บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 230

บทที่ 230 ข่าวลือไม่จาง

“เจ้า! เจ้าก็เป็นแค่พระชายาจิ้งคนหนึ่ง ข้าเป็นถึง...”

“อ๋อ ที่แท้ยศของท่านสูงกว่าข้าเสียอีก” กู้อ้าวเวยปั้นหน้าเคร่งขรึม ปลายนิ้วถูกสายพิณบาดจนเป็นรอยทางยาว นางในข้างกายที่คุกเข่าอยู่ข้างตัวนางร้องเรียกขันทีข้างๆ อย่างตกใจ ให้ไปเรียกหมอหลวงเข้ามา

ตอนที่เข้าวังมา ขวดยาในตัวของกู้อ้าวเวยล้วนถูกยึดไว้ชั่วคราว ตอนนี้จึงไม่มีสิ่งห้ามเลือดเลยสักอัน

“แผลเลือดน้อยไม่เป็นไรหรอก” กู้อ้าวเวยชักมือของตนออกมาจากมือของนางในคนนั้น มององครักษ์ที่อยู่ข้างๆ “ไม่ได้ยินสิ่งที่ข้าพูดเมื่อครู่หรือ”

องครักษ์ไม่กี่คนมองหน้ากันไปมา ขบคิดอย่างถี่ถ้วน สถานะกู้อ้าวเวยสูงส่ง ไม่เพียงแต่เป็นพระชายาจิ้งทั้งยังเป็นบุตรีแห่งเฉิงเสี้ยงอีกด้วย ไม่ว่าจะเอาสถานะไหนกดทับลงมาก็สั่งย้ายพวกเขาได้ทั้งสิ้น คิดอย่างนี้จึงเดินตรงเข้ามา กักตัวพระญาตินางนั้นเอาไว้ มองไปทางกู้อ้าวเวยแวบหนึ่งอย่างจนปัญญา “เพียงแต่กฎของวังหลวงนี้...”

“วันนี้เป็นงานเลี้ยงพระราชสมภพ ไม่เหมาะที่จะมีเลือดตกยางออก สามสิบไม้กระดานนี้ พวกเจ้าสั่งคนไปดูก็ได้แล้ว”

กู้อ้าวเวยรับผ้ามาจากนางในพลางเช็ดหยดเลือดบนปลายนิ้วจนสะอาด และดีดสายพิณขาดในมือเล่นต่อไป

องครักษ์ไม่กี่นายกดตัวคนลงไป ไม่กล้าพร่ำบ่นเลยสักแอะ

ส่วนคุณหนูคนอื่นๆ ต่างส่งเสียงฮือฮา คิดไม่ถึงว่าพระชายาจิ้งคนนี้ถึงแม้จะไม่ได้รับความโปรดปราน แต่เบื้องหลังค่อนข้างใหญ่ ทำได้เพียงอภิปรายเสียงซุบซิบ กลัวเหลือเกินว่าจะยั่วโมโหพระชายาจิ้งผู้นี้อีก

เชือดไก่ให้ลิงดู ก็แค่แลกเปลี่ยนกับความสุขครึ่งหนึ่งเท่านั้น

รอจนกระทั่งซ่านจินจื๋อพากู้จี้เหยาเข้ามาด้วยตัวเอง เหล่าคุณหนูฮูหยินทั้งหลายแหล่ข้างกายต่างพากันทยอยมองไปทางกู้อ้าวเวยผู้โดดเดี่ยวอีกครั้ง กู้อ้าวเวยกลับเอนกายลงครึ่งตัวพิงบนเก้าอี้ ง่วงเหงาหาวนอนอยู่เท่านั้น

ซ่านจินจื๋อเห็นกู้อ้าวเวยมีท่าทางซังกะตาย จากนั้นจึงปั้นหน้าขรึมลง ให้กู้จี้เหยานั่งลงข้างๆ ทำเพียงเดินมาหยุดต่อหน้ากู้อ้าวเวย และดีดกระหม่อมของนางเบาๆ เห็นกู้อ้าวเวยกุมหน้าผากสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา ทำเพียงเอ่ยอย่างจนปัญญา “มีอะไรหรือ”

“ท่ามกลางวังหลวง เจ้ายังกล้าหลับ” ซ่านจินจื๋อยกมือขึ้นดึงนางขึ้นมาจากตำแหน่งนั่ง

กู้อ้าวเวยที่ยังไม่ทันตื่นดีปล่อยให้เขากระทำ ตอนท้ายก็ทำเพียงแค่ยกกระโปรงยาวๆ ของตนขึ้นเท่านั้น และชักมือของตนออกจากมือของซ่านจินจื๋ออย่างไม่ทิ้งร่องรอย “น้องสาวตั้งครรภ์อยู่ ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องมาสนใจข้า หากยังไม่ทันเริ่ม ก็ปล่อยให้ข้าได้พักผ่อนอีกสักหน่อยแล้วกัน”

เห็นว่ากู้อ้าวเวยสาละวนหาสถานที่หย่อนกายนั่งลงอีกครั้ง ซ่านจินจื๋อก็ปั้นหน้านิ่ง ส่วนกู้จี้เหยาก็ประชิดเข้ามา จับข้อมือของซ่านจินจื๋อเต็มแรง แฝงไปด้วยความจนปัญญาเล็กน้อย “ท่านอ๋อง...ไม่สู้พวกเราเข้าไปนั่งก่อน ให้พี่สาวพักผ่อนลำพังสักครู่เถิด”

“อืม” ซ่านจินจื๋อก็ไม่อยากหวังดีโดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องการเหมือนกัน จึงทำเพียงพากู้จี้เหยาออกไป

แต่กู้อ้าวเวยก็ไม่รู้ว่าทำไม เพียงแค่ง่วงนอนเอามากๆ เอนกายพิงครึ่งตัวลงบนแท่นนอนนุ่มข้างๆ และผลอยหลับสู่ห้วงนิทราลึก

คนข้างกายแทบจะทยอยซุบซิบกัน

“พระชายาจิ้งคนนี้ ไม่ได้รับความโปรดปรานนิสัยเสีย ช่างไม่ใช่ศรีภรรยาเลยจริงๆ”

“นี่ใช่นิสัยเสียที่ไหนกัน ไม่ใช่ว่าแสร้งเล่นตัวอยู่หรือไง แนบชิดอ๋องจิ้งแจเชียว กลัวว่าเมื่อครู่แค่แกล้งสลัดมือออกเท่านั้นกระมัง”

เสียงของหลายๆ คนดังขึ้นทุกที กู้อ้าวเวยกลับยังไม่ตื่นขึ้นมา

หลังจากครึ่งชั่วยาม จึงมีคนเข้ามาเรียกเข้าสู่งานพิธี กู้อ้าวเวยถูกบังคับให้ตื่น เป็นตอนที่ปวดเศียรเวียนเกล้าพอดี กลับยังต้องตามคนเข้าสู่งานพิธีไปอย่างช่วยไม่ได้ นั่งลงอยู่ข้างกายของซ่านจินจื๋อ ตอนที่หย่อนตัวนั่งขาทั้งสองก็อ่อนยวบ นางจึงตรวจวัดชีพจรให้ตัวเองอย่างช่วยไม่ได้

ตกใจเล็กน้อย ทันใดนั้นนางก็คิดขึ้นมาได้ หลายวันนี้ที่ชิงต้ายไม่อยู่ นางดื่มยาอย่างไม่มีวินัยยิ่งนัก