บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 138

บทที่138 พอใจในสิ่งที่ตนเองมี

ปวดกระดูกจนหันมาไม่ได้

“ให้เจ้ามาที่ตำหนักขององค์ชายสี่เพื่อดูความเรียบเล็กๆน้อยๆ แต่กลับไม่ได้ระวังตัวเองแม้แต่น้อย”

น้ำเสียงของซ่านจินจื๋อดูจะโกรธเล็กน้อย กู้อ้าวเวยทำเพียงเหล่ตาเท่านั้น และวางมือทั้งสองข้างที่หน้าอกและหน้าท้องของตน แต่กลับรู้สึกได้ว่าซ่านจินจื๋อนั้นโอบกอดตนด้วยการกระทำอย่างแรง และดูเหมือนว่าจะไม่พอใจนางในการกระทำอันกล้าหาญนี้

กู้อ้าวเวยเหลือบสายตาไปข้างไม้ที่ร่วงหล่นลงมา และผู้คนรอบข้างก็ล้อมรอบเข้ามา

ลี่วานรีบมาพร้อมกับสองสาวใช้ และดูเหมือนจะมาทันทีที่ได้ยินเรื่องนี้

“พระชายา ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม” ลี่วานเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

“ไม่เป็นไร เพียงแต่ไม้นั้นไม่มั่นคง ข้าคิดว่าด้านบนนี้ ควรจะต้องคิดหาวิธีแก้ไข” แต่ถึงอย่างไรกู้อ้าวเวยก็ไม่ได้ออกจากอ้อมกอดของซ่านจินจื๋อ แต่แค่ยึดไหล่ของซ่านจินจื๋อและเหยียดตัวตรง และตบไปที่หัวไหล่ของท่านอย่างปลอบใจ: “ว่าแต่ว่าท่านอ๋อง ท่านมาได้อย่างไร?"

“หยวนเอ๋อเรียกให้ข้ามา” ซ่านจินจื๋อเพียงแต่ประคองคนให้มั่น

นี่กู้อ้าวเวยช่างแปลกจริง ๆ เมื่อกี้ยังร้องอุทานอยู่เลย ตอนนี้เพียงแค่เห็นไม้ร่วงลงที่พื้น แต่กลับสามารถโล่งใจในทันที

“เพราะอะไร? เจ้ากลัวว่าข้าจะทำพังหรือ?” กู้อ้าวเวยนิ้วชี้ที่ตัวเอง

ซ่านจินจื๋อเพียงมองออกไปทางที่ลี่วาน

หลังจากที่พูดคุยกันมาตั้งนาน ปรากฎว่าท่านอ๋องและ ฉีหรัวต่างก็เป็นห่วงในเรื่องเดียวกัน

ดูเหมือนว่า หลังจากที่องค์ชายสี่แต่งงานแล้ว ก่อนหน้านี้เรื่องที่เคยทำกันเกรงว่าจะไม่สามารถทำได้แล้ว

เหลือบมองไปที่ด้านบน และนางก็ขี้เกียจเกินกว่าที่จะวางแผนเรื่องนี้ อีกเพียงแค่หนึ่งสัปดาห์ เพิ่งจะหาเจอฉีหรัวที่ยังมีอาการตกใจกลัวอยู่ และรีบดึงตัวนางเข้ามา: “เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ไม่เป็นไร” ฉีหรัวตบที่หน้าอก แต่กลับมองไปทางด้านลี่วาน

ส่วนลี่วานนั้นดูเหมือนจะถูกซ่านจินจื๋อสะกดให้อยู่ที่เดิม นอกจากประโยคเมื่อสักครู่แล้ว กลับกลายเป็นว่าประโยคเดียวก็ไม่กล้าพูดออกไป

ลี่วานนี้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่ามีปัญหา  แต่ฉีหรัวก็ยังไม่มีความกล้ามากพอที่จะพูดถึงชายาในภายหน้าขององค์ชายสี่

ซ่านจินจื๋อกลับมองลี่วานด้วยสายตาที่เย็นชา และในที่สุดก็พากู้อ้าวเวยออกจากที่นั่น แล้วโยนกลับเข้าไปในรถม้า ก็พูดต่อ: “หลังจากงานอภิเษกของหยวนเอ๋อ จะต้องออกเดินทางไปที่หลิ่งหนานตระกูลหยุน”

“โอ้” กู้อ้าวเวยลูบข้อมือที่เจ็บ แล้วก็พยักหน้า

“หลังจากนั้นข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้าที่หน้าผาไป๋เฉ่าเพื่อเอายา” ซ่านจินจื๋อยังพูดต่อไป

กู้อ้าวเวยประหลาดใจเล็กน้อย และจากนั้นนางก็คิดขึ้นได้ว่าเพราะอะไรทำไมถึงเข้ามาในตำหนักอ๋อง และเพราะอะไรทำไมกับซ่านจินจื๋อถึงกลายมาเป็นความสัมพันธ์เช่นนี้

เพียงการหัวเราะเยาะตนเอง กู้อ้าวเวยก็เรียกให้รถม้าหยุดทันที และกระโดดลงมาจากรถม้าในทันที

“ข้าอยากเดินกลับตำหนักอ๋อง และท่านอ๋องก็ไม่จำเป็นต้องรอข้า“ นางพูดจบประโยคก็รีบเดินไปอย่างรวดเร็ว

ซ่านจินจื๋อนั่งอยู่ในรถม้า โดยไม่พูดอะไรสักพัก

หัวใจของกู้อ้าวเวยก็ไม่ใช่ทำจากเหล็ก เมื่อเวลาที่มันเจ็บ มันก็เจ็บเป็นเหมือนกัน

ฉีหรัวทำได้เพียงมองทุกอย่างอยู่ในสายตาเท่านั้น แต่กลับมองไม่ออกว่าท่านอ๋องจิ้งและกู้อ้าวเวยต่อจากนี้จะเข้าหาได้อย่างไรกันแน่