บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 476

บทที่ 476 พ่อผู้ให้กำเนิ

ฉูหลี่เกือบจะรับมือไม่ทัน

หลังจากตะลึงฉูหลี่ไอหลายครั้ง อ้อมโต๊ะใช้มือยันลุกขึ้น “รับไว้ได้ แต่ทรัพยากรมนุษย์วัสดุและการเงิน มันไม่คุ้มค่า”

“หากสามารถทำให้ฮ่องเต้ไม่เคลื่อนย้ายเปลี่ยนแปลงแม้แต่นิด คือยอมรับชายแดนหลายแห่งเข้ามาล่ะ?”

“เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้” ฉูหลี่ตอบจากจิตใต้สำนึก หันหลังมองกลับไปเห็นใบหน้าที่คล้ายกับรูปลักษณ์ของหยุนหว่าน ในใจเต้นรัว

เขาเป็นฮ่องเต้มานานแล้ว บุตรสาวเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

แต่กู้อ้าวเวยเพียงแค่เหลือบมองเขาเล็กน้อย น้ำเสียงไม่เปลี่ยน “ข้าต้องการให้ทาสของแคว้นเจียงเยี่ยนเป็นกบฏ แต่ก่อนอื่นคือ แคว้นเอ่อตานจะต้องแสดงความจริงใจต่อทาสเหล่านั้น”

“ทาสเหล่านั้นถูกข่มเหงนานเกินไป แม้ว่าจะยุให้แยกออกจากกัน ก็ต้องดูแลครอบครัว” ฉูหลี่สีหน้านิ่งไป

“แต่ตอนนี้ เผชิญหน้ากับคนที่นั่งอยู่บนท้องพระโรงคือกู้เฉิง เมื่อเทียบกับการเป็นคนที่ไว้วางใจของฮ่องเต้แห่งแคว้นเจียงเยี่ยน ข้าคิดว่าเขาต้องการที่จะเป็นกษัตริย์เอง” กู้อ้าวเวยพิจารณาสีหน้าของฉูหลี่อย่างละเอียด เห็นเขาเงียบพูดดูเหมือนจะไตร่ตรอง จึงพูดต่อ “แม้ว่ากู้เฉิงจะสมควรตาย แต่ความทะเยอทะยานนี้สามารถเป็นประโยชน์ในการหลอกใช้ ฮ่องเต้คิดว่าอย่างไร?”

เมื่อกล่าวถึงกู้เฉิง ฉูหลี่ก็สีหน้าไม่ดี ตอนนี้ได้ยินว่ากู้อ้าวเวยต้องการหลอกใช้กู้เฉิง ในใจก็รู้สึกดีต่อบุตรสาวคนนี้น้องลง รักษาระยะห่างไว้พอดิบพอดี พูดเย็นชา “เจ้าต้องการหลอกใช้กู้เฉิงอย่างไร?”

“รอถึงเมื่อกู้เฉิงถูกบังคับให้ลุกขึ้นโจมตี เป็นเวลาที่ฮ่องเต้บุกเข้ามาในจังหวะที่เขาเสียเปรียบ” กู้อ้าวเวยหันไปด้านข้างเพื่อเผชิญหน้าฉูหลี่ พูดเสียงค่อย “เพียงแค่พูดไว้ก่อน เรื่องของกู้เฉิงข้าจะบอกองค์ชายแห่งแคว้นชางหลาน ชายแดนแคว้นเจียงเยี่ยนนี้ แม้ว่าฮ่องเต้จะไม่ช่วย ซ่านจินจื๋อและซ่านเซิ่งหานก็ไม่มีทางอยู่เฉย เมื่อถึงเวลาที่แคว้นชางหลานเติบโตแข็งแกร่งขึ้น มีเพียงแคว้นเอ่อตานเท่านั้นที่สมควรทนทุกข์ทรมาน”

“นี่เจ้าขู่ข้างั้นหรือ?”

“ตั้งแต่การแบ่งแยกดินแดนและเผ่าพันธุ์ ในโลกใบนี้ไม่มีใครรู้เห็น ทำหรือไม่ทำ ทั้งหมดอยู่ในความคิดของฮ่องเต้” กู้อ้าวเวยพูดจบ โน้มตัวเล็กน้อย “คำพูดของข้าส่งถึงแล้ว ต่อจากนี้หากกู้เฉิงมีความเคลื่อนไหวใดๆ ข้าจะแจ้งให้ทราบทุกอย่าง ฮ่องเต้สามารถตัดสินสถานการณ์ได้ด้วยตนเอง”

พูดจบ กู้อ้าวเวยก็ก้าวเดินออกไปข้างนอก

ฉูหลี่ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จับข้อมือของกู้อ้าวเวยอย่างไม่รู้ตัว “เจ้าไม่มีเรื่องอย่างอื่นจะพูดกับข้าหรือ?”

กู้อ้าวเวยมองมือที่จับข้อมือตน ด้านบนมีรอยแผลเป็นลึกตื้นสลับกัน ระหว่างที่ตะลึงเล็กน้อย พูดเสียงเบา “ขอบพระทัยฮ่องเต้สำหรับการเขียนจดหมายส่งไปยังแคว้นเจียงเยี่ยนเพื่อข้า?”

“เจ้า……” ฉูหลี่รู้สึกจนมุมในทันที

“บาดแผลนี้ไม่เหมือนได้รับบาดเจ็บจากดาบ คือบาดแผลได้รับบาดเจ็บจากผ้าหยาบเชือกป่านหรือเถาวัลย์” กู้อ้าวเวยยกมือจับมือของฉูหลี่ เมื่อเปรียบเทียบดีๆ จริงๆ แล้วมันใหญ่กว่าของตัวเองมาก เปิดแขนเสื้อเขาเล็กน้อยอย่างกล้าหาญ วัดชีพจรให้เขา “ร่างกายแข็งแรงดี เพียงแค่ช่วงนี้อ่อนเพลีย”

“มีบ้าง……”

“สักครู่ข้าจะเขียนใบสั่งยาให้ จะดีหลังจากนี้ไม่กี่วัน ฮ่องเต้เป็นชายชาตรีไม่จำเป็นต้องตรวจรอยแผลเป็นเหล่านี้ ข้าก็ไม่ให้ความสนใจด้วย” กู้อ้าวเวยค่อยๆ เงยหน้ามองเขา เห็นฉูหลี่ยังคงตะลึงอยู่ จากนั้นปล่อยค่อยๆ ปล่อย “ตอนนี้ที่นี่เป็นห้องหนังสือของฮ่องเต้ บางสิ่งไม่สะดวกที่จะพูด ข้าจะอยู่อีกหลายวัน ฮ่องเต้จัดการเรื่องทางการก่อนเถิด”

พูดจบ ก็แยกย้ายนางยกมือขึ้น ให้สาวรับใช้ที่อยู่หน้าประตูพาตนออกไป

ฉูหลี่ตะลึงอยู่ที่เดิม หัวเราะเบาๆ ขึ้นทันที หันหลังกลับไปที่โต๊ะ บ่นพึมพำ “มองดูแล้ว นางก็เหมือนหยุนหว่านไม่น้อย”

……