บทที่404 ฆ่าไปให้หมด
กู้อ้าวเวยกลับไปยังวิหารเฟิ่งหมิงอย่างเชื่องช้า มองต้นไม้แห้งต้นใหญ่ในสวนที่ใบร่วงจนแทบไม่เหลือ ใจลอยไปชั่วขณะ
อยู่ตำหนักอ๋องมาก็สองปีกว่าแล้ว แต่ช่วงเวลาที่มีความสุขตอนอยู่ที่นี่ มันเป็นเพียงสองสามวันที่เรียนกังฟูกับกุ่ยเม่ยหรือการนอนร่วมเตียงเดียวกับซ่านจินจื๋อ
แต่ช่องว่างระหว่างสองคนก็ถูกทำลายโดยพวกเขาจนเกือบหมด
ซ่านจินจื๋อใช้ประโยชน์ทุกที่แต่ก็วางแผนชดเชยสำหรับเรื่องที่ทำผิดไป ส่วนนางก็ร่วมมือกับองค์ชายสามแม้ว่าจะไม่ได้เป็นหนี้มากเท่าไหร่กับซ่านจินจื๋อ แต่ก็เป็นศัตรู
“ถึงแม้จะอยู่ต่อ แต่ในอนาคตก็ไม่สามารถลืมอดีตได้”กู้อ้าวถอนหายใจกับต้นไม้แห้ง ระหว่างทางเดินกลับห้องเขาเดินอย่างไม่อยากจะก้าว คิดเพียงแต่ว่าเมื่อถึงเวลาจะจากไปอย่างไร
เธอส่งคนรอบๆตัวเธอไปหมดแล้ว ตอนนี้ที่ตำหนักอ๋องเหลือเพียงเธอคนเดียว แล้วจะทำยังไงดี
คนรักไม่สามารถเป็นที่พึ่งพาได้ ตำหนักอ๋องก็เหลือแต่เพียงศัตรูให้เธอเท่านั้น
ในขณะเดียวกัน ซูพ่านเอ๋อก็กำลังเช็ดขี้ผึ้งเมี่ยวหารไปบนรอยแผลไหม้ทั่วๆ เมื่อได้ยินข่าวว่าเวลาของกู้อ้าวเวยมีไม่มากแล้วซ่านจินจื๋อก็กำลังจะหาหมอฝีมือดีมาให้ ในใจเธอก็ทั้งเกลียดทั้งดีใจ เมื่อมองแผลไฟไหม้ที่ขาก็หมดความอดทนก็ทุบขวดขี้ผึ้งลงบนหัวสาวใช้เพื่อระบายความแค้น “มองอะไร! ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!”
สาวใช้ร้องไห้และคำนับออกไปเหลือเพียงสองคนที่อยู่ในห้อง
“ใครจะไปรู้ว่ากู้อ้าวเวยจะใช้แผนทำร้ายตัวเองรึเปล่า” ซูพ่านเอ๋อหัวเราะเยาะ คิดถึงเมื่อก่อนที่นางจะอยู่ข้างๆพี่จื๋อไม่ใช่ว่าใช้วิธีนี้หรอ ทีนี้จะเชื่อได้ยังไงว่ากู้อ้าวเวยจะตายจริงๆ
เมี่ยวหารก็สงสัย “แต่ตอนนี้นางก็ไม่ให้ใครเข้าใกล้”
“งั้นก็ไม่สามารถเห็นได้ว่านางผูกใจพี่จื๋อเช่นไร ตอนนี้เป็นช่วงเวลาความขัดแย้งของผู้สืบทอดบัลลังค์ที่น่าตื่นเต้นที่สุด แล้วเมื่อไหร่ข้าจะได้อยู่ข้างกายพี่จื๋ออย่างชอบธรรมสักที?”เมื่อซูพ่านเอ๋อพูดถึงตรงนี้ก็ใช้นิ้วเท้าเปล่าของตนเองเลิกชายเสื้อของเมี่ยวหารขึ้นเบาๆ
เมี่ยวหารถอนหายใจมองเธอ “แม้เจ้าไม่ทำอย่างงี้ข้าก็ช่วย”
“ก็พวกเรารู้จักกันมาตั้งนาน ข้าก็กลัวว่าเจ้าจะนอกใจ ถ้าเจ้าไม่ยอมก็ไม่เป็นไร”ซูพ่านเอ๋อดึงเท้ากลับมาเอนตัวนอนลงบนเตียงแล้วมองเมี่ยวหารด้วยสายตาหยาดเยิ้ม
ที่เธอมีตอนนี้มีเพียงร่างกายเปล่าๆแต่เมี่ยวหารก็รักเธอทั้งใจ ถ้าไม่ให้ ถ้าเมี่ยวหารนอกใจจริงๆ งั้นจิตใจเล็กๆที่สกปรกของเธอก็จะไม่มีแล้ว
ขอเพียงแค่ใจของเธออยู่กับพี่จื๋อก็พอแล้ว
รอจนเมี่ยวหารจากไปอย่างสดชื่นก็ผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว สาวใช้ก็คำนับเขาแล้วรีบส่งอาหารเย็นให้แต่กลับได้ยินเมี่ยวหารพูดว่า “แม่นางพ่านเอ๋อไม่ชอบทานปลาขมๆพวกนี้ ไปเอาของรสบางๆมาเถอะ”
“เพคะ หมอเมี่ยวหาร” สาวใช้มองเขาอย่างแปลกใจแต่ก็กลับไปเปลี่ยนให้แล้วพึมพัมกับตัวเองว่า “หมอเมี่ยวหารนี่รักเดียวใจเดียวกับแม่นางซูจริงๆ……”
เมื่อได้ยินอย่างงั้นเมี่ยวหารก็ไอสองสามครั้ง เพื่อปัดๆปิดบังแต่ในใจก็กลัว
ก่อนที่จะย้ายลานบ้าน ซ่านจินจื๋อสังเกตเห็นอยู่แล้ว ตอนนี้ก็กลับทำซ้ำรอยเดิม ตอนนี้ก็ทำเสร็จแล้ว แทนที่จะทุกข์ใจกลับเดินไปที่วิหารเฟิ่งหมิงอย่างไว หวังว่าซูพ่านเอ๋อจะได้รับสิ่งที่ต้องการ
ตอนแรกคิดว่าจะไม่ได้รับการต้อนรับ ใครจะรู้ว่าว่ากู้อ้าวเวยจะปล่อยเธอเข้าไป เมื่อเปิดประตูใหญ่ทั้งสองคนก็นั่งอยู่ที่โต๊ะข้างประตู ข้างมือมีหนังสือสองม้วน หม้อน้ำชาหนึ่งหม้อแล้วก็ชุดกระโปรงเหลืออ่อนที่เข้ากันกับกู้อ้าวเวยก็สามารถเห็นสไตล์ที่ไม่ธรรมดา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุบผาร้อยเสน่ห์
นางเอกเหมือนจะเก่งแต่ก็ยอมให้ผัวทำร้ายร่างกายตลอด...
บางคำแปลแบบ งงๆ อ่านแล้วเหนื่อยเรื่องนี้ พักก่อน...
สรุปแล้วใครคือพระเอก อ๋องจิ้งไม่เหมาะเลย ขอเป็นคนอื่นแทนได้ไหม...