บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 197

บทที่ 197 หยั่งเชิง

“ท่านอ๋อง! พระชายา!”

เหล่าคนรับใช้กรูเข้ามาในทันที

กู้อ้าวเวยยังคงมองเห็นไม่ชัด เพียงแต่ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆ ทว่าซ่านจินจื๋อที่อยู่ใต้ร่างของนางโอบเอวนางไว้จนแน่น “อย่าซี้ซั้วขยับ”

พวกเขาจับพลัดจับผลูไปโดยมิรู้ตัว กู้อ้าวเวยไม่ได้ขยับเลยจริงๆ

เพียงแค่ปล่อยให้ซ่านจินจื๋อลุกขึ้นแล้วดึงตัวนางเข้าหา ชั่วอึดใจนั้นนางรู้สึกได้ว่าสองขาของตนห้อยอยู่กลางอากาศและตกอยู่ในอ้อมกอดของซ่านจินจื๋ออย่างมั่นคง เมื่อเผลอส่งเสียงร้องเบาๆนางจึงนึกขึ้นได้และกุมหน้าท้องของตนพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ไม่สบายหรือ?” ซ่านจินจื๋ออุ้มประคองนางอย่างระมัดระวัง

“เปล่า เพียงแต่ถ้ากลับจวนไป เกรงว่าจะมีคนไม่น้อยที่อยากให้ลูกในท้องของข้าต้องตาย” กู้อ้าวเวยดูเหมือนจะหวาดกลัวจากอาการตกใจเมื่อสักครู่ กลับดูน่ารักขึ้นมาอย่างหาได้ยาก

คาดไม่ถึงว่านางจะใส่ใจลูกถึงเพียงนี้

ซ่านจินจื๋อสีหน้าหม่นหมอง เขาไม่เคยคิดตัดสินใจที่จะคร่าเลือดเนื้อเชื้อไข้ในท้องของกู้อ้าวเวยได้จริงๆเลยสักครั้ง

กระทั่งเขายังคิดไปถึงว่า ยามที่ลูกน้อยคนนี้เกิดมาก็จะเรียกเขาว่าพ่อไหม

ส่วนซูพ่านเอ๋อร่างกายอ่อนแอ ซ่านจินจื๋อไม่เคยคาดหวังจะที่จะมีทายาท ยามนี้เมื่อมองดูกู้อ้าวเวยในอ้อมกอด เขากลับอดแสดงความประทับใจเอาไว้ไม่ได้ สองแขนกระชับแรงขึ้นเล็กน้อย “ข้าจะไม่ให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น”

“อย่าได้มารับรองอะไรกับหม่อมฉันอีกเลย ให้หม่อมฉันเป็นอิสระก็คือการปกป้องดีที่สุดของท่าน หม่อมฉันเชื่อในวิธีของตนเอง” ยามนี้กู้อ้าวเวยตอบกลับด้วยวาจาแหลมคมอยู่พอตัว แต่ท้ายที่สุดนางยังไม่กล้ายั่วโทสะซ่านจินจื๋อ จึงเอ่ยต่อ “นี่ก็เพื่ออาการป่วยของซูพ่านเอ๋อ”

ซ่านจินจื๋อปรายตามองไปเฉิงซานที่อยู่ข้างๆ เฉิงซานเพียงแค่ผงกศีรษะให้คนนำรถม้ามาที่นี่

ขณะอุ้มคนในอ้อมกอด คล้ายกับเบากว่าแต่ก่อนไม่น้อย ซ่านจินจื๋อที่กำลังนึกอยากจะเอ่ยถามนางสักประโยคก็บังเอิญไปเห้นถุงหอมที่นางเหน็บไว้ตรงช่วงเอว

“หม่อมฉันอยากกลับโรงยา”

“ไม่ได้” ซ่านจินจื๋อปฏิเสธเด็ดขาดทันที เพียงแลกมาด้วยเสียงถอนหายใจของกู้อ้าวเวย

เมื่อรถม้ามาถึงตรงหน้า ซ่านจินจื๋ออุ้มคนเข้าไปในรถม้าและวางในที่มุมด้านใน กู้อ้าวเวยก้มตัวนำถุงหอมมาไว้ในมือ ไม่รู้ว่านึกอย่างไรจึงได้เปลี่ยนนำถุงหอมมาไว้ข้างๆ “ให้คนนำถุงหอมใบนี้ส่งให้ฉีหรัวด้วย”

ซ่านจินจื๋อโบกมือเรียกให้คนนำถุงหอมใบนี้ไปส่งให้กับฉีหรัว ช่างตามอกตามใจนางเสียจริง

กู้อ้าวเวยยกมือขึ้นมาโบกตรงหน้าสักพัก แต่ยังคงสามารถเห็นเงาได้แค่ลางๆ เกรงว่ากลับถึงจวนแม้แต่ทางเดินก็คงมองไม่เห็น เช่นนี้แล้วจึงได้แต่ทอดถอนใจเบาๆ

นางไม่สามารถขัดขืนซ่านจินจื๋อได้เลย

ตลอดทางที่กลับเทียนเหยียน ความเงียบสงบในหูค่อยถูกเสียงคึกคักปกคลุม ขณะได้ยินเถ้าแก่แผงขายเกี๊ยวหุ่นทุนตะโกนแข่งกับเถ้าแก่แผงขายผลไม้ที่อยู่ติดกัน กู้อ้าวเวยก็รู้ได้ทันทีว่าใกล้จะถึงจวนอ๋องแล้ว

ซ่านจินจื๋ออุ้มนางกลับวิหารเฟิ่งหมิงภายใต้การจ้องมองจากแทบทุกสายตาในที่นั้น

เมื่อถูกวางลงบนฟูกเตียงอันอ่อนนุ่มอีกครั้ง ในหูก็แว่วเสียงฝีเท้าของคนจำนวนไม่น้อย ทำให้นางรีบคว้าเสื้อของซ่านจินจื๋อเอาไว้แน่น “อย่าให้พวกเขามาจับตาดูหม่อมฉัน นี่คือลูกของหม่อมฉัน หม่อมฉันจะไม่ให้ใครทำร้ายเขา”