บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 194

บทที่ 194 ส่งสาส์นองค์ชายสาม

มีเครื่องจองจำเพิ่มมาบนร่าง แม้เครื่องจองจำนี้จะเป็นบ่วงวัสดุผ้าที่อ่อนนุ่ม แต่ก็ยังเย็นเยียบเสียดกระดูก

แม้ว่ายามนี้ร่างกายจะตั้งครรภ์ แต่นางก็ไม่เคยได้รับความไว้วางใจจากซ่านจินจื๋อ นางเคยคิดว่าซ่านจินจื๋อจะปล่อยนางเป็นอิสระโดยง่าย แต่บัดนี้เพิ่งจะทราบว่าตัวนางกลับตั้งครรภ์ ขณะที่เดินก็พ่วงไปด้วยบ่วงอันหนักอึ้ง

อย่าได้พูดถึงอิสระเลย กระทั่งจะดื่มน้ำยังต้องใช้คนติดตามมาปรนนิบัติอย่างระมัดระวัง

ขณะที่ซ่านเชียนหยวนพาฉีหรัวมาด้วยความรีบเร่งก็เห็นนางนั่งอยู่บนเตียงคนเดียวลำพัง แขนขาล้วนถูกล่าม ในมือทั้งสองข้างยังถือถุงหอมสมุนไพร ใช้ปลายนิ้วลูบไล้แผ่วเบา

“ใครมา?” กู้อ้าวเวยกล่าวด้วยความอ่อนระโหย เพียงนำถุงหอมในมือส่งให้สาวรับใช้ข้างกาย “ห่อถุงหอมนี้ไว้ให้ดี วันหน้าที่ข้ากลับจวนจะพกไปด้วย”

“เพคะ พระชายา” สาวใช้ข้างกายแสนคล่องแคล่วรับของแล้วออกไป

นางสารรูปเช่นนี้กลับยังมีสถานะเป็นพระชายากับเขาอยู่บ้าง ทว่าซ่านเชียนหยวนกลับทนดูไม่ได้กับความไม่แยแสของนาง

คนรับใช้ตรงหน้าขวางที่ขวาเขาไว้ยอมถอยออกไป และเดินตรงไปที่ริมเตียง

“เสด็จอาทำสิ่งใดกับท่านกันแน่?” ซ่านเชียนหยวนเอ่ยถามและฉีหรัวที่อยู่ด้านหลังปรี่เข้ามาหา

เพิ่งจะห่างไปแค่ไม่กี่วันนางกลับซูบผอมจนหนังหุ้มกระดูกเสียแล้ว

“ที่แท้เป็นพวกเจ้าเองหรือ ถ้าหากไม่มีธุระก็อย่าได้มาเลย ซ่านจินจื๋อแสดงให้เห็นชัดเจนแล้วว่าไม่มีทางจะปล่อยข้าไป หลีกเลี่ยงที่จะสร้างภัยให้กับตนดีกว่า” ปลายนิ้วกู้อ้าวเวยผ่อนคลายเล็กน้อย

เตียงหลังนี้ นางเคยนอนกอดกันด้วยกันกับซ่านจินจื๋อ ในห้วงเวลาฉับพลันทำให้เขาได้เป็นคนรัก แต่สำหรับตอนนี้ สิ่งที่เขาต้องการก็แค่ทายาทเลือดเนื้อเชื้อไขที่ถือกำเนิดจากตัวนาง กลับไร้ซึ่งความรักความผูกพัน

หัวคิ้วซ่านเชียนหยวนขมวดเป็นปมแน่น “ข้าจะพาท่านหนี”

“ไม่จำเป็น ข้าตั้งครรภ์เสียแล้ว จะไปที่ใดก็มีแต่สถานะตำหนิด่างพร้อย” ขณะที่พูดอยู่นั้นกู้อ้าวเวยได้ยกมือขึ้นวางบนหน้าท้องของตน “ยิ่งไปกว่านั้น หากเจ้าเด็กน้อยอยู่ข้างกายเป็นเพื่อนข้าได้ ก็คงสนุกน่าดู”

“ตั้งครรภ์?” ฉีหรัวไม่เข้าใจกับสิ่งที่ได้ยิน

กู้อ้าวเวยนำเรื่องที่ซ่านจินจื๋อต้องการเพียงรกสายสะดือของทารกนางไปทำตัวนำยาบอกเล่าแก่คนทั้งสอง หลังจากนั้นก็เพียงเรียกสาวใช้ด้านนอก “วันหน้าไม่ต้องให้คนเข้ามาแล้วนะ”

กู้อ้าวเวยปรายตามองไปที่คนข้างกายทั้งสอง “พวกเจ้าเองก็ไม่ต้องมาแล้ว หยินเชี่ยวก็ด้วย ความสัมพันธ์นางกับฉีหลินก็ไม่เลว ขอส่งต่อให้ตระกูลฉีของพวกเจ้าด้วย”

ซ่านเชียนหยวนที่สีหน้ามืดครึ้มนึกอยากจะกล่าวอะไรบางอย่าง มีเพียงฉีหรัวที่รีบเข้ามารั้งเขาไว้ ส่ายหน้าอย่างจนใจ “ในเมื่อท่านไม่เป็นอะไร พวกเราก็วางใจ”

“อืม ทำให้เจ้าทั้งคู่ต้องหนักใจแล้ว” พูดจบ กู้อ้าวเวยจึงหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากตลับส่งให้กับฉีหรัว “นำสิ่งนี้ไปให้ฉีหลิน วานนำคำข้าไปบอกว่าช่วยทำเรื่องที่เคยรับปากข้าเมื่อในอดีตด้วย”

ฉีหรัวเก็บจดหมายลงไปด้วยความสงสัย ซ่านเชียนหยวนกำหมัดแน่นแต่ยังคงเดินตามฉีหรัวออกไป

เมื่อออกจากเรือนนอกก็ขึ้นนั่งบนรถม้า

ฉีหรัวหยิบจดหมายฉบับนั้นออกมาอ่านอย่างละเอียดกลับพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ซ่านเชียนหยวนที่อยู่ตรงข้ามยังคงสีหน้ามืดครึ้ม “เสด็จอากล้านำเลือดเนื้อของมนุษย์ใส่เข้าไปในยา! นี่หากถูกเสด็จพ่อจับได้ล่ะก็....”