บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 33

ตอนที่ 33 เพื่อข้า

เมื่อลมเย็นๆพัดผ่านไป ส่งผลให้ปลายจมูกมักจะได้กลิ่นที่ดูเหมือนกับสมุนไพร ถึงจะขมฝาดเล็กน้อย แต่กลับหอมหวานมากทีเดียว

ในขณะที่กุ้อ้าวเวยกำลังขี่ม้า ท่านชายที่พบกันโดยบังเอิญผู้นี้กลับสอนเคล็ดลับไม่น้อยแก่นาง บัดนี้ก็ได้เดินทางเคียงไหล่ไปพร้อมกับนาง มุมปากได้กระตุกรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาบาง ๆ แล้วถามนางว่า : “ตัวของเจ้ามักเต็มไปด้วยหลิ่นของโอสถ เป็นข้ารับใช้ในวังหรือหมอหลวงกันแน่?” 　

“ไม่ใช่เพคะ แต่หากเจ้าชอบกลิ่นนี้ ข้าจะมอบขวดหยกนี้เป็นของขวัญแทนคำขอบคุณ” กุ้อ้าวเวยล้วงไปหยิบกล่องไม้กล่องหนึ่งออกมาจากในกระเป๋า แล้วโยนให้กับบุรุษไป ในนั้นมีสมุนไพรและกากยาต้มไม่น้อย กลิ่นเข้มข้น

“กลิ่นนี้มีความหอมหวานมากกว่าขมฝาด ได้อย่างไร?” ดูเหมือนว่าบุรุษจะชอบมาก จึงได้สูดดมหลายครั้ง

“ในนั้นมีเปลือกผลไม้ตากแห้ง กากยาต้มที่ผสมกัน โดยปกติแล้วเมื่อไปอยู่บนร่างกายในเวลาที่มีเหงื่อออกมากจะมีกลิ่นที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เมื่อเจ้านำกลับวังไปก็สั่งให้สาวใช้นำยัดใส่หมอนซะ จะช่วยให้หลับสนิทตลอดทั้งคืน” กุ้อ้าวเวยลองดึงเชือกบังเหียนเพื่อเลี้ยว เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าใกล้ค่ำลง จึงได้พูดขึ้นว่า : “วันนี้ขอบใจเจ้ามาก แต่ข้าต้องรีบกลับไปแล้ว ไม่อย่างนั้นเด็กน้อยที่อยู่ในบ้านจะเป็นห่วงเอา”

“ได้” 　บุรุษปิดกล่องไม้ลง แล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจ　

กุ้อ้าวเวยยังไม่กล้าที่จะควบม้าเร็วนัก จึงได้แต่ควบไปยังทางที่เพิ่งจากมาอย่างช้าๆ นางมักชอบลูบไล้ไปบนขนสีแดงบนตัวม้า　บุรุษมองไปยังแผ่นหลังของนาง จึงได้ตามไป

เมื่อทหารม้าชราเห็นกุ้อ้าวเวยจึงรีบออกมาต้อนรับทันที หยินเชี่ยวและชิงต้ายที่กินของว่างที่นางพามาจนหมดเกลี้ยงอยู่ใต้ต้นไม้ด้านข้าง เมื่อเห็นนางกลับมา จึงได้รีบถือของว่างที่เหลือเดินเข้ามาทันที

นางจปัญญา แต่กลับยังไม่ลงจากม้า จึงได้ทำการกระทำที่อันตราย โดยการยื่นมือยาวออกไปป้อนขนมทอดน้ำตาลให้แก่นาง นางเลียมุมปาก แต่ก็ยังไม่อ้าปาก จนได้ยินเสียงตะโกนดังเข้ามาในหู : “เวยเอ๋อ! เจ้าเป็นถึงพระชายา ไปทรงม้าเช่นนี้เหมาะสมได้อย่างไร!”　　

กุ้อ้าวเวยรีบจับเชือกบังเหียนไว้แน่น 　หยินเชี่ยวและชิงต้ายต่างก็เก็บของกันอย่างลุกลี้ลุกลน จากนั้นก็หันไปทำความเคารพต่อกุ้เฉิงที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับขุนนางชั้นผู้ใหญ่สองสามคนอย่างเชื่อฟัง : “คุณท่าน”

กุ้เฉิงสวมเครื่องแบบอย่างเป็นทางการ ส่วนขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่อยู่ข้างกายก็ล้วนแล้วแต่มองมาทางนาง

“ท่านพ่อ” กุ้อ้าวเวยจึงได้ก้มหัวทำความเคารพอยู่บนหลังม้า ขาทั้งสองข้างกลับหนีบตัวม้าไว้ แล้วก็พาเดินเล่นตรงไปยังอีกด้าน : “ท่านอ๋องรอข้าอยู่ ข้าต้องไปก่อนแล้วเพคะ”

คนฝั่งนี้มากมายนัก 　พูดได้ว่าไม่มีที่สิ้นสุด ขอแค่เพียงหนีออกไปได้เร็วๆก็เพียงพอแล้ว

“เวยเอ๋อ!” กุ้เฉิงมองไปทางนางที่ยังคงกล้าหาญชาญชัยควบม้าเดินเล่นต่อไป จึงได้บันดาลโทสะออกมาจนหน้าดำหน้าแดง

ขุนนางชั้นผู้ใหญ่สองสามคนที่อยู่ด้านข้างก็ได้หันไปปลอบประโลมกุ้เฉิง : “พระชายาจิ้งอายุยังน้อยนัก แต่เพียงทรงม้าเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรพะยะคะ”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตได้อย่างไร!” กุ้เฉิงเอามือกุมหน้าอก เมื่อเห็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่มากมาย ณ ที่แห่งนี้ กลับไม่ได้ถ่อมตนแต่อย่างใด

อ๋องจิ้งอยู่กับนางสนม เขาคาดไม่ถึงว่าลูกสาวนางนี้จะมีอารมณ์มาทรงม้าอยู่ ณ ที่แห่งนี้ได้!

หยินเชี่ยวและชิงต้ายรีบจ้ำอ้าวตามกุ้อ้าวเวยไปในทันที เมื่อมาถึงด้านข้างของป่า พวกนางก็ได้หยุดลง แล้วหัวเราะออกมาพักใหญ่　

บุรุษที่อยู่ในป่าได้เห็นเรื่องราวทั้งหมด แต่ก็นำกล่องไม้เก็บไว้ในอ้อมแขน แล้วตามพวกนางไป จนกระทั่งพวกนางเดินตรงไปยังเนินที่อยู่ด้านข้างของสนามล่าสัตว์ จึงได้จากไปอย่างเงียบๆ

เมื่อซ่านจินจื๋อเห็นกุ้อ้าวเวย กุ้อ้าวเวยกำลังควบม้าอย่างระมัดระวังวิ่งออกมาจากในป่าด้านข้าง ดวงตาคู่นั้นจึงได้กวาดไปรอบทิศทางบนเนินเขา สุดท้ายก็มาจบลงบนร่างกายของเขา จึงได้ลงจากหลังม้าอย่างระมัดระวัง หยินเชี่ยวและชิงต้ายสาวน้อยทั้งสองคนจึงรีบวิ่งมาประกบซ้ายขวาอย่างลุกลี้ลุกลน