บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 98

กร๊อบ!

เอ้อหู่คว้านิ้วหวังปี่จงที่เหยียดออกมาชี้หน้า แล้วหักมัน “ข้าชื่อหวังพั่วหลู่ ไม่ใช่เด็กเหลือขอ เจ้าพูดไม่ดีกับพี่หยวนลับหลังตลอดทั้งวัน ข้าอยากจะทุบตีเจ้ามานานแล้ว จากนี้ไปจงซื่อสัตย์ให้มากกว่านี้ หากยังพูดไม่ดีเกี่ยวกับพี่หยวนอีกครั้งหนึ่ง ข้าจะไปบุกถึงบ้านเจ้า และทุบตีเจ้าอีก หากไม่เชื่อข้าก็แค่ลองดู!”

“อ๊าก เจ้า เจ้า!”

นิ้วที่หักเจ็บปวดไปถึงกระดูก หวังปี่จงไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ เมื่อเขามอง ‘หวังพั่วหลู่’ ที่ไร้เหตุผล

หวังหยวนเดินไปหาหวังต้าจวิน “เหตุใดเจ้าถึงไปตามหวังปี่จงมา เจ้าคิดอะไรอยู่ในใจ?”

“ข้า ข้ากลัว กลัวว่าพวกโจรจะมาบุก หากท่านหนีไปแล้วปล่อยพวกเราไว้ตามลำพัง พวกโจรก็จะโกรธแค้น และเปลี่ยนเป้าหมายมาฆ่าพวกเราแทน!”

หวังต้าจวินก้มศีรษะลง ตัวสั่นไปทั้งตัว

หวังหยวนหรี่ตา “เจ้าบอกหวังปี่จง เพราะเจ้าต้องการให้เขามาจัดการข้า เมื่อโจรมาฆ่าข้า เจ้าก็จะปลอดภัย!”

“ไม่ ไม่ใช่!”

ดวงตาของหวังต้าจวินเป็นประกายแปลก ๆ แล้วรีบก้มศีรษะลง และโบกมือซ้ำ ๆ ดูเหมือนไร้เดียงสา

โครม!

หวังหานซานเข้าไปเตะเขา “แปดวันก่อน ตอนที่พวกโจรเข้ามาเยือนที่นี่เป็นครั้งแรก ข้าแนะนำว่าเสี่ยวหยวนพาซื่อหานหนีไปเทศบาลโดยเร็วที่สุด หากเขามีความสามารถในการหาเงิน เขาก็จะอยู่ในเมืองไปตลอดชีวิตได้ แต่เขาถามข้าว่าหากเขาออกไป แล้วโจรมาจะทำอย่างไร เขาจะอยู่ที่นี่เพื่อทุกคนเอง แต่เจ้ากลับคิดร้ายกับเขา แถมยังไปไปหาหัวหน้าตระกูลเพื่อพาคนมาที่นี่ด้วย เจ้ายังมีคุณธรรมอยู่หรือไม่!”

ชาวบ้านหลายคนถึงกับหลั่งน้ำตา และบางคนก็เริ่มสะอื้น

“ข้าบอกเจ้าเลยว่าพี่หยวนไม่ใช่คนเช่นนั้น แทนที่เจ้าจะมาถาม!”

“ใช่ หากอยากไป พี่หยวนคงจากไปนานแล้ว แต่เขายังอยู่จนถึงตอนนี้!”

“พี่หยวน ท่านรีบออกไปเถอะ มันอันตรายเกินกว่าจะอยู่ต่อได้ โจรนั่นฆ่าคนได้โดยไม่กะพริบตาเลย”

“ใช่ ไปเร็วเข้า เจ้ายังมีความสามารถในการเลี้ยงคนได้มากมาย เราทุกคนอายุปูนนี้กันแล้ว แม้ว่าเราจะถูกโจรฆ่าก็ไม่สำคัญหรอก”

“พี่หยวนไม่ควรอยู่นี่ รีบไปที่เทศบาลโดยเร็วที่สุด หากไม่มีเขาในหมู่บ้าน ชีวิตที่ดีเช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว!”

“หานซาน โปรดแนะนำพี่หยวนให้พาเขาไปในเมือง แทนที่จะอยู่ในหมู่บ้าน!”

ชาวบ้านหลายคนกระตุ้นให้หวังหยวนหนีออกไป

มีทั้งความเมตตาและความเห็นแก่ตัวที่นี่