บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 23

บทที่23 ฮองเฮามาหาถึงที่

“ผลัก——”

เขาผลักนางออกมาไป ซ่านจินจื๋อกระโดดลงจากรถม้าและขี่ออกไปอย่างรวดเร็วทันที

กุ้อ้าวเวยจับคอและไอ นางลุกขึ้นมาช้าๆ กลับมานั่งที่เดิมใหม่ ในใจก็แอบด่า ซ่านจินจื๋อจะตายเพราะความรักนี้แหละ บ้าไปแล้วแน่ๆ!

“พระชายาจิ้ง ท่านก็อย่าทำให้ท่านอ๋องโมโหเลย”ทหารที่ขับม้าอยู่ก็พูดขึ้น

กุ้อ้าวเวยพยักหน้า ไม่พูดอะไรเลย

ฝนตกไม่หยุด ซ่านจินจื๋อฝ่าฝนกลับไปถึงจวน พอเข้าไปข้างในบ้าน ก็มีคนสองคนยืนข้างเขา ซ่านจินจื๋อก็พูดว่า: “ส่งคนที่พูดน้อยสองคนไปตามกุ้อ้าวเวย อย่าให้นางก่อเรื่องอีก ถ้าจะออกนอกเมืองก็ต้องมารายงานข้าก่อน”

จากนั้นก็มีคนออกไปจากห้อง

ซูพ่านเอ๋อเอาแกงที่ทำไว้ขึ้นมา เห็นซ่านจินจื๋อตัวเปียกก็รีบเดินไปทันที

พอเห็นสีหน้าของซูพ่านเอ๋อกังวล ซ่านจินจื๋อก็ไม่สนใจเรื่องวุ่นวายของวันนี้แล้ว ในใจหวังให้ซูพ่านเอ๋อรีบหายไวๆ เพื่อการนี้เขายอมทำทุกอย่าง

รถม้าฝ่าฝนมาเรื่อยๆจนมาถึงร้านยาเหย้า

หยินเชี่ยวกับชิงต้ายก็กางร่มออกมารับ พยุงกุ้อ้าวเวยเข้าไปในบ้าน ตักน้ำอุ่นมาให้นางเช็ดตัว ถึงนอนลงไปบนเตียง บนหน้าอกที่เจ็บกลับไม่เจ็บเหมือนแผลที่มีตอนนี้

“คุณหนู ท่านไม่เป็นไรนะเจ้าคะ”หยินเชี่ยวกังวลจนหน้าแดงไปหมด

“ไม่เป็นไร พักหน่อยก็ดีแล้ว พวกเจ้าทำอาหารให้ข้ามาหน่อยก็ได้แล้ว”นางยิ้มร่าออกมา จนพวกนางออกไป นางถึงดึงคอเสื้อลงมา กลับเห็นว่าตรงกระดูกไหปลาร้ามีจุดแดงขึ้นมาเหมือนกำลังจะทำรวมตัวกันเป็นรูป เจ็บจนนางเกาแรงๆถึงจะรู้สึกสบายขึ้นมาบ้าง พอเสร็จแล้วนางก็นอนลงไปเลย

วันต่อมา นางตื่นขึ้นมาอย่างสดชื่น จุดแดงตรงไหปลาร้าก็รวมตัวกันใหญ่เท่าขนาดนิ้วโป้งเป็นคำว่าหยุน นางรีบตรวจวัดชีพจรตัวเอง เห็นว่าพิษไม่มีอาการแพร่กระจาย แต่มือทั้งสองข้างนางยังคงสั่นอยู่

“เป็นเพราะอะไรกัน?”นางใส่เสื้อให้เรียบร้อย เรื่องนี้นางคงต้องไปถามท่านปู่ พอผลักประตูออกไปกลับเห็นมีชายสองคนยืนอยู่หน้าห้อง ทำหน้าไม่สบอารมณ์ มีคนหนึ่งด้านข้างเอวมีดาบยาวอยู่หนึ่งเล่ม อีกคนก็มีดาบขนามข้างอยู่สองเล่ม

พอเห็นนาง ทั้งสองคนก็หันมาพร้อมกัน ก้มหน้าทำความเคารพและพูดว่า: “ข้าน้อยเฉิงยี”

“ข้าน้อยเฉิงเอ้อ ท่านอ๋องส่งพวกเรามาและบอกให้พวกเราบอกพระชายาว่า ถ้าไม่มีท่านอ๋องไปด้วย พระชายาจะออกไปจากไปจากเมืองเทียนเหยียนไม่ได้ครับ”เฉิงเอ้อมาข้างนาง ส่งหยูปายของจวนอ๋องจิ้งมาให้นาง

“ตามใจพวกเจ้าเถอะ เดี๋ยวส่งคนไปจี้ซื่อถาง ไปเอายาของข้ามา ระหว่างนั้นก็ไปตลาดซื้อหนังสือแพทย์ของข้ามาหน่อย”กุ้อ้าวเวยห่าว และสั่งไปอย่างไม่สนใจและเดินไปเลย ไปห้องครัวไปหาของกิน

เฉิงยีเฉิงเอ้อมองตากัน ไม่คิดว่าพระชายาแม้ไม่ได้ความรักจากท่านอ๋อง แต่กลับสั่งคนเก่งเหือนกัน

พอกินอิ่มแล้ว นางก็เข้าไปในพื้นที่ๆไม่มีคนอยู่ อ่านหนังสือแพทย์อยู่ตรงนั้น พอดึกแล้วก็ลองผสมยา สมุนไพรทั้งหมดในนี้ นางจัดการและหามาด้วยตัวคนเดียวหมด ก็มีแต่หยินเชี่ยวที่มาช่วยบ้าง

เฉิงยีเฉิงเอ้อก็รับผิดชอบไปเอาสมุนไพรที่จี้ซื่อถางเพราะเหตุนี้ในเวลาไม่ถึงสิบวัน กุ้อ้าวเวยก็ทดลองยาออกมาได้มากมาย ยาพิษน้อยมาก นางทำออกมาแล้วเอาไว้ติดตัว ยารักษาบาดแผลและยาบำรุงกำลังนางเอาให้เฉิงยีเฉิงเอ้อหมด

ซ่านจินจื๋อมองดูกระดาษที่เขียนซีซั่ว มองดูเฉิงยีที่คุกเข่าอยู่ด้านหน้าด้วยสีหน้าที่เย็นชาพูดว่า: “หลายวันมานี้ นางไม่ออกจากจวนเลย รู้ไหมว่าทำยาอะไรบ้าง?”

“ไม่รู้เลยครับว่าทำยาอะไร แต่ที่เห็นส่วนใหญ่ก็เป็นยาที่เห็นได้ทั่วไป”เฉิงยีก้มหน้าลงไปอีก