บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 214

บทที่ 214 ผิดอะไร

“ท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ เขารักเดียวใจเดียวต่อซูพ่านเอ๋อเท่านั้น ไม่ว่าเขาจะรักท่านมากเพียงใด แต่ท่านก็ไม่อาจแข่งขันกับซูพ่านเอ๋อได้หรอก” ฉีหรัวลุกพรวดขึ้นมา เดินมาหยุดข้างกายกู้อ้าวเวยพลางโน้มกายลง ใช้พละกำลังที่แรงมากที่สุดคว้าหมับเข้าที่ไหล่ของนาง หวังเพียงว่าจะเตือนสตินางได้บ้าง “ไปจากที่นี่เสีย ก็เหมือนกับที่เมื่อก่อนท่านเคยตักเตือนข้า เมื่อครู่สิ่งเหล่านั้นก็ไม่พ้นเป็นเพียงวาทศิลป์ของผู้ชายเท่านั้นเอง...”

“ข้าไม่อโหสิกรรมให้” กู้อ้าวเวยช้อนสายตาขึ้นมองนาง ในดวงตาคู่นั้นมีแววชาญฉลาดและเปี่ยมสติอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน “ข้าร้องขอชีวิตมนุษย์ตั้งมากมายต่อท่านยมบาล ตอนนี้ก็แค่อยากให้ท่านยมบาลไปดูซูพ่านเอ๋อบ้าง แล้วมันผิดอะไร”

นางเตือนกู้อ้าวเวยไม่สำเร็จ

ฉีหรัวห่อไหล่ลงมาอย่างสิ้นหวัง และยังคงมองนางอย่างเหลือเชื่อ

เดินซวนเซไปหลายก้าว ฉีหรัวถอยกลับมายังเตียงนอนอีกครั้ง ทรุดกายลงนั่งอย่างหดหู่ นางนวดขมับตัวเองด้วยอาการปวดหัว “ข้ามองท่านต่างไปจากเดิมแล้วจริงๆ ขอให้รู้ไว้ว่าคนที่ท่านเผชิญหน้าด้วยคือบุคคลยิ่งใหญ่ที่อยู่สูงศักดิ์กว่าปวงประชานับหมื่นเป็นรองแค่คนๆ เดียวเท่านั้น อย่าได้ทำเพื่อเรื่องราวในอดีต...”

“ถ้าหากข้าไม่ให้เขาลิ้มลองรสชาติความขมขื่นบ้าง ชีวิตนี้ของเขาคงจะราบรื่นตลอดทาง” ทันใดนั้นกู้อ้าวเวยก็เท้าแขนประคองตัวลุกขึ้นมา ความรู้สึกแท้ง ความเจ็บปวดที่อยู่ในช่วงท้องยิ่งกระตุ้นให้นางขบคิดอย่างชัดเจนมากขึ้น “ข้าจะทำลายความโชคดีและคุณงามความดีในอดีตของเขาให้หมด นี่คือสิ่งที่เขาสมควรได้รับ”

ฉีหรัวนึกอยากหยัดกายขึ้นมาพยุงนางเอาไว้

ทว่ากู้อ้าวเวยทำเพียงคลายมวยผมออก และหยิบผ้าผืนหนึ่งขึ้นมารวบเรือนผมไปไว้หลังกายเท่านั้น นางพยุงขอบโต๊ะมาจนถึงโต๊ะตัวเล็กๆ ทีละนิด และรินชาร้อนให้ตัวเองหนึ่งแก้ว “และนี่ก็คือสิ่งที่ข้าควรจะทำ ไม่มีใครที่ชั่วชีวิตนี้จะได้รับพรสวรรค์พิเศษ และสามารถเป็นพรสำหรับปวงประชาได้ เขาไม่คู่ควรหรอก”

ฉีหรัวทำเพียงมองนางอย่างแน่นิ่ง หยาดเลือดทั่วเรือนกายต่างปะทุขึ้นมา

แต่ไรนางไม่เคยพูดฟุ้งซ่านเยี่ยงนี้มาก่อน ยิ่งไม่เคยทะเยอทะยานและดื้อรั้นขนาดนี้ด้วย และไม่สามารถทำความเข้าใจได้เลยว่าเหตุใดนางถึงได้สลัดกายออกมาจากความลำบากก่อนหน้าได้อย่างรวดเร็วปานนี้

“หากข้าเองก็สามารถกลายเป็นคนที่เหมือนท่านเพียงนี้ก็คงดี”

“ขอเพียงเจ้ายินดีจะจับมือกับข้า” กู้อ้าวเวยกระตุกมุมปากพลางมองไปทางนาง แต่ทั่วเรือนกายของนางเจ็บปวดอย่างร้ายกาจ แม้แต่แก้วชาก็แทบจะกำไว้ไม่อยู่แล้ว

“ถึงแม้มันเป็นเรื่องน่าละอายมากที่จะพูดขึ้นมา อันที่จริงข้าก็หวังว่าคนในเทียนเหยียนจะรู้โดยทั่วกัน...ข้าไม่ใช่หญิงสาวที่ออกเรือนไม่ได้ เพียงแต่ข้าถนัดทำธุรกิจเท่านั้นเอง” ฉีหรัวกระตุกมุมปากอย่างจนปัญญา

“เช่นนั้นก็ไปทำ เจ้ากับข้าเดิมทีก็เป็นคนประเภทเดียวกัน ต้องมีสักวันที่พวกเราได้ในสิ่งที่ปรารถนา” กู้อ้าวเวยเอาแก้วชาวางลงอย่างสั่นระริก หยาดเหงื่อดุจสายฝน “ตอนนี้ บางทีเจ้าก็อาจช่วยข้าได้ ไปเรียกซ่านจินจื๋อเข้ามาที”

ถึงแม้จะไม่รู้ว่านางคิดจะทำอะไร แต่ฉีหรัวก็ยินเดินตามฝีเท้าของนางดี

กู้อ้าวเวยคือสตรีที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่นางเคยเจอมา

นางสวมชุดตัวบางออกไปจากวิหารเฟิ่งหมิงอันไร้เงาคนแห่งนี้ มาถึงข้างประตูห้องหนังสือ สองมือยกขึ้นมาวางไว้ตรงช่วงท้อง ทำเพียงเอ่ยคำกับสาวใช้หน้าประตู “ข้าอยากพบท่านอ๋อง”

“ท่านอ๋องกำลัง...”

“หากพระชายาเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเจ้ารับผิดชอบไหมหรือ” ฉีหรัวเหลือบตามองสาวใช้ฝั่งนั้นแวบหนึ่ง

สาวใช้กลืนน้ำลายลงหนึ่งอึก ทำเพียงปัดเกล็ดหิมะบนบ่าออก และวิ่งไปทางเรือนหลักของซูพ่านเอ๋อ

ส่วนฉีหรัวตั้งแต่ต้นจนจบก็ยืนอยู่หน้าประตูห้องหนังสือ ปล่อยให้หิมะตกหนักกระทบบนใบหน้า

ก็ไม่รู้ว่าเหตุใดบิดาถึงได้ร่วมมือกับท่านอ๋องใจจืดใจดำแบบนี้ไปได้นะ

ราวๆ ช่วงเวลาชั่วธูป ซ่านจินจื๋อถึงได้สาวเท้าเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