บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 160

บทที่160 สร้างชื่อไว้ในยุทธภพ

นี่จริงๆเลย……

กู้อ้าวเวยไม่ทันได้เห็นว่าเขาออกมาจากประตูจริงๆ ทำอะไรไม่ถูกเพียงพูดขึ้น: “ล่วงเกินแล้ว”

แต่ท่านชายนั่นห้อยกระบี่ไว้ตรงเอว ดวงตาเย็นเยือก แม้ว่าเสื้อผ้าจะมีราคาแพง แต่ก็ไม่ใช่พวกบัณฑิต แต่เป็นท่านชายจอมยุทธ์ จึงยกมือรั้งกู้อ้าวเวยไว้: “แม่นางก็แค่มองไม่เห็นข้าเท่านั้น ตอนนี้มาถึงที่แห่งนี้ ก็ดูไม่เหมือนมาเพื่อกระบี่ชิงซวง”

“ข้าไม่รู้จักกับท่านชาย ข้าไม่สามารถบอกได้ว่าข้าทำไมต้องมา”

กู้อ้าวเวยอดทนต่อความเจ็บปวดที่ข้อมือและดึงมือของตนกลับคืนมา

ท่านชายคนนี้ เมื่อสักครู่นวดไปมากลางฝ่ามือของนาง คิดหรือว่านางจะไม่รับรู้จริงๆ?

ท่านชายนั่นขมวดคิ้วเป็นปม ดูกู้อ้าวเวยเข้าไปในร้านอาหารแล้วสั่งกับข้าวมาสองสามอย่าง แต่ก็ไม่กล้าพาคนของตนเองเดินเข้าไปโดยไม่คิดไตร่ตรอง

ถึงแม้หญิงสาวจะมีหน้าตาที่สวยงาม แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นบุตรสาวของตระกูลไหน ใจกว้างฟุ่มเฟือย ลักษณะนิสัยแน่วแน่ ต้องดูให้แน่ใจก่อนถึงลงมือ

แต่เสี่ยวเอ้อที่ยืนข้างๆกลับมองเรื่องนี้อย่างทะลุปรุโปร่ง จึงเข้ามาใกล้กู้อ้าวเวย เช็ดมือไปมา: “แม่นางคงมาที่หลิ่งหนานเพื่อตามหาคน”

“ใช่” กู้อ้าวเวยต้องการถามหาตระกูลหยุน แต่ยังคงกลัวว่าคนของโหวเซ่อจะอยู่ที่นี่ด้วย ตัดสินใจแอบสังเกตเงียบๆ แล้วค่อยตัดสินใจ

“ช่วงนี้หลิ่งหนานวุ่นวายนัก แม่นางควรรีบกลับไป คนพวกนั้นล้วนมาไม่ดี” เสี่ยวเอ้อพูดบอกไม่กี่คำจากนั้นก็จากไปเงียบๆ

กู้อ้าวเวยเหลือบมองคนพวกนั้นเล็กน้อย แค่คิดว่าคนที่นี่ไม่มีใครเคารพนับถือทหาร และนางดูแล้วก็ไม่ใช่เป็นคนที่ฝึกวิทยายุทธ บวกกับท่านชายเมื่อสักครู่ที่ยังคงจ้องมองใบหน้าของตนไม่หยุด แต่กลับชัดเจน

คนอันธพาลเช่นนี้ ที่สุดแล้วไม่ว่าไปถึงที่ไหนก็ย่อมมี

คิดมาถึงเช่นนี้ นางเพียงแค่หัวเราะเบาๆพร้อมทานกับข้าวในมือจนหมด แล้วสั่งขนมหวานมาสองจานพร้อมนั่งลงไม่ไปไหน มีสองสามคนสวมใส่เสื้อผ้าเหมือนกันที่นั่งอยู่ข้างกำลังมองมา เหมือนว่าแปลกใจ และท่านชายที่หาเรื่องนางเมื่อสักกำลังเดินเข้ามาใกล้ กู้อ้าวเวยในเวลานี้ตบโต๊ะและลุกขึ้นทันที หัวเราะเบาๆพร้อมจับไปที่ปลายคางของเขา แล้วยัดขนมหวานเข้าไปในปากของเขา

ถึงเขาจะเป็นคนที่ฝึกวิทยายุทธมา แต่ก็คิดไม่ถึงว่าหญิงสาวที่ผอมบางคนนี้จะรวดเร็วปานนี้ ทำให้สำลักไอไม่หยุด

“เจ้าคิดว่าข้าน่าหาเรื่องจริงๆหรือ ถ้าเจ้าตอนนี้ยังไม่ไปโรงหมอเพื่อถอนพิษ หลังจากหกชั่วยามแล้วอวัยวะภายในทั้งหมดของเจ้าจะถูกไหม้จนไม่เหลือชิ้นดี” กู้อ้าวเวยหัวเราะเยาะพร้อมถอยหลังมาหนึ่งก้าว

คนอื่นๆที่ยืนข้างๆท่านชายนี่ก็ดากันเข้ามา ใบมีดสีเงินนับไม่ถ้วนยื่นออกมาตรงหน้าของนาง

แววตากู้อ้าวเวยไม่เปลี่ยนแปลง ถึงแม้จะมีความกลัวในใจ แต่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือการใช้ชีวิตท่ามกลางความเสี่ยงอันตรายแสดงถึงความตื่นเต้นเช่นนี้ นางเพียงเอามือไขว้หลัง สายตาเยือกเย็นส่งไปยังคนทั้งหมดตรงหน้า: “ทำไม? อาศัยคนมากรังแกคนน้อย คิดว่าข้าจะกลัวจริงๆหรือ?”

ท่านชายนั่นคายขนมหวานออกมา ปวดภายในช่วงท้องยากจะทานทน ศิษย์น้องของเขารีบประคองตัวเขาไว้ พูดด้วยเสียงเย็น: “เจ้ามันนางอสรพิษ รีบเอายาถอนพิษออกมา”

กู้อ้าวเวยยกคิ้วขึ้น ไม่สนใจใบมีดสีเงินคมวาวตรงหน้า เพียงก้าวทีละก้าวเข้าหาศิษย์น้องนั่น คนอื่นเริ่มหวาดกลัวกู้อ้าวเวยที่ในมือไร้อาวุธใดๆป้องกันตัว หากว่าฆ่าคนตายถึงเวลาก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงความยุ่งยาก จึงได้ก้าวถอยหลังกันหมด

เดินเข้ามาถึงข้างลำตัวท่านชายนั่น กู้อ้าวเวยเพียงแค่ยิ้มเย็นชา: “หาเรื่องข้าเอ่อร์ชิงแล้วยังคิดจะให้ข้าเอายาถอนพิษให้ ยังกล้าดูถูกเหยียดหยามตระกูลของข้า”

“เอ่อร์ชิงคือใคร?”

“ไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ดูแล้วนางกลับเหมือนพวกใช้ยาพิษ”

คนข้างๆถกเถียงกันไปมา กู้อ้าวเวยเพียงแค่ก้าวเข้าไปใกล้ด้วยใบหน้าว่างเปล่าไร้ความรู้สึก มองท่าท่างของท่านชายนั่นกุมช่วงท้องแล้วสั่นงันงกไปทั่วร่างกาย จึงพูดต่อ: “ถ้าจะโทษ ต้องโทษเจ้าที่มีจิตใจอกุศล”