บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 905

ไป๋เหยียนเฟยรู้ว่าฝ่าบาทเตือนนาง และให้นางเตือนตระกูลไป๋!

แต่นางกระพริบตาแล้วถามอีกครั้ง

“ฝ่าบาท หม่อมฉันมีคำพูดที่ไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือไม่?”

หลังจากพูดเช่นนั้น จักรพรรดิซิงหลงก็นิ่งไปอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังพยักหน้าและพูดว่า “ว่ามาสิ”

ไป๋เหยียนเฟยจึงกล่าวต่อไปว่า “ฝ่าบาท หม่อมฉันยังรู้ว่าในบรรดาองค์ชายทั้งห้านั้น นอกจากองค์ชายห้าที่เพิ่งประสูติ และยังเร็วเกินไปที่จะเอ่ยถึง ส่วนองค์ชายอีกสี่องค์ล้วนฉลาดอย่างยิ่ง ในหมู่พวกเขา องค์ชายใหญ่หย่งเอ๋อร์ เขาเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากยิ่งในรอบพันปี”

“ฝ่าบาททรงสั่งสอนให้เขาเป็นองค์รัชทายาทในอนาคตมิใช่หรือ? ตอนนี้ข้าราชบริพารอยากแต่งตั้งรัชทายาท ฝ่าบาทเองก็ทรงคิดที่จะแต่งตั้งหย่งเอ๋อร์เป็นรัชทายาทอยู่แล้ว ทำไม...ไม่ใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้แต่งตั้งรัชทายาทล่ะเพคะ?”

คำพูดของไป๋เหยียนเฟยดูเหมือนจะพูดเพื่อหย่งเอ๋อร์

แต่ที่จริงแล้ว นางรู้จักและเข้าใจคนอย่างซิงหลงเป็นอย่างดี!

เขาไม่ชอบฟังสิ่งที่คนอื่นพูด!

เขาหัวแข็ง เอาแต่ใจ ถ้ามีคนกดดัน เขาจะคิดว่าเป็นการสมรู้ร่วมคิด!

เขาต้องตัดสินใจทุกอย่างด้วยตัวเขาเอง ถึงแม้การตัดสินใจจะเหมือนกับการตัดสินใจของคนอื่นทุกอย่าง เขาก็ต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง

แทนที่จะถูกคนอื่นผลักดัน!

การพูดแบบนี้เป็นการหว่านเมล็ดพันธุ์ความสงสัยไว้ในหัวใจของจักรพรรดิซิงหลง!

ให้เขารู้ว่าคนที่อยากได้ตำแหน่งองค์รัชทายาทไม่ใช่เขา แต่เป็นหย่งเอ๋อร์!

อีกนัยหนึ่ง!

พระสนมเสียนกุ้ยเฟย!

ตระกูลเซิ่ง!

ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของจักรพรรดิซิงหลงก็เปลี่ยนไปทันที!