บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 400

บทที่ 400 หลักฐานชัดเจน

ตามที่ท่านชายชุดขาวพูดไว้เลย ผู้ที่มาเยือนคือองค์ชายสามซ่านเซิ่งหาน

กู้อ้าวเวยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจ การเดินทางในสองวันนี้มันช่างสำคัญนักสำหรับซ่านเซิ่งหาน

แต่ทำไมจึงอยู่ในช่วงนี้ของหมากเกมนี้ด้วย มาหานางที่นี่

ซ่านเซิ่งหานเปิดงอบที่คุมหัวออก เยว่ที่อยู่ข้างกายเอาโคมไฟวางไว้ด้านข้าง

“วันนี้ที่มา ข้ามีเรื่องที่สำคัญมากจะคุยกับเจ้า” ท่าทางของซ่านเซิ่งหานดูเคร่งขรึมมาก เอาจดหมายสองฉบับคลี่ออกมาจากในแขนเสื้อของตนเอง วางไว้ที่ด้านหน้าของกู้อ้าวเวย “เรื่องที่ให้ร้ายตระกูลหยุนนั้น ที่จริงเป็นฝีมือของท่านลุง”

กู้อ้าวเวยถลึงตาโต รีบก้าวเดินออกมา คลี่จดหมายสองฉบับนั้น

ในนั้นคิดไม่ถึงว่าจะเป็นจดหมายที่ซ่านจินจื๋อเขียนให้กับฉีเหยียนป่าย และเรื่องราวเหล่านั้นบนจดหมายยิ่งไม่ต้องอธิบายให้มากความเลย ก็แค่เป็นเรื่องราวเหตุการณ์ก่อนและหลังที่ตระกูลหยุนทรยศขายชาติในตอนนั้น เหมือนกันไม่มีผิด

ทำไมเป็นเช่นนี้......

เมื่อครู่ความหวังที่โชติช่วง ถูกทำลายหายไปอีกครั้งในชั่วพริบตาเดียว

นางล้มตัวลงนั่งลงบนเก้าอี้ในทันที แต่ภายในช่วงที่ครุ่นคิดอย่างนิ่งเงียบอยู่นั้น เงยหน้าขึ้นมามองซ่านเซิ่งหาน “ยังมีหลักฐานอื่นอีกหรือไม่”

“พยานคนอื่นๆ ล้วนถูกฆ่าตายหมดแล้ว ล้วนถูกยาพิษตาย” ซ่านเซิ่งหานพูดถึงตรงนี้ ส่งสายตาไปทางเยว่ที่อยู่ข้างกาย

เยว่เอาขวดใบหนึ่งส่งให้อย่างนอบน้อม ในนั้นเป็นเลือดจำนวนหนึ่ง

กู้อ้าวเวยได้เพียงเปิดและดมอยู่ครู่หนึ่ง หัวใจดวงนั้นก็ถูกผลักเข้าไปในเหวลึก เย็นชาอย่างสิ้นเชิง

พิษนี้เป็นพิษที่เมี่ยวหารทำขึ้นมา จำนวนไม่น้อยนักที่จะสามารถเจจอกับยาพิษนี้ได้ ยาพิษนี้ทำให้ผิวหนังเสียโฉมได้ อีกทั้งยังเผาไหม้หลอดคอได้ด้วย แต่ในเมืองเทียนเหยียน ไม่มีผู้ใดที่จะสามารถหาซื้อยาพิษนี้ได้

เพราะว่าที่นี่มีตัวยาสองชนิด มีแค่ที่บ่อน้ำพุร้อนที่เมืองเยว่ซาน

มีทั้งหมดนี้แล้ว หลักฐานที่มีทุกชิ้นเกือบทั้งหมดล้วนชี้ไปที่ซ่านจินจื๋อ แต่ยังไงกู้อ้าวเวยก็ไม่เชื่อ “ในเมื่อเรื่องนี้เกี่ยวโยงกับเมี่ยวหาร งั้นซูพ่านเอ๋อไม่มีเหตุผลที่จะไม่รู้ ข้าจะไปสืบเอาความจริงออกมาเอง”

“ความจริงทั้งหมดถูกกองอยู่ตรงหน้าแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างนี้เป็นสิ่งที่ซ่านจินจื๋อทำเพื่อซูพ่านเอ๋อ” ซ่านเซิ่งหานเดินมาที่ข้างกายของกู้อ้าวเวยอย่างเจ็บใจ โอบไหล่ของนางแน่น “หากบัดนี้เจ้ายังไม่หลีกหนีไปอีก งั้นวันข้างหน้า......”

“แม้ว่าตอนนี้ข้าจะหนีไปอยู่ที่ข้างกายเจ้า วันข้างหน้าเขาก็ไม่ปล่อยข้าไปหรอก” กู้อ้าวเวยยกมือขึ้นมา ปัดมือของซ่านเซิ่งหานออกไป ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน “แม้ว่าข้าจะต้องไป ก็ต้องจากไปอย่างสง่าผ่าเผย”

ซ่านเซิ่งหานมองดูกู้อ้าวเวยอย่างโศกเศร้าหดหู่ กัดฟันแน่นอย่างเจ็บปวด

เดิมทีเขาคิดว่าเพียงแค่มีหลักฐานพวกนี้ กู้อ้าวเวยก็จะผิดหวังจากซ่านจินจื๋อ แต่บัดนี้ เขาเพิ่งจะพบว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนไม่ถูก

ที่แท้เขาประเมินต่ำเกินไป กู้อ้าวเวยมีความเชื่อและหัวใจให้กับซ่านจินจื๋อ