บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 91

“บังอาจ!”

จ้าวเว่ยหมินที่กำลังนอนอยู่ในคูน้ำลุกขึ้นด้วยความโกรธ “ยิงเขาให้ตาย อย่าให้เขาทำร้ายท่าน!”

แม้จะไม่รู้ว่าเหตุใดท่านผู้นั้น จึงมาพบเซี่ยซานหู่ท้ายหมู่บ้าน แต่เขาก็ยังกังวลเรื่องความปลอดภัย

เขาแอบสังเกตและพบเซี่ยซานหู่มาพบท่านผู้นั้น จึงนำคนมาซุ่มโจมตี

เนื่องจากอยู่ห่างไกล จึงไม่ได้ยินชัดเจนว่าทั้งสองพูดอะไรกัน เซี่ยซานหู่จึงลงมือ!

ผู้ตรวจการสวี่ยืนขึ้น ชักคันธนูขึ้นแล้วยิง!

ฟิ้ว!

มีเสียงแหลมดังทะลุแหวกอากาศ เซี่ยซานหู่ขนลุก และกระโจนหนีไปข้างหน้าโดยสัญชาตญาณ

ลูกธนูพุ่งเข้ามาเฉียดหนังศีรษะของเขา และเกือบจะทะลุขมับของเขา

นี่คือความระแวดระวังที่เขาพัฒนาจากการเป็นโจรมาสิบปี และหนีความตายมาหลายครั้ง เขาสัมผัสได้ถึงอันตราย

“อ้าว!”

เมื่อเห็นจ้าวเว่ยหมินและผู้ตรวจการสวี่ลุกขึ้น หวังหยวนก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าจะเป็นพวกเขา

“มีคนซุ่มโจมตีอยู่จริง ๆ ข้ารู้ว่าท่านมีกลอุบายมากมาย จึงไม่ได้มาเพียงลำพัง!”

หลังจากรอดชีวิตอย่างฉิวเฉียด เซี่ยซานหู่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และขนบนตัวเขาก็ลุกขึ้นอีกครั้ง

ฟึ่บ!

จากกองฟางที่อยู่ไม่ไกล หวังหานซานวิ่งทะลุกองฟางออกมา หลังจากโบกมือ กริชก็ลอยแหวกอากาศมา มันเปล่งแสงเย็นเฉียบหมายจะแทงทะลุหัวใจของเซี่ยซานหู่!

ฟึ่บ!

เซี่ยซานหู่กลิ้งไปด้านข้างโดยสัญชาตญาณ หลบหนีการถูกโจมตีจุดสำคัญอีกครั้งได้อย่างหวุดหวิด กริชปักติดอยู่ในเสื้อของเขา เขาหายใจไม่ออก แต่สีหน้ายินดี “โชคดีที่รอดมาได้อีกครั้ง ยังรักษาชีวิตได้!”

“ลุงหานซาน!”

หวังหยวนรู้สึกโล่งใจ

รู้มานานแล้วว่าลุงหานซานจะเตรียมตัว แต่คาดไม่ถึงว่าจะซ่อนตัวอยู่ในกองฟาง!