บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 316

บทที่ 316 ความยึดถือยึดมั่นอันเถรตรง

“เจ้าคิดว่า หู้ปู้เซ่อหลางวางยาพิษใส่ตนเอง หลังจากนั้นก็ยัดเยียดใส่ความเจ้า”ซ่านจินจื๋อกล่าวอย่างมั่นใจ

“แน่นอนอยู่แล้ว มิเช่นนั้นคนที่นิสัยขี้ขลาดอย่างเขา ตอนนี้คงมาคุกเข่าขอร้องท่านให้ช่วยแก้พิษแล้ว” กู้อ้าวเวยยิ้มแย้มพลันเอนกายซบไหล่ของซ่านจินจื๋อ เปิดตำราแพทย์พลางเอ่ยต่อ “ก่อนหน้านี้ข้าเคยแก้พิษให้พวกเขาแล้ว พวกเขามีใบสั่งยาย่อมต้องมองออกว่าต้องพิษประเภทใด การหาหมอเก่งๆสักคนเพื่อเลียนแบบก็ไม่ใช่เรื่องที่เหนือความคาดหมาย”

“พิษของเจ้าสามารถเลียนแบบออกมาได้ด้วย?” ซ่านจินจื๋อผ่อนคลายเล็กน้อย จึงค่อยนำร่างนางเข้ามาโอบ

กู้อ้าวเวยหน้างอพลิกตำราเปิดอ่าน “ข้าเชื่อว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า”

“พยานหลักฐานกับพยานวัตถุล่ะ?” ซ่านจินจื๋อถามนาง

“ย่อมมีแน่นอน”กู้อ้าวเวยยิ้มอ่อน “ข้านำสมุนไพรแก้พิษสักสองสามตัว ใส่ไว้ท้ายใบสั่งยาสักหลายแผ่น พิษที่พวกเขาต้องในยามนี้

จะต้องมาจากใบสั่งยาแก้พิษใบแรกของข้าอย่างแน่นนอน”

“เจ้ามั่นใจถึงเพียงนี้”

“หากท่านต้องยาพิษ แล้วข้าให้ใบสั่งยาถอนพิษไป หลังจากนั้นค่อยให้ใบสั่งยาปรับสภาพ ท่านในตอนหลังยังต้องเก็บใบสั่งยาปรับสภาพร่างกายไว้อีกหรือ?” กู้อ้าวเวยเงยหน้ายิ้มตาหยี

เป็นเรื่องจริง ที่คนมักอุปาทานกันไปก่อน ในเมื่อใบสั่งยาแรกสามารถแก้พิษได้ ใบสั่งยาหลังๆก็คงไม่เหลือบแลอย่างแน่นอน

ตลอดคืนซ่านจินจื๋อส่งคนไปคฤหาสน์หู้ปู้เซ่อหลางเพื่อนำบางอย่างกลับมาให้กู้อ้าวเวยดูว่าเป็นพิษใดกันแน่

กู้อ้าวเวยเดิมทีมาจัดการหู้ปู้เซ่อหลาง ก็เพื่อให้จางเหยียงซานได้รับในสิ่งที่ปรารถนา แต่นี่ก็นับว่าเป็นการช่วยเหลือซ่านจินจื๋อได้อีกทาง

“แต่ว่า บิดาข้าทราบเรื่องกองกำลังทหารของท่านได้อย่างไร กระทั่งยังทราบว่าเป็นในนามแฝงขององค์ชายสี่” กู้อ้าวเวยปิดหนังสือในมือจนส่งเสียงดังพั่บ คว้าสาบเสื้อของซ่านจินจื๋อ “ข้างกายท่านมีผีหรืออยู่หรือ?”

“คนที่น่าสงสัยที่สุด ไม่ใช่เจ้างั้นหรือ?”ซ่านจินจื๋อยึดข้อมือนางไว้ โดยกระทำการอย่างค่อยๆ “เจ้ากลับลงมือก่อนเพื่อได้เปรียบ แต่กลับมาถามข้า”

“ที่ท่านกล่าวนั้นฟังเข้าท่าสักกี่ส่วนเชียว” กู้อ้าวเวยกลับพยักหน้าเห็นด้วย ชั่วเวลานั้นนางลืมไปเสียสนิท ว่านางเป็นบุตรสาวของกู้เฉิง แล้วยังไปจวนเฉิงเสี้ยงด้วย แน่นอนว่าย่อมเป็นผู้ต้องสงสัยมากที่สุด

ซ่านจินจื๋อเห็นท่าทีของนางไม่คล้ายว่ากำลังโป้ปด

““แต่ว่า เจ้าไม่น่าจะทราบเรื่องกองกำลังนอกภาคเหนือตะวันตก”พลันจินจื๋อพลันส่ายหน้าน้อยๆ

กู้อ้าวเวยผงกศีรษะ ตรงจุดนี้นางไม่ทราบจริงๆ

“นอกจากนี้ บิดายังมีเจตนาลากองค์ชายสี่ลงน้ำ เรื่องนี้กลับซับซ้อนมากยิ่งขึ้นแล้ว” กู้อ้าวเวยสลัดหลุดออกจากอ้อมกอดของซ่านจินจื๋อ มือถือตำราเดินก้าวช้าๆเข้าไปในเรือน “องค์ชายสี่ไร้ทั้งพลังและอำนาจ บริวารก็มีเพียงเหยียนจือที่เป็นผู้ช่วย ทำร้ายเขา ก็ไม่ต่างจากที่ทำร้ายบุตรบุญธรรมของตนเอง ในมือบิดาสมควรมีตัวหมากอื่นถึงจะถูก”

ได้ฟังการวิเคราะห์ของกู้อ้าวเวย ซ่านจินจื๋อกลับค่อยๆเอนกายลงบนฟูกอย่างช้าๆ เมื่อได้พูดคุยกับกู้อ้าวเวยกลับสบายอกสบายใจอย่างมาก “บัดนี้เขาได้ละทิ้งลูกทั้งหมดของตนเอง รวมถึงพวกเจ้าสองพี่น้องและกู้เหยียนจือ หากไร้ซึ่งทายาท ยังจะมีตัวหมากอันใดอีก?”

“ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีซะทีเดียว” กู้อ้าวเวยแค่นเสียงเย็น กระดิกนิ้วกับหลังคา

กุ่ยเม่ยโปรยตัวลงมาที่ข้างกาย ทำการคารวะต่อคนทั้งสอง