บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 142

บทที่ 142 พระชายาหายตัวไป

คมมีดกรีดแทงเข้าเนื้อ ใบหน้าของกู้อ้าวเวยซีดขาวจนแทบอยากจะถอยหลังหนี

นางถึงขนาดมองไม่เห็นว่าจูเย่นชักมีดออกมาจากตรงไหน ก็ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แทงทะลุเข้ามายังกระดูกไหปลาร้า นางทรุดลงกับพื้นอย่างไร้การควบคุม ไม่มีเวลาแม้แต่จะสนใจว่าคมมีดนั้นจะเฉือนเนื้อหนังของนางมากยิ่งขึ้น

จูเซถอนหายใจเสียงเย็นแต่นางกลับไม่ได้เข้ามาห้ามปราม

สมควรตายละ ไข้ลมหนาวของนางยังไม่หายดีด้วยซ้ำ!

ร่างของกู้อ้าวเวยบิดงอ บริเวณกระดูกไหปลาร้าและหัวไหล่ถูกกรีดเฉือนจนเป็นแผล ทว่านางกลับรู้สึกว่าไข้ลมหนาวต่างหากที่ทำให้การหายใจของนางเปลี่ยนเป็นยากลำบากอย่างหาที่ใดเปรียบ จูเย่นนั่งชันเช่าที่เบื้องหน้าของนางและมือทาบที่แก้มของนาง “เจ้าทำไมถึงอ่อนแอเยี่ยงนี้?”

“เจ้าอยากเห็นสีหน้าหวาดกลัวของข้าขนาดนั้นเลยหรือไง?” กู้อ้าวเวยหรี่ตาตอบโต้กลับ มุมปากนางยกขึ้นเล็กน้อย ก่อนหน้าที่จูเซยังได้ตบหน้านางจนแก้มบวมเล็กน้อย และยามที่เห็นสายตาส่องเย็นเยียบของจูเย่น นางจึงได้แต่กัดเรียวริมฝีปากเพื่อบรรเทาผ่อนความเจ็บ ทั้งยังจึงกล่าวต่อ “เพราะว่าตระกูลหยุนเคยทำให้พวกเจ้าต้องอัปยศอดสู นำมาซึ่งความหวาดกลัวแก่พวกเจ้า...ข้าพูดถูกไหมเล่า?”

จูเย่นเหวี่ยงนางลงพื้น กู้อ้าวเวยกระทั่งรู้สึกได้ว่าอวัยวะในร่างสะเทือนไปหมด แต่ยังคงไม่หยุดปากของตัวนาง “พวกเจ้าจึงกล้าดีแต่ลงมือกับข้าแต่กลับไม่กล้าแก้แค้นกับตระกูลหยุนที่แท้จริงไงล่ะ”

“เจ้ารีบหุบปากซะ!” จูเซเดินขึ้นมาถีบนางไปหนึ่งฝ่าเท้า

นางฉวยโอกาสพลิกตัวนอนหงายเอาแต่มองเพดานแล้วค่อยๆหลับตาลง “ข้าง่วงแล้วล่ะ”

จูเย่นพุ่งเข้ามาอย่างดุร้าย ทว่าจูเซกลับรีบเข้ามาขวาง “พอแล้วพี่! นางจะตายไม่ได้!”

“พวกลูกหลานตระกูลหยุนมันมีศีลธรรมแบบไหนกัน! เจ้าหลบไปซะ! ข้าจะทรมานนางให้ตายไปเลย!!”

“อย่างน้อยที่สุดยามที่อยู่ต่อหน้าผู้คนข้าก็ไม่ได้วางอุบายแยบคายกับใคร ไม่ใช้มีดทำร้ายผู้คน ไม่ว่าพวกเจ้าจะเชื่ออย่างไร ข้าเป็นแค่กู้อ้าวเวยที่ไม่เคยทำร้ายพวกเจ้า”กู้อ้าวเวยหันหน้าไปมองเขา ดวงตาคู่นั้นกระจ่างใสเป็นอย่างยิ่ง

จูเย่นยิ่งเกรี้ยวกราด เขาผลักจูเซออกแล้วยกร่างนางขึ้นจากพื้น

กู้อ้าวเวยเจ็บจนต้องบิดหน้าเหยเก

“ร่างกายเจ้าไหลเวียนด้วยสายเลือดตระกูลหยุนไงเล่า! ความสำเร็จของพวกเจ้าในยามนี้ล้วนแลกมาด้วยชีวิตของบรรพบุรุษตระกูลจูของพวกเรา! เจ้ากล้าพูดเลื่อนลอยเช่นนี้ได้อย่างไร!” จูเซตบนางเสียงดังฉาด

กู้อ้าวเวยเวียนศีรษะด้วยความมึนงง สุดท้ายแล้วก็ไม่รู้ว่าจูเซโน้มน้าวจูเย่นให้เดินออกไปด้วยวิธีใด เพียงแต่ความหนาวเย็นจากการสูญเสียเลือดค่อยๆคุกคามนางทีละน้อย นางฝืนต้านทานอยู่สักพักจึงได้แต่ยอมจำนน

……

ผ่านมาหนึ่งวันแล้วที่ซ่านจินจื๋อไม่พบเห็นหน้ากู้อ้าวเวย

เดิมทีวันนี้ที่หลังจากเสร็จงานสมรสขององค์ชายสี่ซ่านเชียนหยวนกับลี่วาน เป็นวันแรกที่ควรไปเข้าวังร่วมงานเลี้ยงน้ำชา แต่เวลานี้กู้อ้าวเวยกลับไม่ปรากฎตัว เขาเดาว่านางย่อมต้องดูพวกใบสั่งยาหรือไม่ก็ตำราแพทย์โดยไม่หลับไม่นอนเป็นแน่ จึงไม่ไปรบกวน

ซูพ่านเอ๋อร์ที่กำลังฝนหมึกข้างกาย มองท่าทางของซ่านจินจื๋อที่เหม่ออยู่น้อยๆ บังเกิดความริษยาในใจ

“พี่จื๋อ วันนี้อากาศกำลังดี ท่านไม่สู้พาข้าไปเดินเล่นนอกเมืองกันหน่อยไหมเจ้าคะ?”