บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 308

บทที่ 308 ฤดูใบไม้ร่วงอันแสนมากเรื่อง

คนที่อยู่ข้างประตูอันตรธานหายไปในทันที

กู้อ้าวเวยค่อยๆ ขยับร่างลุกขึ้นมาครึ่งหนึ่งอย่างช้าๆ “ดูเหมือนว่าคนกลุ่มนั้นจะเอาโลงศพของท่านแม่ข้าไป มีแผนการเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว มิน่าท่านถึงได้รีบกลับมา”

แต่ซ่านจินจื๋อไม่ได้พูดถึงเนื้อความในจดหมาย และไม่รู้ว่าเขาเห็นแก่ตนถึงไม่พูด หรือว่าไม่เชื่อนางเลยสักนิดกันแน่

นึกถึงเชือกทวงชีวิต กู้อ้าวเวยยังคงแสร้งทำเป็นเหลือบไปที่ข้อมือของตนแวบหนึ่ง

ซ่านจินจื๋อกุมข้อมือของนางไว้ เอ่ยเสียงทุ้ม “เขาเอาไปก็ดี เป็นแบบนี้แล้ว ขอเพียงแย่งโลงศพของหยุนหว่านฮูหยินกลับมาได้ เรื่องเชือกทวงชีวิตนี้ ก็ยังพอผลักภาระไปให้พวกโหวเซ่อได้ คนในยุทธภพพวกนั้นคงไม่อาจนั่งนิ่งดูดายโดยเด็ดขาด จะต้องออกไปค้นหาแน่นอน”

เลิกคิ้วขึ้นมา กู้อ้าวเวยนอนแผ่กลับไปเหมือนเดิมเอาดื้อๆ “มิน่าจากทักษะของพวกท่านแล้ว ยังช่วงชิงกลับมาจากพวกโจรนั่นไม่ได้”

“เจ้าไม่โทษที่ข้าปล่อยโจรที่ทำร้ายเจ้าไป?” ซ่านจินจื๋อมองดูบาดแผลเป็นเรือนกายนาง สายตาดูเฉียบคมขึ้นมากนัก

“เอาภาพรวมเป็นสำคัญ ข้าก็ไม่ใช่คนโง่เสียหน่อย” กู้อ้าวเวยปัดมือที่วางบนหัวไหล่ตนของซ่านจินจื๋อออกมา ก่อนลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง คราวนี้จึงค่อยตื่นตัวหน่อย

ดูท่าไม่ว่าไทเฮาจะพูดเรื่องนี้อย่างจริงจังแค่ไหน แต่ทุกสรรพสิ่งย่อมมีทางออกเสมอ ซ่านจินจื๋อปราดเปรื่องกว่าฮ่องเต้เป็นไหนๆ อย่างน้อยซ่านจินจื๋อก็ได้แก้ไขปัญหาอย่างสมเหตุสมผลแล้ว ส่วนฮ่องเต้ตอนนั้นกลับทำได้เพียงกักบริเวณนาง ซ้ำยังให้นางเป็นเหยื่อล่ออีกต่างหาก

ย้อนคิดดู คราวนี้นางจึงคิดถึงเรื่องที่ลืมไปแล้ว “แย่แล้ว ข้าปล่อยกู้จี้เหยาไว้ในวังหลวง”

กล่าวจบก็จะลงจากเตียง ซ่านจินจื๋อกดนางกลับลงไปที่เตียง เพิ่งคิดจะให้นางนอนราบลง กุ่ยเม่ยและเฉิงซานก็ได้เดินเรียงแถวเข้ามาเสียแล้ว

“ท่านอ๋อง เมื่อครู่เรือนหลักเกิดไฟไหม้ ดูเหมือนจะถูกโจรโจมตี แม่นางซูหมดสติไปเพิ่งฟื้น”

“ท่านอ๋อง เมื่อครู่ตอนพระชายารองมาปวดท้องเหลือทนนัก ข้าน้อยได้เรียกหมอของจี้ซื่อถางไปดูแลแล้ว”

มิน่ากุ่ยเม่ยถึงไม่ได้ตามมาเสียที!

กู้อ้าวเวยหมายจะหยัดตัวลุกขึ้นโดยฉับไว ซ่านจินจื๋อพอได้ยินชื่อของซูพ่านเอ๋อก็พลันเปลี่ยนสีหน้า รีบพาเฉิงซานกลับไปอย่างรวดเร็ว กลางใจของกู้อ้าวเวยกลับเปี่ยมด้วยความหดหู่

“เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่” กู้อ้าวเวยหยัดตัวขึ้นและไม่สามารถสวมเสื้อผ้ามากชิ้นขนาดนี้ได้อีก กุ่ยเม่ยทำเพียงปลดเสื้อนอกของตนมาคลุมหัวไหล่ให้นาง เห็นนางบาดเจ็บ ก็รีบอุ้มคนแบกขึ้นหลัง

อยู่บนแผ่นหลังของกุ่ยเม่ย ความหดหู่ในใจของกู้อ้าวเวยกลับยิ่งขยายใหญ่ขึ้น

นางสะกดกลั้นความริษยากลางใจพวกนั้น ก่อนจะเอ่ยต่อไป “คืนวานมีชิงต้ายกับเจ้าคอยเฝ้า ควรจะไม่เป็นปัญหาสิถึงจะถูก”

“ในวังมีการคุ้มกันกวดขัน ย่อมไม่อาจเกิดเรื่องอยู่แล้ว อีกอย่างชิงต้ายบอกว่าระหว่างทางกลับมา จู่ๆ ก็ไม่สบาย....”

“ของบนรถม้าตรวจสอบหมดแล้วหรือยัง” กู้อ้าวเวยปั้นหน้าขรึมลงมา ในใจยังคงอดกลั้นไม่ได้ แต่ถึงแม้นางจะเชี่ยวชาญด้านยา แต่ในเรื่องการคลอดนี้กลับไม่คุ้นเคยเลย หากคลอดก่อนกำหนด นั่นก็ไม่น่ามีปัญหา แต่หากไม่คลอดเก่อนกำหนด สารรูปอย่างนางในตอนนี้ควรจะทำอะไรได้กันนะ

กลับมาถึงวังอ๋องจิ้ง ในตอนนี้แม้แต่ฮ่องเต้ยังส่งคนมาเป็นการเฉพาะ

องครักษเกราะเงินหน้าประตูพอเห็นกู้อ้าวเวย ก็ทยอยคารวะ สายตาหลายคู่กลับจ้องนางอย่างเอาตาย กลัวว่านางมีทีท่าจะวิ่งหนี

กู้อ้าวเวยลูบหัวไหล่ของกุ่ยเม่ย มองไปยังวิหารเฟิ่งหมิงอีกครั้ง เห็นว่าในเรือนนอกจากชิงต้ายแล้ว ก็มีสาวใช้คนรับใช้จำนวนไม่น้อยเพิ่มมาด้วย ต่างยืนตัวสั่นงันงกอยู่ข้างๆ คนรับใช้ที่เป็นหัวหน้าเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “พระชายาจิ้ง ฮ่องเต้ทรงมีบัญชากักบริเวณ ซ้ำท่านยังบาดเจ็บ พวกเรา...”

“ออกไปด้านนอก” กู้อ้าวเวยโบกมือเต็มแรง กุ่ยเม่ยรีบแบกนางเข้าไปอย่างรวดเร็ว