บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 379

บทที่ 379 ตุ๊กตาเครื่องเคลือบ

“ข้าก็เข้าใจท่าน ท่านพี่จื๋อ!”

ซูพ่านเอ๋อร้องไห้พลางคว้าเอาชายแขนเสื้อของซ่านจินจื๋อ “ข้าไม่เชื่อในสิ่งที่ท่านพูด ต้องเป็นเพราะกู้อ้าวเวยทำให้ท่าน...”　　

“ในบ้านของเมี่ยวหาร มีพิษชนิดหนึ่ง เป็นพิษที่เจ้าเคยโดนมาก่อนหน้านี้ ระยะเวลานานมากแล้ว เฉิงซานตามหามานานมาก แต่กลับหาไม่พบในที่พักของกู้อ้าวเวย” ซ่านจินจื๋อพูดกระแทกไปยังหัวใจของซูพ่านเอ๋อเบาๆ เขายังมองนางด้วยสายตาอันแหลมคม “ตั้งแต่แรก ข้าเองที่ทำผิดต่อนาง ตั้งแต่ข้าต้องสูญเสียลูกคนแรกที่ควรจะเป็นของข้า”

ซูพ่านเอ๋อเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ

สิ่งของพวกนั้นคงจะถูกปัดกวาดเรียบร้อยแล้วต่างหาก!　

ราวกับว่าจะรู้ความคิดของซูพ่านเอ๋อว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ซ่านจินจื๋อกวาดมือของนางออกไป “ตอนที่กลับมา ข้าถูกคำสั่งห้ามของฮ่องเต้ บ้านของเมี่ยวหารก็ถูกทำลายเช่นกัน ซู๋โหย่วเว่ยมาที่นี่และได้พบเบาะแสไม่น้อยเกี่ยวกับยาพิษที่นี่

“ข้าก็แค่....”

“เจ้ายังไม่เข้าใจนาง” ซ่านจินจื๋อใช้สายตาอันแหลมคมมองไปยังซูพ่านเอ๋อ “ข้าดีกับเจ้าเสมอ แต่เจ้ากลับทำร้ายคนอื่นอยูเสมอ”　

ซูพ่านเอ๋อกัดฟันแน่น แต่กลับเป็นว่าพูดอะไรไม่ออกสักคำ

“พ่านเอ๋อ ข้าจริงใจกับเจ้า จากนี้ไปหวังว่าจะไม่เห็นเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกนะ” ซ่านจินจื๋อพูดเสียงเบาๆ ยกมือขึ้น เฉิงซานที่อยู่ด้านนอกประตูได้เดินเข้ามา ดึงตัวซูพ่านเอ๋อขึ้นมา “แม่นางซูผอมบาง ข้าน้อยขอพาแม่นางซูกลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อน”

ซ่านจิจื๋อพยักหน้า สายตาจ้องมองไปยังรูปวาดนั้นอีกครั้ง

คนที่ติดหนี้อยู่ เมื่อไรจะจ่ายคืน

นอกหน้าต่าง แสงจันทร์ส่องส่าง แสงดาวสลัว

ไม่มีกุ่ยเม่ยและชิงจือคอยอยู่เป็นเพื่อน กู้อ้าวเวยรู้สึกว่าชีวิตดำเนินไปอย่างเชื่องช้า จึงต้องเอาสุราชิงเหมยออกมาแล้วปีนขึ้นไปบนหลังคา ยู่จูกลัวว่าชุดของนางจะสกปรกจึงไม่อยากขึ้นไป มีเพียงจื่อเท่านั้นที่ปีนขึ้นไปบนหลังคา เห็นกู้อ้าวเวยกำลังดื่มสุราอยู่บนหลังคาอย่างสบาย ส่งเสียงจุ๊ ๆ “ข้าไม่คิดว่าเมื่อกุ่ยเม่ยจากไป เรื่องต่าง ๆจะเข้ามาพร้อมกันหมด” 　

“อาจเป็นโชคชะตาที่เข้ามาสมทบ ข้าก็ไม่คาดคิด ว่าตอนนี้เขาจะคิดถึงข้าจริง ๆ” กู้อ้าวเวยพูดถึงท่อนนี้ ก็ส่งเสียงร้องออกมา แม้ว่าสุราชิงเหมยจะเป็นสุราชั้นยอด แต่สุดท้ายก็ยังมีความขมอยู่

“นี่คือเรื่องดีหรือไม่” จื่อเอื้อมมือคว้าแขนเสื้อของกู้อ้าวเวยอย่างรวดเร็ว

กู้อ้าวเวยตบหน้าผากของนาง “ฟ้ารู้ดีว่านี่คือเรื่องดีหรือไม่ดี”

จื่อลูบหน้าผาก เพียงแต่ต้องอยู่เป็นเพื่อกู้อ้าวเวยดื่มสุราอย่างน่าเบื่อ ผ่านไปพักหนึ่ง ยู่จูทำการต้มยาตามคำแนะนำของแพทย์ ยังคงเรียกคนทั้งสองให้รีบลงมา อย่ามัวแต่นั่งกินลม

มีสองคนนี้อยู่เป็นเพื่อน กู้อ้าวเวยก็หลับฝันดีแล้ว　

แต่กลางดึกแบบนี้จะมองอะไรก็เป็นเงาสลัว ภาพเงาของผู้หญิงที่ห้อยอยู่ตรงหน้านาง ทันใดนั้นก็ตื่นขึ้นมา ร่างกายเย็นและเต็มไปด้วยเหงื่อทั้งร่าง ดึงเสื้อผ้าอันมันลื่นที่อยู่บนร่างกาย เมื่อกู้อ้าวเวยปีนลุกขึ้นมาได้ ใส่เสื้อคลุมแล้วล้างหน้าล้างตา

ทันทีที่เปิดประตู คนที่อยู่ตรงประตูได้รับอ่างน้ำในมือของนางไว้แล้ว ส่วนอีกคนหนึ่งก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว　　

“ดึกดื่นแบบนี้พวกเจ้ามาทำอะไรอยู่ที่ประตูห้องข้า” กู้อ้าวเวยนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แต่ยังคงจำหน้าคนที่อยู่ตรงหน้าได้ เป็นคนใช้คนหนึ่งที่อยู่ในตำหนัก เพียงแต่ไม่ค่อยได้พบบ่อย　　

“องค์ชายบอกให้พวกเข้าคอยดูแลในยามกลางคืน จื่อและยู่จูจะคอยดูแลท่านตอนกลางวัน” คนใช้คนนั้นพูดจบ รีบมาจัดการน้ำให้กู้อ้าวเวย

ถูกคนสองคนหน้าประตูทำให้ตกใจ กู้อ้าวเวยจึงนอนหลับได้ไม่สนิท