บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 305

บทที่ 305 เชือกทวงชีวิต

รอบตัวแว่วยินเสียงหัวเราะเบาๆ ลอยเข้ามา

ผู้หญิงคนนั้นคล้ายกับค่อนข้างหัวเสีย สาวใช้ไม่กี่คนหลังกายรีบดึงนางเอาไว้อย่างรวดเร็ว

หลังจากกู้อ้าวเวยวัดชีพจรให้กู้จี้เหยาเสร็จ ทำเพียงเหลียวหลังมองเบาๆ เห็นเพียงแต่หญิงคนนี้มีดวงตาทรงเสน่ห์ รูปร่างดีมีส่วนเว้าส่วนโค้ง แต่ข้างกายกลับไม่มีบุรุษ ก็รู้ทันทีว่าเป็นสมาชิกในเรือนขององค์ชายสอง

นึกถึงตรงนี้ กู้อ้าวเวยพลันยิ้มบางๆ “ที่แท้ก็พระชายาองค์ชายสองนี่เอง ได้ยินว่าท่านก็แต่งเข้าวังอ๋องไปได้ราวๆ สามปีแล้ว แต่กลับไร้ทายาท ไม่รู้ข้าวัดชีพจรให้ท่าน เปิดตำรับยาให้สักหน่อยดีกว่า”

เสียงหัวเราะครืนรอบตัวยิ่งดังเข้าไปใหญ่ พระชายาองค์ชายสองหัวเสีย เมื่อก่อนในงานเลี้ยงของไทเฮา กู้อ้าวเวยคนนี้ก็พูดถึงข้ารับใช้ในราชสำนักหรือไม่ก็เรื่องขายหน้าของพระชายาองค์ชายทั้งนั้น เดิมคิดอยากโจมตีกลับ แต่คิดไม่ถึงว่ากู้อ้าวเวยจะปากคอเราะรายขนาดนี้เชียว

กู้จี้เหยาปาดหยาดเหงื่อที่หน้าผากของตน ยิ่งไม่เกี่ยงจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ “พี่สาวข้าทักษะการแพทย์สูงยิ่ง หากพระชายาองค์ชายสองยินดีละก็ กรุณาแจ้งให้ทางเราทราบได้ตลอดเวลา”

“เจ้า!” พระชายาองค์ชายสองแทบตบโต๊ะหยัดตัวลุกขึ้นยืน

กู้อ้าวเวยกลับรับชาใสมาเอง ส่ายหน้าพลางยิ้มบางๆ ทำเพียงชำเลืองมองความรักสุดซึ้งระหว่างซ่านเชียนหยวนและลี่วาน ใคร่ครวญอยู่ว่าจะพูดเรื่องที่ลี่วานมีความรู้ในแมลงพิษเหมียวเจียงออกมาดีหรือไม่

กู้จี้เหยากลั้นหัวเราะ หลานเอ๋อร์และชิงต้ายช่วยนางลูบหลังไล่ลม อย่าได้หัวเราะจนลมกลับเชียว

แต่ผ่านไปสักพัก ฮ่องเต้ ฮองเฮา และไทเฮาก็เข้าสู่ลาน

หลังจากแสดงความยินดี ไทเฮาก็มุ่งตรงไปส่งกงกงเข้ามา ประสงค์ให้กู้อ้าวเวยไปอยู่ข้างกายนางสักหน่อย

กู้อ้าวเวยพยักหน้า และสั่งชิงต้าย “ดูนางไว้ให้ดี”

“ข้าทราบแล้ว” ชิงต้ายพยักหน้า หลานเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ ก็ตัวสั่นงันงกด้วย

กู้อ้าวเวยมานั่งอยู่ข้างไทเฮา กุ้ยมามายกของอร่อยๆ มาให้นางไม่น้อย และยังเอาขนมอบที่เด็กกินบางส่วนมาวางไว้ตรงหน้าของนาง พลางยิ้มตาหยี “หลายวันมานี้พระชายาจิ้งช่วยเป็นธุระให้วังอ๋อง ดูซูบผอมไปไม่น้อยเลย”

“ขอบคุณกุ้ยมามา” กู้อ้าวยเวยขยิบตา พลางยกโจ๊กแปดเครื่องขึ้นดื่มหนึ่งคำ มันแตกต่างไปจากของนอกวังอย่างมาก

ไทเฮาเองก็ยิ้มขึ้นมา เอ่ยถามนางเสียงเบา “เจ้าดูออกหรือไม่ว่าทารกในครรภ์น้องสาวเจ้าเป็นเด็กผู้ชาย หรือว่าเด็กผู้หญิงกันแน่”

กู้อ้าวเวยส่ายหน้า “ข้าไม่ใช่หมอตำแยจริงๆ วินิจฉัยออกมาไม่ได้ แต่มั่นใจได้ว่าแข็งแรงแน่นอน”

“เป็นเด็กผู้หญิงถึงจะดี” กุ้ยมามาพูดเสียงกระซิบข้างกายกู้อ้าวเวย ไทเฮาที่อยู่ด้านข้างพยักหน้า สายตาโปรยตกไปที่ฮ่องเต้โดยไม่รู้ตัว

กู้อ้าวเวยวางโจ๊กแปดเครื่องในมือลง พอเข้าใจบ้างแล้ว

ในวังแห่งนี้ถ้าให้กำเนิดเด็กผู้หญิงสักคน ถึงจะไม่อาจมีข่าวลือใดๆ แต่หากในวังราชวงศ์มีเด็กผู้ชายจุติลงมาเกิดแล้วสักคน นั่นคงเป็นเรื่องใหญ่แล้ว ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงว่าเด็กคนนี้เป็นถึงทายาทของอ๋องจิ้ง

ไทเฮาไม่ประสงค์ให้พี่น้องสองคนนี้ริษยาหรือเป็นปรปักษ์ต่อกัน

“ไทเฮาอย่าได้กังวลพระทัยเลย ฮ่องเต้และท่านอ๋องเป็นพี่น้องกันตั้งมานานหลายปีแล้ว” กู้อ้าวเวยเอ่ยปลอบเสียงเบา

“นั่นก็ถูก” ไทเฮาก็พลอยปรนลมหายใจหนึ่งเฮือกลงไปด้วย

คราวนี้กู้อ้าวเวยถึงได้เริ่มกินอาหารอย่างว่าง่าย ไทเฮาเป็นผู้มีปัญญาหลักแหลมอย่างแท้จริง ให้พระชายาจิ้งอย่างนางมานั่งด้วยกันกับตำแหน่งที่สูงที่สุดเช่นเดียวกับนาง พวกคนด้านล่างเหล่านั้นก็ควรรู้หนักเบาแล้ว

แต่ว่ากู้อ้าวเวยกินโจ๊กแปดเครื่องไปสองคำถึงนึกขึ้นได้ การเคลื่อนไหวในการถือชามก็ค่อยๆ เพิ่มมากขึ้นแล้ว

สายลูกปัดสีดำเส้นนั้นก็ผุดเผยออกมา นางยิ่งกลัวเหลือเกินว่ากู้เฉิงจะมองไม่เห็น จึงเอียงชามในมือเล็กน้อย กงกงคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ รีบยกมือขึ้นช่วยนางประคองอย่างรวดเร็ว