บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 238

บทที่ 238 การตายดีกว่าการมีชีวิตอยู่

มุมปากยกเล็กน้อย นัยน์ตายิ้ม

กู้อ้าวเวยยกมือขึ้นรวบปกคอเสื้อของซูพ่านเอ๋อแล้วลากตัวนางมาตรงหน้า สายตาทั้งคู่เผชิญหน้ากันดั่งกระแสน้ำที่มืดมิด ซูพ่านเอ๋อยิ้มมุมปากขึ้นทันใด นัยน์ตาของนางดำดิ่งสู่ความบ้าคลั่งแบบไม่มีอะไรจะเสีย

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะปลาบปลื้มกับตำแหน่งพระชายาจิ้งนี้เสียเหลือเกิน”

ปลายนิ้วของซูพ่านเอ๋อไล้ลงไปตามเอวของกู้อ้าวเวยจนไปหยุดอยู่ที่ท้องน้อยแล้วลูบมันอย่างเบามือ

“แต่เมื่อเจ้าอยู่ที่ตำหนักอ๋องของท่านพี่จื๋อ กลับไม่มีความหมายอะไรเลยสักนิด แม้แต่กับหมาเฝ้าบ้านเจ้าก็เทียบมันไม่ติด ลูกของตัวเองแท้ๆเจ้ายังปกป้องไม่ได้ แล้วนี่ยังจะมีหน้าคิดปกป้องคนรับใช้ของตัวเองหรืออย่างไร”

แววตาของซูพ่านเอ๋อทวีความเลือดเย็น ปลายนิ้วเหล่านั้นเปรียบดั่งเขี้ยวเล็บของพญาเหยี่ยวที่เกาะติดอยู่กับท้องน้อยของกู้อ้าวเวย แต่แล้วนางกลับชักมือเก็บกลับไป แล้วส่งสายตาเหยียดหยามข้ามผ่านร่างของกู้อ้าวเวยไปที่หยินเชี่ยวและชิงต้ายที่อยู่ด้านหลัง: “หากข้าไปฟ้องท่านพี่จื๋อว่าเจ้ากล้าถึงเพียงนี้……”

“เพี๊ยะ”

เสียงของมือที่หวดลงไปบนหน้าของซูพ่านเอ๋อถึงสองครั้งดังชัดกึกก้องในชั่วพริบตา

ซูพ่านเอ๋อตกตะลึงถึงขีดสุด บรรดาคนรับใช้ก็ตกตะลึงพรึงเพริดไปตามๆกัน

ไม่เคยมีใครกล้าลงไม้ลงมือกับซูพ่านเอ๋อมาก่อน แม้แต่เหล่าอาจารย์ในอดีตก็ยังไม่สามารถตีนางได้ ซ่านจินจื๋อคอยเป็นผู้คุ้มกันหลังที่แข็งแกร่งให้นางอยู่เสมอ

มรสุมได้ก่อตัวขึ้นภายในแววตาของกู้อ้าวเวย นางมองซูพ่านเอ๋อด้วยสีหน้าที่สงบนิ่ง

“ตอนนี้เจ้าก็ได้รู้แล้วว่าข้ากล้ารึไม่กล้า” กู้อ้าวเวยพูดพลางเอานิ้วมือไปสัมผัสแก้มของซูพ่านเอ๋อที่บวมแดง และบีบมันอย่างไร้ความปราณี: “อย่าได้สำคัญตัวผิด นับตั้งแต่ตอนที่เจ้าแกล้งล้มป่วย เจ้าก็ได้ถูกกำหนดให้ไม่มีวันได้รับความสุขใดใด ไม่มีวันจะได้มีลูก และก็ไม่มีทางจะได้ความรักทั้งหมดของซ่านจินจื๋อ”

ซูพ่านเอ๋อง้างมือออกด้วยคิดอยากจะเอาคืนกู้อ้าวเวย

แต่กู้อ้าวเวยกลับก้าวถอยออกมาและในขณะเดียวกันก็ไม่ลืมที่จะเหวี่ยงจิ่นซิ่วออกไป แล้วกระชากปิดบานประตู

