บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 180

บทที่ 180 ชาติกำเนิดไม่ธรรมดา

“ท่านอ๋อง ใคร่ขอถามหน่อยว่าผู้หญิงที่หลบหนีออกมาจากถ้ำโจร ทำไมจึงยังคงสถานะอย่างไร้ตำหนิเพคะ” บนใบหน้ากู้จี้เหยามีรอยฝ่ามือแสบร้อน ยามที่เผชิญหน้ามาฟ้องกับซ่านจินจื๋อถึงกับปล่อยโฮ

การกระทำอันหยาบกระด้างของซ่านจินจื๋อ เซียวไห่ที่อยู่ด้านข้างยังต้องเงียบเสียง มองดูคนผุ้นี้ที่ถูกซูพ่านเอ๋อลากเข้ามา

บุตรสาวสองคนแห่งตระกูลกู้ ดูเหมือนเป็นศัตรูกันเสียมากกว่า

“อีกอย่างหม่อมฉันแค่กล่าวลอยๆ นางก็ตบหม่อมฉันทันที....”

“ออกไปเสีย” ซ่านจินจื๋อกล่าวเสียงเบา ก้มหน้าดูฎีกาที่อยู่ในมือต่อ

กู้จี้เหยาถูกลากออกไปอย่างเหลือเชื่อ ไม่ว่าจะร่ำไห้อย่างไร ซ่านจินจื๋อก็เหมือนไม่ต้องการที่จะเชื่อ

ซึ่งกู้จี้เหยาไม่ทราบ สองมือของกู้อ้าวเวยที่ได้รับความหนาวเย็น ยามนี้ถึงแม้ว่าแผลจะหายดีแล้วแต่กลับไม่มีเรี่ยวแรง ปกติแม้จะเขียนบนใบสั่งยาก็ยังต้องหยุดหลายครั้ง รอยฝ่ามือชัดเจนขนาดนี้ มือของกู้อ้าวเวยที่ไร้เรี่ยวแรงหักคอไก่จะตบใครไหว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซ่านจินจื๋อกลับจำได้ว่าเหมือนกับนางไม่เคยอ้วนเลย

“เฉิงซาน ไปบำรุงให้นางดีๆ แล้วสั่งห้องครัวทำอาหารไปส่งมากหน่อย”

“แต่...พระชายาได้ส่งชิงต้ายไปซื้อของทานที่ร้านอาหารไป๋เว่ยแล้วพะย่ะค่ะ” เฉิงซานกระอักกระอ่วน

ใบหน้าซ่านจินจื๋อมืดครึ้มลงทันที “นางใช้เงินของจวนไปเท่าไหร่?”

ยามนั้นเฉิงซานกลับรู้สึกตกที่นั่งลำบากมากกว่าเดิม ได้แต่ลดเสียงพูด “ไม่เพียงไม่ใช้เงินภายในจวน ก่อนหน้าช่วงที่พระชายาไม่อยู่ แม่นางฉีหรัวได้มอบเงินมาให้หนึ่งพันสองร้อยตำลึงถึงจวน แล้วยังได้มอบสองพันตำลึงเก็บรักษาที่โรงยา ทุกๆสิบวันด้านร้านยาจี้ซื่อถางก็ส่งเงินมาให้หลายสิบตำลึง นับๆดูแล้ว แค่เงินส่วนตัวของพระชายาอย่างน้อยที่สุดก็สักสามพันตำลึงแล้วพะย่ะค่ะ”

เยอะขนาดนั้นเชียว

ซ่านจินจื๋อกลับไม่เคยนึกถึงมาก่อนเลยนางจะฉลาดเฉลียวเช่นนี้ เงินในจวนอ๋องจิ้งของเขาก็ไม่ใช่แค่หลายพันตำลึง ซึ่งก็มากพอกับค่าครองชีพของพวกเขา

เขาครุ่นคิดสักพักและผุดลุกขึ้นมาทันที แล้วมุ่งหน้าไปวิหารเฟิ่งหมิง

เขายังต้องการสอบถามอาการป่วยของซูพ่านเอ๋ออยู่พอดี

เมื่อเปิดประตูบานใหญ่ของวิหารเฟิ่งหมิง ที่นี่โล่งโจ้งไร้ผู้คน ไม่มีคนรับใช้อื่นๆ จนคล้ายกับว่าเหลือเพียงกู้อ้าวเวยที่อาศัยอยู่ที่แห่งนี้ ห้องหับอื่นๆในทุกตารางพื้นที่ล้วนเต็มไปด้วยฝุ่น ยังเห็นใยแมงมุมจำนวนหนึ่งด้วย

ภายในห้องโถง ป๋ายเสากำลังหมอบกินอะไรบางอย่างอยู่ที่มุมโต๊ะ

กู้อ้าวเวยเล่นถูไถหัวของป๋ายเสาบ่อยครั้ง แล้วจึงหันกลับมาทานข้าวของตน

“ท่านอ๋อง เหตุใดจึงไม่เข้าไป?” เฉิงซานกระซิบถาม

“ลงโทษปรับเงินพ่อบ้านสามเดือน” เมื่อกล่าวประโยคนี้จบซ่านจินจื๋อทำได้เพียงต่อต้านความคิดที่จะร่วมทานข้าวกับนาง แล้วกลับมาที่ห้องหนังสืออีกครั้ง “ข่าวลือในจวนวันนี้กู้จี้เหยากุขึ้นทั้งหมดใช่หรือไม่”

“ใช่พะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมได้ส่งคนไปจัดการแล้ว”เฉิงซานลดเสียงเบา เหตุการณ์เรื่องนี้แค่กลุ่มคนที่อยู่ในจวนร่ำลือกันเท่านั้น คนข้างนอกทราบความจริงแค่ว่ากู้อ้าวเวยกลับมาจากหลิ่งหนานตระกูลหยุน

“คืนนี้ข้าจะไปหานาง”

“ทางด้านแม่นางซูยังรออยู่นะพะย่ะค่ะ” เฉิงซานประหลาดใจ

“คืนเดียวไม่เป็นไรหรอก ก็บอกว่าข้าไปเพื่อสอบถามอาการป่วยของซูพ่านเอ๋อแล้วกัน” ซ่านจินจื๋อหยิบพู่กันของตนขึ้นมาใหม่ จัดการกิจธุระในมือของตนต่อโดยไม่ลืมที่จะรายงานความปลอดภัยต่อองค์ฮ่องเต้

ช่วงกลางคืนอากาศเย็นเล็กน้อย กู้อ้าวเวยเหน็ดเหนื่อยจนแทบไม่ไหวจึงหลับไปอย่างรวดเร็ว ป๋ายเสาที่นอนหมอบอยู่บนหัวเตียงเล่นกับเรือนผมสีดำบนหมอนของนางจนกระจัดกระจาย จู่ๆมันถูกยกขึ้นมา

ซ่านจินจื๋อนำป๋ายเสาไปวางไว้ที่โต๊ะข้างๆ นั่งบนกราบเตียงมองดูใบหน้าด้านข้างของกุ้อ้าวเวย