บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 292

บทที่ 292 จัดการเรื่องบ้าน

“คุณหนู ฟื้นค่ฟื้น”

กู้อ้าวเวยมองหน้าชิงต้ายยังไม่ค่อยชัดเจน รู้สึกแขนเจ็บปวดนิดๆ

กุ่ยเม่ยกับชิงต้ายรีบร้อนมาก คุณหมอที่อำเภอฉุ่ยหยางเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก ไม่รู้จะทำยังไง พูดว่า “เธอไม่เป็นไรแล้ว แค่ถูกวางยาเลิฟหนักไปหน่อย ตอนนี้เลยยังไม่ฟื้นขึ้น”

กู้อ้าวเวยไม่รู้ว่าตัวเองหลับนานแค่ไหน สักพักแล้วจึงมีสติ และจะลุกขึ้นลงจากเตียง แต่ถูกกุ่ยเม่ยกับชิงต้ายกดไหล่นอนลงบนเตียงเหมือนเดิม

เธอนอนและกำลังจะเถียงอะไร กุ่ยเม่ยพูดก่อนว่า “แขนของท่านมีบาดแผลใหญ่มาก ท่านรู้ไหมว่าตัวเองเกือบถูกลักพาตัวไป ถ้าไม่มีคนที่ท่านอ๋องให้ตามมาปกป้องไปช่วย ท่านถูกลักพาตัวไปแล้ว”

“อะไรนะ” กู้อ้าวเวยยังงงอยู่ ว่าจะเล่าเรื่องผู้ใส่ชุดขาว แต่คิดไปคิดมา สุดท้ายไม่ได้พูด อาจจะมีคนเจอระหว่างทางเมื่อผู้ใส่ชุดขาวพาเธอกลับ เพื่อไม่หาเรื่องให้กับตัวเอง เลยใช้มีดบาดแขนของตัวเอง แกล้งว่าจะลักพาตัวเธอไป

จริงๆ เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมเชื่อใจกับคนที่ไม่เคยเจอมาก่อนคนนี้

“ข้าทาสตกใจมากเลย คุณหนู” ชิงต้ายตบอกเบาๆและเดินเข้ามาใกล้ๆ

“ผู้ใส่ชุดขาวคนนั้น ไม่ได้ทำร้ายท่านจริงๆเหรอคะ”

กู้อ้าวเวยส่ายหัว แต่พูดว่า “น่าจะมาทำร้ายฉันนะ”

กุ่ยเม่ยกับชิงต้ายจ้องมองหน้ากัน เข้าใจแล้วทั้งสอง โล่งใจได้สักที

ถ้าไม่ได้มาเพื่อทำร้ายกู้อ้าวเวย พวกเขาก็ไม่ต้องอกสั่นขวัญแขวนขนาดนั้นแล้ว

เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น พวกเขาไม่คิดว่าจะอยู่ต่ออีกนานแล้ว เลยรีบกลับไป

แขนของกู้อ้าวเวยมีบาดเจ็บ จึงต้องนั่งพักอยู่ในรถม้าอย่างเดียว เมื่อไปจากอำเภอฉุ่ยหยาง เธอเหมือนเห็นผู้ใส่ชุดขาวอยู่ในป่าไม้ข้างๆ เขากำลังยิ้มใส่เธอและถือแฟนกระดูกไว้ในมือด้วย

แต่แค่เวลากระพริบตา คนนั้นหายตัวไปซะแล้ว

กู้อ้าวเวยรู้สึกฟุ้งซ่านมาก นึกถึงเรื่องที่ว่าตัวเองเห็นกงจักรเป็นดอกบัว ถือเอาโจรเป็นพ่อของตัวแล้ว ยิ่งโมโหอีกด้วย

ถ้ากู้เฉิงเป็นพ่อของเธอจริงๆ เธอย่อมไม่ทำให้เขาไร้ทางเลือกขนาดนั้น แม้ว่าไม่ได้เป็นเฉิงเสี้ยง เธอเองก็สามารถเลี้ยงดูพวกเขาได้อย่างดีมีสุข แต่ถ้าเป็นไปตามที่ผู้ใส่ชุดขาวพูดมานั้น กู้เฉิงจะกลายเป็นศัตรูของเธอด้วยซ้ำ

“คุณหนูคะ สถานการณ์ในปัจจุบันนี้ คือ ท่านอ๋องกับองค์ชายสองกำลังต่อสู้กัน ทั้งสองคนต่างพาคนไปจัดการเรื่องที่มีปัญหากับเมืองอื่น” ชิงต้ายบอกเธอและพร้อมเอาจดหมายจากกระเป๋าเสื้อออกมา

เธอได้รับจดหมายที่ส่งมาจากเมืองเทียนเหยียนตลอดทาง ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องทางการ บางครั้ง อาจจะมีการตักเตือนจากซ่านจินจื๋อแทรกแซงเข้ามาด้วย

แต่จดหมายที่ส่งมาครั้งนี้ เป็นการตักเตือนของซ่านจินจื๋อหมดเลย เขาเขียนเรื่องอย่างคร่าวๆมาก่อน ที่สำคัญอยู่ที่ย่อหน้าสุดท้าย เขียนไว้ว่า “หู้ปู้เซ่อหลางหักหลังองค์ชายสอง เฉิงเสี้ยงมีจิตนาร้าย ต้องระมัดระวัง กลับก่อนพิธีการล่าสัตว์ป่าในฤดูใบไม้ร่วง”

กู้อ้าวเวยคือจดหมายให้แก่ชิงต้าย ยิ้มและพูดว่า “องค์ชายสามฉลาดจริงๆ”

“ว่าไงคะ” ชิงต้ายรีบเก็บจดหมายไว้ กุ่ยเม่ยยกมือขึ้น แสดงว่าผู้คนที่แอบอยู่เพื่อปกป้องพวกเขานั้นไม่ได้อยู่ข้างๆ สามารถคุยกันได้ตามสบาย