หยินเชี่ยวมองดูชิงต้ายด้วยสายตาที่อาทร ส่วนชิงต้ายนั้นกลับมองไปที่กู้อ้าวเวยด้วยความวิตกกังวลเป็นอย่างมาก: “นายหญิง หากท่านทำเช่นนี้แล้ว จะไม่เป็นการทำให้เสียแผนการของท่านหรอกหรือ ท่านควรจะต้องทำดีเพื่อเอาใจท่านอ๋องถึงจะถูก”

“ข้าไม่สน” กู้อ้าวเวยมองดูใบหน้าที่บวมของชิงต้ายอย่างปวดใจ นางรีบไปหยิบยา แล้วบรรจงทาลงบนหน้าของชิงต้าย

อย่างไรแล้วความตั้งใจของซูพ่านเอ๋อคือเพื่อต้องการมาหาเรื่อง แม้ว่าจะกัดฟันอดทนไปในวันนี้ แน่นอนว่านางต้องหาหนทางอื่นมาอีกจนได้ ในเมื่อไม่ช้าก็เร็วก็ต้องมาอยู่ดี แล้วเหตุไฉนเลยจึงต้องทน

ซูพ่านเอ๋อที่อยู่หลังบานประตูเจ็บแค้นจนแทบกระอักเลือด จิ่นซิ่วทำตัวไม่ถูก “นายหญิง งั้นพวกเรา……”

“ไปเอาซุปโสมที่ต้มไว้ในครัวมาให้ข้า” ดวงตาของซูพ่านเอ๋อปกคลุมไปด้วยเมฆเงา

กู้อ้าวเวย คิดไม่ถึงเลยว่าความกล้าเจ้าจะมากถึงเพียงนี้

หลังจากรับซุปโสมร้อนๆมาจากมือจิ่นซิ่ว ดวงตาของซูพ่านเอ๋อก็กลายเป็นสีแดง นางเยื้องย่างอย่างไม่รีบจนมาถึงห้องหนังสือ

ซูพ่านเอ๋อวางซุปโสมลงตรงข้างมือของซ่านจินจื๋อ

เมื่อซ่านจินจื๋อเงยหน้าขึ้น เขามองเห็นร่องรอยนิ้วมือที่ยังไม่จางหายไปบนใบหน้าของซูพ่านเอ๋อ

“พ่านเอ๋อ นี่มันอะไรกัน” ซ่านจินจื๋อดึงตัวซูพ่านเอ๋อเข้ามาใกล้ด้วยอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่าน เขาแตะไปที่แก้มของนางอย่างเบามือ ทันใดนัยน์ตาของซูพ่านเอ๋อก็แดงขึ้น

ซูพ่านเอ๋อพูดอย่างอ้อยอิ่งว่า นางตั้งใจเอาของไปมอบให้กู้อ้าวเวยที่วิหารที่กู้อ้าวเวยพักอยู่และเพื่อบอกนางถึงเรื่องการมาของหยินเชี่ยว นางเพียงทำการอบรมชิงต้ายนิดหน่อย แต่กลับคิดไม่ถึงว่ากู้อ้าวเวยจะให้คนลงมือตีนางและคนรับใช้ของนาง

ซูพ่านเอ๋อยังเรียกตัวจิ่นซิ่วที่อยู่ด้านนอกเข้ามาอีกด้วย นางโผเข้าไปในอ้อมแขนของซ่านจินจื๋อแล้วสะอึกสะอื้น: “เหตุใดท่านพี่จื๋อถึงชอบผู้หญิงแบบนั้น หรือว่าพ่านเอ๋อยังทำดีไม่พอ ท่านพี่จื๋อถึงได้ชอบแต่กู้อ้าวเวย ไม่ชอบพ่านเอ๋อแล้ว”