บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 182

บทที่182 ความเป็นห่วงของท่านอ๋อง

”ดังนั้น ท่านจึงต้องการให้ข้านำสูตรอายุยืนยาวให้กับท่าน”

กู้อ้าวเวยเพียงดึงมือของเขาออกไป เหมือนว่าซ่านจินจื๋อคิดว่านางมาถึงตำหนักอ๋องจิ้งนั้นไม่ได้จริงใจอย่างไรอย่างนั้น นางสามารถเชื่อได้อย่างสนิทใจว่าซ่านจินจื๋อไม่พ้นทำเพื่อซูพ่านเอ๋อเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นก็เพื่อตัวของเขาเอง

”พวกเราระแวงสงสัยอีกฝ่ายเสมอมา”

“เพราะว่าระหว่างพวกเราล้วนไม่มีอะไรพูดคุย ท่านอ๋อง” กู้อ้าวเวยถอยออกมาสองสามก้าว ในเมื่อรับรู้เรื่องราวทั้งหมดนี้แล้ว นางแค่รู้สึกว่าตัวเองนั้นช่างน่าสงสารสิ้นดี

ถึงแม้ว่าฮ่องเต้องค์ปัจจุบันจะจำมิตรภาพก่อนหน้านี้ได้จึงปฏิบัติต่อนางอย่างดี แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่การชดเชยให้กับชีวิตบรรพบุรุษของตระกูลหยุนที่เสียไปเปล่าๆ ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้องค์ฮ่องเต้เพราะรู้สึกผิดจริงๆหรือว่าต้องการสูตรยา ต้องทบทวนนอกเหนือจากนี้ด้วย

“ต้นหญ้าเลือดมังกรและถุงน้ำดีหงส์ใช้กับร่างกายของพ่านเอ๋อ” ซ่านจินจื๋อปล่อยนางพร้อมพูดออกมา

“เรื่องนี้แน่นอน ท่านอ๋อง” กู้อ้าวเวยเพียงแค่ยกมุมปากขึ้น: “อ้าวเวยจะไม่ลืมบุญคุณที่ท่านอ๋องชี้แนะในวันนี้แน่นอน ในภายภาคหน้าท่านอ๋องได้โปรดดีกับตระกูลหยุนบ้าง”

รอให้ถึงเวลานั้น นางก็สามารถถอยห่างออกมาทั้งตัวแล้ว

กู้อ้าวเวยหายไปท่ามกลางสายฝน ซ่านจินจื๋อกลับทำได้เพียงมองดูข้างหลังของนางที่เดินจากไปด้วยอาการเหม่อ ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

เรียกเฉิงซานเข้ามาหา: “เรียกหยวนเอ๋อมา ให้อยู่เป็นเพื่อนพระชายา”

ทันใดนั้นนางก็รู้สึกไม่ต้องการกลับไปที่วิหารเฟิ่งหมิงอย่างโดดเดี่ยว ถึงแม้ซ่านจินจื๋อจะลงโทษแม่บ้านแล้ว แต่กลับไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยให้นางออกไป นึกถึงตรงนี้ แม้แต่เม็ดฝนที่ตกลงมาบนร่างกายก็ดูเหมือนจะเบากว่ามาก

”คุณหนู อย่าได้เศร้าไปเลย” ชิงต้ายใช้เพียงร่มกระดาษเพื่อปกปิดนางจากสายฝน รีบใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำฝนบนใบหน้าและลำตัวของนางให้สะอาด

“เข้าใจข้าที่สุดยังคงเป็นเจ้านั่นเอง” กู้อ้าวเวยโน้มตัวไปโอบกอดชิงต้าย ชิงต้ายทำอะไรไม่ถูกเพียงตบเบาๆที่ไหล่ของนาง เป็นเหมือนพี่สาวของนางอย่างไรอย่างนั้น

”ใช่แล้ว เมื่อสักครู่มีคนมา บอกว่าองค์ชายสี่มาพบท่าน”

”ไม่พบ” กู้อ้าวเวยเปลี่ยนสีหน้า แล้วรีบพูดว่า: “ตอนนี้ข้าเป็นผู้นำของตระกูลหยุนแล้ว หากว่าองค์ชายมาหาในเวลานี้ เจ้าคิดว่าองค์ฮ่องเต้จะคิดว่าองค์ชายสี่ต้องการเข้าหาตระกูลหยุนหรือไม่?”

”ข้าเข้าใจแล้ว” ชิงต้ายพลันก็เข้าใจ นำร่มกระดาษในมือวางไว้ในมือของกู้อ้าวเวย: “คุณหนูได้โปรดกลับไปผักผ่อนดีๆ เรื่องนี้ได้โปรดมอบให้ข้าไปจัดการเถอะ”

”ลำบากเจ้าแล้ว” กู้อ้าวเวยเพียงแค่พยักหน้า กางร่มเพียงคนเดียวแล้วเดินจากไป

และสิ่งที่นางพูดออกมาเมื่อสักครู่เฉิงซานล้วนได้ยินทั้งหมด เพียงนำข่าวนี้รายงานให้องค์ชายสี่และซ่านจินจื๋อที่อยู่ในห้องหนังสือ

”ข้าจะมีความคิดเช่นนี้ได้อย่างไรกัน นางช่างคิดมากเกินไปแล้ว” ซ่านเซียนหยวนพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

กู้อ้าวเวยเคยช่วยเหลือเขาไว้ในอดีต แต่ทุกครั้งถึงเวลาที่เขาต้องการช่วยเหลือนาง ล้วนมีอุปสรรคไม่มีหนทางแม้แต่น้อย

“สิ่งที่นางพูดไม่ได้ไร้เหตุผล เพียงแต่เรื่องระหว่างเจ้าและลี่วาน ข้าได้ตรวจสอบแล้ว เสียนเฟยได้เข้ามาแทรกแซงอย่างลับๆแล้ว แม้กระทั่งเรียกพบลี่วานเป็นการส่วนตัวหลายครั้งแล้ว เจ้าต้องระวังไว้บ้าง” ซ่านจินจื๋อพูดด้วยเสียงเบา ระหว่างทางที่อยู่นอกเมืองนั้นเขาได้รับข่าวที่คล้ายกันมากมายจากเทียนเหยียน

คราวนี้กลับเป็นซ่านเซียนหยวนที่ตกใจบ้าง: “นางไม่เคยบอกกับข้ามาก่อน”

ซ่านจินจื๋อวางลงถ้วยที่อยู่ในมือ แล้วถามต่อ: “ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้กู้เหยียนจือเพื่อปกป้องลี่วานจึงได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ดูแลรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ที่ตำหนักของเจ้า”