บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 99

ขุนเขาพยัคฆ์ดำ ค่ายซานหู่!

“พี่ใหญ่ พี่รอง เหตุใดพวกท่านไม่มีสายตายาวไกลกันบ้าง ธุรกิจเก็บค่าผ่านทางดีถึงเพียงนี้ เหตุใดไม่เชื่อล่ะ ปล่อยข้า ปล่อยข้านะ ข้าไม่ได้ถูกวิญญาณร้ายเข้าสิง ท่านผู้นั้นไม่ได้ใช้คาถาชั่วร้ายกับข้า!”

บนแท่นไม้ในบ้านหิน เซี่ยซานหู่ถูกมัดไว้แน่น โดยมีคราบเลือดติดอยู่ทั่วตัว

เป็นเวลาสามวันแล้ว ที่เขาโดนเลือดหมาดำสามกะละมังราดตัวทุกวัน หากไม่ใช่ช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง ทุกคนคงเหม็นแทบสลบ!

เกาเก้อฮั่นที่อยู่นอกประตูกล่าวว่า “เลือดของหมาดำสิบตัวถูกนำมาใช้เพื่อการนี้ สมองของนายท่านสามยังไม่ฟื้นตัว เวทมนตร์ของบัณฑิตในหมู่บ้านต้าหวังนั้นทรงพลังเกินไป!”

“ใครบอกว่าไม่ใช่?”

อ่ายเก้อฮั่นกระซิบ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าในช่วงสองวันที่ผ่านมา มีคนหนีออกจากหมู่บ้านของเรากี่คน”

“สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง!”

เกาเก้อฮั่นตกใจมาก

เป็นเรื่องปกติที่โจรภูเขาจะหลบหนีไปบ้าง แต่ก็มีไม่มาก

คนที่ใช้ชีวิตบนป่าเขามาตลอด แล้วไม่สามารถอยู่รอดบนภูเขาได้ ก็ไม่สามารถอยู่รอดได้แม้ลงเขาไปแล้ว

อ่ายเก้อฮั่นกล่าวว่า “นายท่านสามพาคนทั้งสิบคนกลับมา และบอกว่าชายหนุ่มจากหมู่บ้านต้าหวังได้ให้สูตรลับแก่คนแปดคน พวกเขาได้เปิดร้านในเทศบาล ด้วยการทำธุรกิจนั้น แต่ละคนจึงมีรายได้ตกคนละห้าร้อยอีแปะต่อวัน!”

เกาเก้อฮั่นถึงกับตกตะลึง!

ห้าร้อยอีแปะต่อวัน เป็นรายได้ที่สูงมากในหมู่โจรในค่ายซานหู่!

โจรในค่ายซานหู่โดยทั่วไปจะมีพอกินประทังชีวิตเท่านั้น หากมีงานใหญ่ พวกเขาจะได้รับเงินส่วนแบ่งเพียงเล็กน้อย เพียงไม่กี่ร้อยอีแปะเท่านั้น

มีเพียงเจ้านายทั้งสามคนเท่านั้น ที่สามารถมีส่วนร่วมในการแบ่งของที่ริบมาได้ และจำนวนเงินที่พวกเขาได้รับในแต่ละครั้งก็มากโข!

อ่ายเก้อฮั่นกระซิบ “ใช่แล้ว พวกเขายังบอกอีกว่านายน้อยหวังเป็นคนดี ตราบใดที่เราเต็มใจลงภูเขา เขาก็จะให้สูตรลับแก่เรา และสอนให้เราทำธุรกิจในเมืองอื่นด้วย หากรวบรวมได้สิบคนแล้วไปหาเขา เขาจะให้เงินหนึ่งร้อยตำลึงเพื่อเปิดร้าน!”

ดวงตาของเกาเก้อฮั่นเป็นประกาย “จริงหรือหลอก?”