็นบัณฑิตถือเป็นชื่อเสียง และมีสิทธิพิเศษบางอย่าง

“ที่แท้คุณชายน้อยนี่เอง ข้าสายตรวจซิงซานขอคารวะท่าน!”

ใบหน้ายิ้มแย้มของซิงซานเขาประสานมือคำนับ และเอาฝักดาบตบไปที่หน้าของน่าวซานเจียง

ซิ่วไฉ่ถูกเรียกว่าคุณชาย ส่วนถงเซินอีกนิดเดียวก็เรียกว่าคุณชายน้อยได้

เผี้ยะ！

น่าวซานเจียงตกใจจนลืมเช็ดเลือดจากมุมปากของเขา

"ไออันธพาลรนหาที่ตาย เจ้ากล้ารังแกคุณชายน้อยได้อีก! ข้าสายตรวจจะลากเจ้าไปที่ว่าการอำเภอ ให้นายอำเภอตัดสินเจ้า”

ซิงซานทำทีลากเขาออกอย่างดุดัน ส่วนพวกที่เหลือก็ตามไปอย่างเงียบ ๆ

“น่าวซานเจียงไม่ใช่ว่าเป็นคนส่งส่วยให้ซิงซาน ทำไมซิงซานถึงลากเขาออกไปเช่นนี้!”

"พวกเจ้าหน้าที่ก็ลื่นไหลเป็นน้ำมันแบบนี้ ซิงซานเห็นว่าคนที่รังแกเป็นบัณฑิต กลัวว่าหากสอบจนเป็นขุนนางใหญ่แล้ว ถึงเวลานั้นจะถูกล้างแค้น ทำแบบนี้เพื่อรักษาความสัมพันธ์เอาไว้”

“อ่า หนุ่มน้อยคนนี้เป็นบัณฑิตเลยหรือ ทำไมถึงมาทำอาชีพต้อยต่ำอย่างพ่อต้าได้?”

“ได้ยินว่าติดหนี้อะไรสักอย่างไม่ใช่หรือ!”

ซิงซานจากไปแล้ว ตลาดก็กลับมาครึกครื้นอีกครั้ง พวกพ่อค้าก็ไม่เรียกท่านซิงแล้ว

หวังหยวนยังคงงุนงง