บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 18

ตอนที่ 18 ขอท่านอ๋องได้โปรดให้อภัย

หลังจากที่มือของนางหายปวด กุ้อ้าวเวยก็สงบลงเล็กน้อย ชิงหยางพานางกลับไปยังด้านในห้อง และจำเป็นต้องรู้ว่าชั้นที่สองมีหนังสืออยู่หลาย 10,000 เล่ม ถึงแม้ว่าจะมิล้ำค่าแต่ก็มีความซับซ้อน มีโรคหลายประเภทที่รักษายาก ที่ได้ถูกบันทึกไว้

หยุนชิงหยางเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับกุ้อ้าวเวยฟังและขอให้นางศึกษาตำราโบราณที่อาคารแห่งนี้ แม้แต่แผ่นป้ายของตระกูลหยุน เขาก็ส่งมันให้นาง อีกทั้งยังรีบร้อนส่งนางออกไป

ลานบ้านนั้นสงบลงอย่างฉับพลัน ชิงหยางเบิ่งตาโพลง ใบหน้าที่มักจะเต็มไปด้วยรอยยิ้มของหยุนฟู่กลับเดินเข้ามาและเอ่ยเสียงเบา “นานหญิงไปแล้วเพคะ มิได้ยินมาถึงครู่หนึ่งแล้ว”

“เช่นนี้ก็ดี” ชิงหยางหัวเราะออกมาก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งและเตรียมตัวที่จะงีบหลับ

ในขณะเดียวกัน ก็มีเงาหนึ่งเข้าไปในห้องของซ่านจินจื๋ออย่างเงียบเชียบ แม้ในท้องฟ้าในวันธรรมดา เขาก็แต่งองค์ทรงเครื่องในชุดนอน เพียงแค่ปรากฏดวงตาคู่หนึ่งออกมา เขาก็คุกเข่าลงบนพื้น “ถวายบังคมฝ่าบาท ในลานของหยุนชิงหยาฝมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา ข้าน้อยไม่กล้าพรวดพราดเขาไป”

“ซ่านจินจื๋อกระแทกถ้วยในมือของเขา ดวงตาของเขาเย็นชา หลิ่งหนานตระกูลหยุนอยู่ทำกลางนักบุญทางการแพทย์ในหมู่พลเรือน อย่างไรเสียในสายตาของราชวงศ์โดยเจ้าหน้าที่ที่ปีนขึ้นไป หลิ่งหนานตระกูลหยุนเป็นที่รู้จักกันดีว่าเป็นสิ่งลึกลับ แม้ว่าจะอาศัยอยู่ที่หลิ่งนาน แต่กลับมิมีผู้ใดรู้จักครอบครัวเขา ว่าอยู่ที่ใด แต่ทว่าหลาย 100 ปีมานี้ ลูกหลานของตระกูลกลับได้ติดต่อกับจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ ในปัจจุบันไม่มีผู้ใดรู้ข้อเท็จจริงนอกจากจักรพรรดิ

คิดไม่ถึงว่าจวนเล็กๆแห่งนี้ ของชิงหยางจะถูกปกป้องอย่างแน่นหนา พื้นที่ใหญ่อย่างมาก!

กุ้อ้าวเวยนำเลือดมังกรและถุงน้ำดีหงส์วางไว้ในกองยาสมุนไพร ให้หยุนฟู่ดูแลมันระหว่างทาง นางเพียงแค่ขมวดคิ้วและจ้องมองทั้งสอง มือเพียงแค่ออกแรงมือทั้งสองของนางก็จะสั่นเทา เข็มนี้ช่างไร้ประโยชน์เสียจริง

ผิดนี้ดูเหมือนว่าจะไม่เร่งด่วน แม้ว่ามันจะแพร่กระจายไปทั่วร่างกายแต่มันก็จะใช้เวลานานถึง 10 ปีและนางมั่นใจว่านางสามารถทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อระงับพิษชั่วคราวได้ ตราบใดที่นางใช้ยาก่อนการฝังเข็ม มือของนางก็จะมิสั่นนี่คือแผนระยะยาว

กุ้อ้าวเวยยังก้มศีรษะลงมองฝ่ามือของตน แต่ผู้ใดจะคิดว่าศีรษะของนางจะชนเข้ากับกำแพงเนื้อหมู

“โอ้ย” นางส่งเสียงร้องออกมาก่อนจะถอยหลังไปกี่ก้าวเลยศรีศักดิ์ขึ้นและกรมศีรษะก็มองเห็นใบหน้าที่เย็นชาของและเขายืนอย่างมั่นคงนะนวดครึ่งศีรษะที่รู้สึกเจ็บปวดของตน ก่อนจะเอ่ยอย่างเย็นชา “ท่านอ๋องท่านมายืนรอข้าอยู่ที่นี่ แต่ก็มิจำเป็นต้องมิส่งเสียงมิใช่หรือ”

“นำถุงน้ำดีหงส์และเลือดมังกรมาให้ข้า” ซ่านจินจื๋อคว้าข้อมือของนางไว้อย่างแน่นหนา เมื่อกุ้อ้าวเวยคิดว่าพ่านเอ๋อไม่ได้ป่วยเป็นอันใด ถ้าหากว่านำยาสองชนิดนี้ให้เขาไปก็จะเป็นการสิ้นเปลือง ดังนั้นในใจของนางจึงต่อต้าน “ถุงน้ำดีหงส์และเลือดมังกรมิใช่วัชพืชพื้นดิน สมุนไพรสองชนิดนี้ยังอยู่ในหลิ่งหนานตระกูลหยุน ถ้าหากว่าข้าต้องการได้มันก็จะต้องแก้พิษในตัวของตนเองเสียก่อน และไปนำมาด้วยตัวเอง”

“ข้าว่าเจ้าเพียงแค่มิอยากนำสมุนไพรมาให้ข้า” ซ่านจินจื๋อยกมือขึ้นบีบคอของกุ้อ้าวเวย นางหายใจไม่ออก นางจ้องมองเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ สายตาของนางจ้องมองเขา “ถ้าหากพระองค์มิเชื่อ ก็ให้เมี่ยวหารจับชีพจรของข้าดูเถิด”