บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 478

บทที่ 478 ความสงสัยในสายเลือด

กู้อ้าวเวยไม่สามารถเข้าถึงประเพณีของที่นี่ได้จริงๆ

ชื่อของแคว้นเจียงเยี่ยนแคว้นชางหลานเหล่านี้ล้วนเพื่อแสดงตำแหน่ง แต่ใครจะรู้ว่า องค์ชายราชทายาทกับฮ่องเต้สองคำนี้เป็นเพียงแค่วัฒนธรรมมารยาทในราชวัง แม้แต่การเรียกเสด็จอาองค์รัชทายาทในยามปกติก็ไม่มี เมื่อไม่อยู่ในพิธีการสำคัญก็จะไม่ได้ใช้

ฉูห้าวพูดถึงมารยาทและประเพณีต่างๆ ที่นี่อีกครั้ง กู้อ้าวเวยตัดสินใจไม่พูดอะไร

รอจนอิ่มแล้ว ฉูหลี่ต้องรีบจากไปก่อนเพราะก่อนหน้านี้ได้ทิ้งหน้าที่ราชการเพื่อไปหานางก่อน ก่อนออกไปเขาสั่งให้ ฉูห้าวให้อยู่กับตนไม่ให้ห่าง ทำให้กู้อ้าวเวยปวดหัวมากขึ้น

ไม่เคยได้ยินว่าให้องค์ราชทายาทอยู่เป็นเพื่อนแขกมาก่อน

“ตอนที่ข้าไปแคว้นชางหลาน เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องของเจ้ามากมาย เสียดายที่ตอนนั้นยังไม่รับการยืนยันสถานะ ข้าก็ไม่เคยหาเจ้า” ฉูห้าวพูดขึ้นก่อน ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเสียดายที่สลัดไม่ออก “หากตอนนั้นข้าได้พบกับเจ้าเร็วอีกหน่อย เจ้าไม่ต้องเสี่ยงที่จะออกจากตำหนักอ๋องจิ้งโดยการแกล้งตาย”

กู้อ้าวเวยจึงจำได้ทันที ในเวลานั้นนักการทูตของแคว้นเอ่อตานดูเหมือนจะเคยพาผู้คนมาที่นี่สองครั้ง

“เรื่องของข้ากับซ่านจินจื๋อ ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นเข้ามายุ่ง”

น้ำเสียงของกู้อ้าวเวยอ่อนโยนลงมาก อาจเพราะเห็นคู่ดวงตาโตคู่นั้นของฉูห้าวที่ไม่สอดคล้องกับบุคลิกภาพทั้งหมด ทำให้นางนึกถึงชิงจือผู้ซึ่งเคยพูดจ้อนอนเคียงข้างเธอมาก่อน เพียงแค่ยิ้มจางๆ “รอถึงครั้งหน้า ข้าจะพาชิงจือมาพบเจ้า ดวงตาของเจ้าค่อนข้างคล้ายกับเขา”

ฉูห้าวปิดตาของเขาด้วยความอับอาย ถามขึ้น “ชิงจือคือผู้ใด? คนในใจของเจ้าหรือ?”

“ลูกชายของข้า” กู้อ้าวเวยพูดอย่างแผ่วเบา ทำให้ดวงตาของฉูห้าวเบิกกว้างขึ้นไปอีก จากนั้นกล่าวอย่างหมดหนทาง “แล้วทำไมเจ้าถึงไปจากอ๋องจิ้ง……”

“เลือดเนื้อของข้าไม่ได้เกิด เสียชีวิตตั้งแต่อยู่ในท้อง ชิงจือเป็นลูกชายของผู้อาวุโสท่านหนึ่งที่ได้มอบหมายให้ข้าดูแล เกิดมาน่ารัก ได้ยินกุ่ยเม่ยพูดว่าเขาเป็นคนฝีมือดีด้านการต่อสู้ วันหลังพามาแคว้นเอ่อตานสัมผัสประเพณีท้องถิ่นคงจะเป็นการดี” กู้อ้าวเวยขัดจังหวะความคิดของฉูห้าวอย่างรวดเร็ว

อ๋องจิ้งซ่อนเรื่องเหล่านี้ไว้อย่างดี แม้แต่คนในราชวงศ์ก็รู้ว่านางสูญเสียลูกไปแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนของแคว้นเอ่อตาน เกรงว่าหลายสิ่งที่ได้ยินล้วนเป็นข่าวลือ

ฉูห้าวอ้าปากเล็กน้อย ขบคิด “เสด็จอาบอกแผนก่อนหน้าของเจ้ากับข้าแล้ว ข้าคิดว่าทำได้ และตอนนี้แคว้นชางหลานแคว้นเจียงเยี่ยนพักรบชั่วคราว ความเป็นจริงแล้วทั้งสองฝ่ายก็เดาไม่ถูกว่าฝ่ายข้ามทำอะไรอยู่ ท่านพี่คิดว่าอย่างไร?”

เมื่อเห็นว่าลูกพี่ลูกน้องในสายเลือดผู้นี้เปลี่ยนประเด็นไป กู้อ้าวเวยก็ตอบอย่างจริงจัง “แคว้นชางหลานตอนนี้กำลังแย่งชิงบัลลังก์ แต่ก็ไม่ถือว่าแย่ง องค์ชายสามและอ๋องจิ้งจะไม่ร่วมมือกันอย่างแน่นอน แม้ว่าตอนนี้ได้แย่งเมืองได้ดูเหมือนว่าชนะแล้ว แต่ฝ่ายแคว้นเจียงเยี่ยนนั้นไม่มีทางที่จะไม่เตรียมตัว”

“ฝ่ายแคว้นเจียงเยี่ยนนั้นทำไม?”

“ฝั่งแคว้นเจียงเยี่ยนกู้เฉิงปรากฏตัวที่ท้องพระโรงอย่างลึกลับ สันนิษฐานว่ากำลังทรุดตัวลงแล้ว หากกู้เฉิงเหมือนกันกับที่ข้าคิด ถ้าอย่างงั้นวิธีที่ดีที่สุดในการเริ่มต้น คือการยอมรับของเผ่าเร่ร่อนหลายคนในบริเวณใกล้เคียง ให้คำมั่นสัญญาเรื่องที่อยู่อาศัยและอาหาร พาทาสของเมืองชายแดนลุกขึ้นมาล้มล้างอีกครั้ง ถึงตอนนั้นประเทศเล็กๆ ทางตะวันตกของแคว้นเจียงเยี่ยนจะเป็นข้าราชบริพารอย่างแน่นอน แต่มันไม่จำเป็นต้องรวมเป็นหนึ่ง วิธีที่ดีที่สุด คือจุดเริ่มต้นของทาส ค้นหาผู้นำสักคน ต่อต้านแคว้นชางหลานและแคว้นเอ่อตาน แล้วค่อยยอมรับอย่างอื่น ทาสเหล่านั้นล้วนมีครอบครัว ชักชวนให้ได้ครึ่ง ความสามารถของแคว้นเจียงเยี่ยนเปลี่ยนแปลงไม่ได้” กู้อ้าวเวยพูดเสียงค่อย

ฉูห้าวคิดอย่างถี่ถ้วน กู้อ้าวเวยพูดถูก แค่รู้สึกแปลก “เจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่ากู้เฉิงจะทำเช่นนี้?”