บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 166

บทที่ 166 ลูกชายบุญธรรมชิงจือ

“ข้าได้ให้สูตรลับกับเจ้านานแล้ว”

หยุนชิงหยางกำลังอุ้มทารกอยู่ในอ้อมแขน มองกู้อ้าวด้วยสายตาแปลกใจ: “เจ้ากับอ๋องจิ้ง…”

“ต่อไปข้าต้องให้เกียรติอ๋องจิ้ง ท่านปู่ไม่ต้องเป็นกังวล” กู้อ้าวเวยรีบตอบแต่เนิ่นๆ นางชะโงกดูเด็กทารกแก้มแดง ตาโตอำพัน กำลังยิ้มแย้มผู้นั้น แล้วนางก็ยิ้มตาม: “เด็กผู้นี้มาจากที่ใด ทำไมวันก่อนข้าไม่เห็น?

“เขาชื่อว่าชิงจือ เป็นลูกหลานคนเดียวของป่ายเหลากุ่ย ต่อไปเขาจะเติบโตขึ้นภายใต้ชื่อลูกหลานของตระกูลหยุน” หยุนชิงหยางไกวทารกที่อยู่ในอุ้มมือ เด็กน้อยผู้นั้นยิ้มคิกคักขึ้นมา

“ช่างน่ารักเสียจริง” กู้อ้าวเวยเขี่ยนิ้วก้อยของเขา ชิงจือปากยู่ เหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมา

หยุนชิงหยางที่อยู่ข้างๆ หัวเราะเบาๆ ขึ้นมา: “ข้าคุยกับเหลากุ่ยผู้นั้นเรียบร้อยแล้ว ถ้าหากเจ้ายินยอม รอจนชิงจือโตขึ้น จะให้เขาเรียกเจ้าว่าแม่”　　

“ข้า?” กู้อ้าวเวยไม่เข้าใจ

เขาเอาชิงจือที่อยู่ในมือ วางลงในอ้อมแขนกู้อ้าวเวย นางมือไม้อ่อนอุ้มทารกไม่ถูก หยุนชิงหยางจึงสอนวิธีอุ้มทารกให้กับนาง เขามองนางอย่างกังวล: “เจ้าไม่มีมิตรภาพแม้แต่นิดเดียวกับอ๋องจิ้ง แต่ในอนาคตเจ้าไม่สามารถอยู่เพียงลำพังได้ มันจะดีกว่าหากมีลูกชายบุญธรรมอยู่ข้างกาย นอกจากนี้แล้ว ก่อนชิงจือเกิดมา เซลล์ทารกในครรภ์เสียหาย เจ้ายิ่งต้องดูแล พึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน”

เดิมที ท่านปู่ก็อดที่จะสงสารนางไม่ได้

นางยกมุมปาก อุ้มทารกไว้ในอ้อมแขนและแตะหน้าผากของชิงจือเบาๆ: “คิดไม่ถึงเลยว่า หญิงสาวอายุน้อยอย่างข้า จะได้เป็นแม่คนแล้ว”　　

เห็นนางกล้าแตะกระแทก หยุนชิงหยางรีบคว้าชิงจือมาอุ้ม: “เจ้า เด็กสาวผู้นี้ นิสัยใจกล้าเช่นนี้ ผิวของเด็กบอบบาง! ยังมาแตะกระแทก เป็นแม่ภาษาอะไร! ”

กู้อ้าวเวยลูบปลายจมูกของนาง แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนาสูตรลับ

แต่ตอนนี้หยุนชิงหยางยังต้องดูแลเด็กเหล่านี้ ในทุกวันมีคนในตระกูลหยุนเดินทางกลับมาและพักอาศัยอยู่นาน ช่างเป็นช่วงเวลาที่คึกคัก นางมองดูที่นี่อย่างอาลัยอาวรณ์ ก็เดินทางตามป่ายเหลากุ่ยผู้นั้นไป

แต่หากนางบอกว่าสูตรลับเป็นของของก่อนหน้านี้ ซ่านจินจื๋อจะเชื่อนางไหม?

ตอนกำลังคิดถึงเรื่องนี้ ป่ายเหลากุ่ยก็จ้องมองนาง: “เจ้าต้องการเป็นแม่ของชิงจือจริงๆหรือ?”　

“ท่านไม่ยินยอมหรือ?” กู้อ้าวเวยตอบกลับไปอย่างสงสัย

สีหน้าของป่ายเหลากุ่ยเปลี่ยนไป เขายิ้มออกมา: “แน่นอนว่าข้ายินยอม เพียงแต่ไม่คิดว่าเจ้าจะไม่ปฏิเสธ?”　

“ไม่มีอะไรที่ต้องปฏิเสธ อีกทั้งชิงจือน่ารักเพียงนั้น วันข้างหน้าข้าอาจจะต้องใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง ตอนนี้มีลูกชายบุตรธรรม ข้าก็มีความหวัง” กู้อ้าวเวยยิ้ม แม้ว่าจะพบเจอกันแล้ว นางก็อยากที่จะเอาสิ่งของดีๆในโลกนี้มอบให้เขา　

ช่วงเวลาเด็กของนางส่วนใหญ่เป็นตำรายาที่คอยอยู่เป็นเพื่อน ตอนนี้ได้ชีวิตใหม่อีกครั้ง นางต้องการชดเชยความเสียใจที่ผ่านมา อย่างน้อยที่สุดก็จะไม่ยอมให้ชิงจือต้องอยู่เพียงลำพัง

“เจ้าไม่เหมือนเด็กสาวอายุยี่สิบ”

ได้ยินคำพูดเช่นนี้ กู้อ้าวเวยเพียงแค่ยิ้มออกมา

โชคชะตานางไม่ดี ผู้คนรอบตัวที่พบเจอเกือบทั้งหมดล้วนเป็นคนเลว คนดีเพียงไม่กี่คน นางก็ไม่ใจแข็งพอที่จะนำเข้ามาเกี่ยวพัน ไม่ว่านางจะอยู่ที่ใดเวลาใด นางก็อยู่เพียงตัวคนเดียว ถ้าหากนางยังไร้เดียงสาเหมือนกับเด็ก กลัวว่านางอาจจะกลายเป็นวิญญาณที่อยู่ใต้ดาบ

กลับมายังบ้านหลังเล็กอีกครั้ง ในระหว่างทางป่ายเหลากุ่ยก็หายตัวไป นางยกมือผลักประตูซ่านจินจื๋อก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ไม่จากไป