บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 17

ตอนที่ 17 ได้รับสารพิษของตระกูลหยุน

10 นิ้วของกุ้อ้าวเวยมิได้สัมผัสกับน้ำในฤดูใบไม้ผลิ นิ้วก้อยกลับหันหน้าเข้าด้านใน แต่ทว่าเมื่อหยิบเข็มเงินขึ้นมา ข้อมือของนางก็มันคง เข็มที่ถูกแทงลงไปนั้นล้วนจับจุดได้พอดีมิ ฉุกละหุกเลยแม้แต่น้อย

“ใช้ชีวิตในจวนหวังเป็นเช่นไรบ้าง?” ท่านปู่เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะเหยียดร่างกายขึ้นเต็มความสูง ดวงตาสองข้างปิดลง

“ดีแน่นอนเพคะ เป็นเรื่องสนุกที่จะเอ่ยถึง หม่อมฉันอยู่ในจวนมิมีผู้ใดกล้าที่จะปฏิบัติต่อฉันมิดีเช่นท่านป้า ผู้คนล้วนเคารพยำเกรง” นางซ่อนข่าวร้ายไว้ในใจ เพราะมิอยากให้ท่านปู่เป็นกังวล

“เช่นนั้นก็ดี”ท่านปู่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะหัวเราะขึ้นมาอย่างเบิกบาน

รอจนการฝังเข็มเสร็จสิ้น ท่านปู่รู้สึกว่าทั้งร่างกายสบายขึ้นมาก ถึงแม้ว่ากุ้อ้าวเวยมิมีฝีมือ แต่การฝังเข็มของนางก็เป็นไปตามปกติมิได้มีความอ่อนเพลียแม้แต่อย่างใด ในเวลาที่กำลังจะรินชาให้กับท่านปู่ นางก็เห็นท่านปู่ชี้ไปยังชั้นหนังสือที่ด้านข้างของท่าน “เวยเอ๋อ หยิบหนังสือเล่มนั้นมาให้ข้าหน่อย”

“เพคะ นางรีบเดินไปหยิบหนังสือเล่มนั้นออกมา

“ใช้คำที่ก้าวของบรรทัดที่แปดของทุกๆสองหน้า” ท่านปู่เอ่ยเสียงเบา

กุ้อ้าวเวยตะลึงงัน นางรีบพลิกไปมาสองสามหน้า สองสามคำแรกคือจากหลิ่งหนานตระกูลหยุน นางจ้องมองท่านปู่อย่างตกตะลึง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “นี่คือ...สูตรลับ....”

“ห้ามพูดอย่างเด็ดขาด” ท่านปู่ยิ้มพลางโบกมือไปมาก่อนจะเอ่ยต่อ “ถุงน้ำดีหงส์และเลือดมังกร บวกกับหญ้าไป่หยาอีกหนึ่งอย่าง แต่ทว่าสามารถทำให้คนฟื้นจากความตายและกลับมามีชีวิตอีกครั้ง”

น้ำเสียงเขาเอ่ยมิดังมาก กุ้อ้าวเวยกลับรู้สึกราวกับว่าในใจของนางถูกกระแทกด้วยกลอง นางรีบมายังข้างกายเขา “ท่านปู่ ถ้าหากสามารถหาสมุนไพรเหล่านี้ครบ ท่านปู่ก็จะ....”

“หมีจำเป็นผ่านโปรยืนขึ้นด้วยการพยุงของไม้เท้าดวงตาอืมครึ้มทั้งสองคู่ของเค้าจงมองออกไปนอกหน้าต่างพังเลยผมพร้อมกับตนเป็นผู้อาศัยอยู่นานพอในทุกสิ่งในโลกใบนี้แล้วต่อไปก็รอให้ยมบาลมารับปูกลับไปอีกภพชาติหนึ่ง!”

เอ่ยไปพรางท่านทูตก็เดินออกไปด้านนอกโดยการถือไม้เท้าสายตาของเค้ากวาดตามองไปยังค่ารับใช้ที่มาใหม่เรานั้นจงมองเบื้องหลังของท่านปู่นางจึงนำตำราเล่มนั้นใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อแอบเขียนมันลงไป

ข้ารับใช้ในลานส่วนใหญ่ล้วนเป็นบุคคลที่ท่านปู่หยุนชิงหยางนำมาจากหลิ่งหนานตระกูลหยุน พวกเขาล้วนฉลาดเฉลียวและมีไหวพริบ มีเพียงแค่ข้ารับใช้ผู้ที่มาใหม่เท่านั้นที่โง่เขลา ท่านปู่เผยใบหน้าที่สงบลง พวกเจ้ามิต้องอยู่ที่นี่แล้ว ผู้ใดให้พวกเจ้ามา ก็กลับไปที่นั่น มิต้องเข้าไปทำลายสมุนไพรในสวนของข้า!”

“แต่ทว่านายหญิงบอกให้พวกข้าน้อย....” ข้ารับใช้ใช้สองสามคนเดินเข้ามาอย่างอึดอัด

“ไม่ว่าจะเป็นนายหญิงหรือนายท่าน ก็มิเกี่ยวอันใดกับข้า รีบไปให้พ้นหน้าข้า” หยุนชิงหยางอาละวาดใหญ่ ข้ารับใช้เหล่านั้นกลับยืนยันว่าจะมิจากไป

กุ้อ้าวเวยนึกได้ทันทีว่านางอยู่ในจวนเฉิงเจี้ยง ผู้คนในตระกูลกุ้ล้วนชอบมาที่รอย่างเพื่อจัดการมอบยาหรือส่งคน เพลานี้เมื่อมองไป โทษทีส่งมาเหล่านี้ล้วนมีใส่ใจ นางรีบร้อนก้าวไปด้านหน้าและประคองท่านปู่ ก่อนจะจ้องมองไปยังกลุ่มคนเหล่านั้นอย่างเย็นชา ยังมิรีบไปอีก ต่อไปถ้าหากข้าเห็นกลุ่มคนเช่นพวกเจ้ามาขอความช่วยเหลือจากท่านผู้ของข้าอีก ก็อย่าโทษว่าชายาท่านอ๋องไร้ความเมตตา!”

ข้ารับใช้สองสามคนตื่นตระหนก รีบร้อนวิ่งตะบึงหนีไป

ในทิศทางตรงกันข้ามของหยุนชิงหยาง ความโกรธเกรี้ยวเพิ่งจะถูกกำจัดออกไป ผู้ที่ยืนอยู่อย่างสงบเช่นหยุนฟู่จ้องมองที่กุ้อ้าวเวย ก่อนจะวิ่งมายังใจกลางห้อง พร้อมกล่องไม้ปาล์มขนาดใหญ่สองกล่อง นอกจากในกล่องไม้สิ่งที่แนบมาชั้นหนึ่งนั้นคืออันใด มันเหลือเพียงแค่สิ่งที่บริสุทธิ์ มิได้สะดุดตาแม้แต่น้อย