บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 92

ต้าหู่และเอ้อหู่ตกตะลึง!

หวังหยวนโบกมือ “ท่านมีเจตนาดี ใกล้ค่ำแล้ว กลับบ้านไปทานอาหารเย็นกันเถอะ!”

“ไม่รบกวนท่านดีกว่า ข้าต้องรีบกลับเข้าเมืองภายในคืนนี้ เพื่อเขียนกลยุทธ์ที่ท่านสอนข้า!”

จ้าวเว่ยหมินประสานมือทำความเคารพ แล้วจากไปพร้อมกับผู้ตรวจการสวี่

หลังออกจากหมู่บ้านต้าหวังแล้ว จ้าวเว่ยหมินก็ออกคำสั่ง “ผู้ตรวจการสวี่แจ้งให้ทั้งเขตทำการตรวจสอบลาดตระเวน ตรวจสอบให้เข้มงวดขึ้นในช่วงนี้ โดยมุ่งเน้นไปที่บริเวณใกล้เคียงของหมู่บ้านต้าหวัง ในตำบลเป่ยผิง!”

“ขอรับ!”

ผู้ตรวจการสวี่แอบตกใจ นี่เป็นเพราะนายท่านใหญ่เป็นห่วงความปลอดภัยของนายน้อยหวัง

ในป่า หวังหยวนกล่าวว่า “ต้าหู่ ปล่อยเขาไป!”

ต้าหู่ยกมีดทำครัวออกจากคอของเซี่ยซานหู่ โดยไม่พูดอะไรสักคำ

เฮือก!

เซี่ยซานหู่หายใจหอบและลุกขึ้น คุกเข่าลงกับพื้น แล้วพูดว่า “ขอบคุณท่านที่ไว้ชีวิต ข้า เซี่ยซานหู่เป็นหนี้ชีวิตท่าน ข้าจะกลับไปที่ค่ายซานหู่ เพื่อชักชวนพี่ใหญ่และพี่รองของข้า ให้ยอมรับข้อตกลงนี้แน่นอนขอรับ!”

หวังหยวนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “หากพวกเขาอยากมาก็ให้พวกเขามา!”

“ข้าจะแนะนำพี่ใหญ่และพี่รองของข้าขอรับ!”

เซี่ยซานหู่โค้งคำนับอีกครั้ง แล้วถือขวานคู่หนึ่งวิ่งหนีไปเหมือนกระต่าย!

ในที่สุดเอ้อหู่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พี่หยวน ท่านผู้นั้นเป็นผู้พิพากษา เหตุใดถึงเรียกท่านว่าท่าน ท่านไม่ได้ยิ่งใหญ่กว่าเขานี่นา!”

หวังหานซานตกใจ “เอ้อหู่ เจ้าจำผิดคนหรือเปล่า นั่นคือผู้พิพากษาจริงหรือ?”

หวังเอ้อหู่ตบหน้าอกตัวเอง “ข้าจำถูกแล้ว ครั้งที่แล้วที่พี่ซื่อไห่ฟ้องหลิวโหย่วไฉ ข้าคุกเข่าลงที่ห้องโถงและมองดูเขาหลายครั้ง ข้าจำได้ชัดเจน!”

“อืม เขานั่นแหละ!”

ต้าหู่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า

ในศาลเขาก็กล้ามอง แต่ไม่ค่อยประทับใจ!

ในจวนหลี่ จ้าวเว่ยหมินไม่ได้สวมใส่ชุดประจำตำแหน่งเป็นทางการ ในเวลานั้น เขาคิดว่าเขาจำผิดไปเอง