บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 136

บทที่136 คนจากตระกูลหยุน

เสียงนกร้องเซ็งแซ่ เจ้าพุทราตากแดดจนเพลียทำเพียงเลียแล้วเลียอีกที่อุ้งเท้า นอนหงายท้องครอบครองมุมหนึ่งของขาโต๊ะ

กู้อ้าวเวยอดหลับอดนอนทั้งคืน ก็เพื่อที่ต้องการจัดเตรียมใบสั่งยาที่จะส่งไปที่สำนักเยียนหยู่เก๋อให้เรียบร้อย แก้ไขอย่างละเอียดอีกครั้ง แม้ว่าจะไม่รู้ว่าการทาบนใบหน้าแล้วจะดีอย่างไร แต่อย่างน้อยก็จะไม่เหมือนกับแป้งฝุ่น และยิ่งไม่ทำลายผิวพรรณด้วย

แล้ววางพู่กันไว้ข้างๆ นางเพียงเรียงลำดับใบสั่งยาและยาสมุนไพรออกอย่างละเอียดและวางไว้อย่างดี

“เมี๊ยว” เจ้าพุทราบิดตัวไปมา กู้อ้าวเวยจำต้องเอื้อมมือไปลูบที่พุงน้อยๆ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เพียงนำของทุกอย่างวางไว้ในกล่องแล้ว ก็อุ้มเจ้าพุทราไปที่ห้องครัวอีกครั้ง ชิงต้ายนำอาหารเช้าที่ยังไม่ได้กินไปอุ่นเพื่อนาง และกลัวว่านางจะทานไม่อิ่ม เพียงอบข้าวหน้าหมูให้นางทาน

เมื่ออิ่มหนำสำราญ ฉีหรัวถึงเพิ่งพาคนที่ไม่ได้ออกไปก่อความวุ่นวายที่ไหนอีกอย่างฉีหลินเข้ามา

นางเพียงแค่ส่งกล่องไว้บนมือของฉีหรัว ฉีหรัวหัวเราะเพียงเบาๆ: “ไม่เคยคิดเลยว่าใบสั่งยาของสูตรบำรุงผิวนี้จะดีมาก เพียงแต่ว่าคุณสมบัติไม่มากนัก แต่ก็สามารถซื้อในราคาที่เหมาะสม”

“แน่นอน นี่ต้องฝนอย่างละเอียด และยังต้องใส่ใจกับสัดส่วนด้วย” ฉีหลินที่อยู่ข้างๆก็แกล้งตั้งใจสูดดม กล่องที่ย้อมไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้แน่นอนว่าน่าดมดี เพียงแต่กลิ่นนั้นค่อนข้างเจือจางแต่กลับผสมผสานเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์

“แต่เพียงแค่สามารถใช้ได้ ก็ถือได้ว่าขึ้นเป็นผลิตภัณฑ์ใหม่ของสำนักเยียนหยู่เก๋อ” กู้อ้าวเวยหาวอย่างเกียจคร้าน เมื่อเห็นฉีหรัวและฉีหลินกำลังศึกษาสูตรนั้น ก็เพียงจับนวดข้อมือที่ปวดเมื่อย แล้วพูดต่อ: “พวกเจ้าดูไปก่อน ข้าจะไปนอนหลับก่อน”

“เดี๋ยวก่อน“ ฉีหรัวรีบเรียกหยุดนางไว้ จากนั้นจึงหยิบทองคำสองก้อนและตั๋วเงินแปดร้อยตำลึงวางลงบนมือนาง: “เจ้าก็ช่วยพวกข้าสำนักเยียนหยู่เก๋อออกแบบมากมาย เงินเล็กน้อยพวกนี้ถือว่าเป็นน้ำใจ”

ฉีหลินเบิกตาโตมองไปยังฉีหรัว เงินแปดร้อยตำลึงนี้ถือเป็นจำนวนที่มากมาย

กู้อ้าวเวยยอมเก็บไว้โดยไม่คิดเล็กคิดน้อย และขอให้ชิงต้ายเก็บเงินตำลึงนี้ไว้ หลังจากนั้นก็พูดต่อว่า: “เอาเงินห้าร้อยตำลึงส่งไปที่ตำหนักอ๋อง จากนั้นก็เอาทองไปเชิญแม่ครัวทั้งสองคนกลับมา”

“ขอรับ” ชิงต้ายก้มตัวเล็กน้อย

กู้อ้าวเวยเดินกลับเข้าไปในห้อง แล้วนอนลงโดยที่ยังไม่ถอดชุด แต่หลังจากนั้นไม่นานก็นอนหลับสนิท

ฉีหลินในลานบ้านกลับไม่ได้เตรียมตัวที่จะกลับไป เพียงอุ้มเจ้าพุทราอาบแดดไว้ มีเพียงฉีหรัวที่ถอนหายใจเบาๆ แล้วดึงชิงต้ายไว้: “นางอยู่แต่ในบ้านไม่ก้าวข้ามประตูออกไปไหน เกรงว่าคงไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดเรื่องราวอะไรขึ้นบ้าง”

“เกิดอะไรขึ้น?” ชิงต้ายแปลกใจ

“ถึงข่าวลือเรื่องปีศาจจิ้งจอกจะถูกระงับแล้ว แต่ตอนนี้ข่าวที่ว่าซูพ่านเอ๋อได้รับความโปรดปรานอีกครั้งได้ถูกส่งเข้าไปในวัง เรื่องเพิ่งเกิดเมื่อสักครู่ ท่านอ๋องได้เข้าวังไปแล้ว ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงไม่มาหานาง” พูดแล้ว สายตาฉีหรัวก็มองไปยังห้องนอนของกู้อ้าวเวย

นางบอกกล่าวให้ชิงต้ายฟัง ก็เพื่อที่จะให้ชิงต้ายเป็นหูเป็นตาระมัดระวังให้

ชิงต้ายรับรู้แล้ว ฉีหรัวถึงได้จากไป

……

ในขณะเดียวกัน ลานหลักของตำหนักอ๋อง

ซู่พ่านเอ๋อนอนตะแคงอยู่บนตั่งนุ่มๆอย่างภาคได้ใจ อีกข้างจิ่นซิ่วกำลังรับใช้ปรนนิบัติให้นางทานขนมหวาน นางอ้าปากรับด้วยความเกียจคร้าน ถามอย่างไม่ตั้งใจ: “กู้อ้าวเวยจะเป็นที่โปรดปรานขนาดไหน ก็เทียบไม่ได้กับเหล้าจอกนั้นของข้า ช่างเป็นที่น่าขำจริงๆ”

“ใช่แล้วๆ แม้ว่านางจะนั่งอยู่ในตำแหน่งของพระชายา ทุกวันกลับวุ่นวายอยู่แต่ในจี้ซื่อถาง(ร้านขายยา) ทั้งหัวหน้าพ่อบ้านลูกเล็กเด็กแดงไม่น้อยต่างนำเรื่องของนางไปเล่าเป็นเรื่องตลก ไม่มีความเคารพเลยแม้แต่น้อย” จิ่นซิ่วประจบประแจง ขอเพียงแค่ซูพ่านเอ๋ออารมณ์ดี ค่าตอบแทนที่พวกเขาจะได้รับก็คงไม่ไปไหนเสีย