บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 520

บทที่ 520 ปมในใจที่ยากจะแก้ไข

ชิงจือนั่งอยู่ข้าง ๆ ระเบียงดอกไม้ ในมือพลางก็เล่นไม้สลักไปด้วย

สายตาของกู้อ้าวเวยไม่เคยได้ละไปจากชิงจือ ส่วนกุ่ยเม่ยก็ยังคงจ้องมองนางด้วยความเป็นห่วงอย่างไม่ลดละ “เรื่องนี้เดิมทีเป็นความผิดของท่านอ๋อง ท่านจะไม่ใช่คนไปได้อย่างไรกัน”

“ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวหรอกที่บอกกับข้าเช่นนี้ ข้าเคยได้ยินพวกบ่าวรับใช้ในจวนพูดเรื่องนี้มาก่อน” กู้อ้าวเวยได้หลุบตาลง มือประคองเอายาน้ำที่รสชาติขมฝาดเอาไว้ “แต่ข้าไม่คิดนะว่าข้าทำอะไรผิด เพียงแค่นิ่งสงบเอาไว้แล้วออกมาจากปัญหามาได้ไม่ใช่ง่าย ๆ ไม่ควรจะเป็นแบบนี้หรอ？”

“เป็นเช่นนั้นจริง ๆ”กุ่ยเม่ยดึงเอายาน้ำรสชาติขมฝาดจากในมือนางมา วางลงที่ข้างฝ่ามืออย่างเหนื่อยใจ “แต่ท่านอ๋องใส่พระทัยท่าน”

“นี่เจ้ากลายเป็นคนของเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？”กู้อ้าวเวยมองปะหลับปะเหลือก

“ก็ตอนที่พระองค์ได้ให้ข้ามาดูแลท่าน”กุ่ยเม่ยจ้องมองนางด้วยท่าทางจริงจัง “แต่ไหนแต่ไรมาท่านไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ออกมาง่าย ๆ อีกทั้งไม่ชอบให้ใครมาเห็นท่าทางของท่านในตอนที่อ่อนแอ……แต่ข้าล้วนแล้วแต่เคยเห็นมาก่อนทั้งนั้น”

“ข้าเชื่อเจ้า”กู้อ้าวเวยกระซิบพูด แล้วหลบสายตา “ข้าเชื่อเพียงแค่เจ้าและชิงจือเท่านั้น”

“ฮูหยินและฝ่าบาทเล่า？ยังมีน้องชายคนนั้นที่ฏิบัติกับท่านเป็นอย่างดี？”

“ไม่เชื่อ”กู้อ้าวเวยบิดที่ปลายแขนเสื้อ เพียงแค่กดเสียงให้ทุ้มต่ำลงอีก กระซิบพูดว่า “ข้าคิดว่าพวกเขาตายกันไปหมดแล้ว แต่พวกเขากลับยังมีชีวิต”

“สำหรับข้าแล้วนั้น เรื่องเป็นเรื่องตายมันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ข้ารู้สึกได้ลึก ๆ ว่ากำลังโดนหลอก ในเมื่อพวกเขาจำเป็นต้องทำอย่างนั้น แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะวางใจไปได้อย่างไร หมดหนทางที่จะมั่นใจได้ว่าเรื่องพวกนี้ถ้าสูญเสียไปแล้วจะกลับมาอีกได้หรือไม่ และเพราะว่ามันเป็นแบบนี้ ข้าเองก็เคยใช้เรื่องการตายของตัวเองมาหลอกลวงซ่านจินจื๋อ ดังนั้นแล้วใจข้าก็รู้สึกผิดต่อเขา”เสียงของกู้อ้าวเวยพลันก็ดังขึ้น ไหล่ทั้งสองสั่นไหวขึ้นเล็กน้อย “ข้าอยากจะแก้แค้นเขา แต่ข้าก็ยิ่งทนไม่ได้ที่จะใช้เรื่องการตายมาหลอกเขา เพื่อแลกมาซึ่งความรักของเขา ข้าไม่มีหนทางที่จะจัดการเรื่องนี้ได้”

คำพูดทุกอย่างที่อยู่ในใจล้วนแต่พรั่งพรูออกมาได้ไม่ได้หยุดไม่ได้หย่อน แต่ไหนแต่ไรมากู้อ้าวเวยเปิดเผยตรงไปตรงมาต่อกุ่ยเม่ย

นางเคยเห็นความเป็นความตายที่หลุดลอยออกจากมือของนางไปนับครั้งไม่ถ้วน แต่ว่าคนข้างกายกลับคุ้นเคยเป็นอย่างดีว่าจะใช้ความเป็นความตายเพื่อบรรลุเป้าประสงค์ได้อย่างไร ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่เท่านี้ เหมือนกันว่าคนพวกนี้เอาของที่นางให้ความสำคัญที่สุด มาเป็นอาวุธหรือไม่ก็เพียงหมากตัวหนึ่งในกระดาน

ถ้าหากว่ามีวันนึงเชื่อเข้าล่ะก็ ความเจ็บปวดจะต้องเกิดขึ้นกับตัวเป็นแน่

กุ่ยเม่ยอ้าปากค้าง สายตาพลันก็หยุดลงตรงที่กำแพงของเรือนพักอย่างไม่ทันได้รู้ตัว -- ฉูหลี่และซ่านจินจื๋อกำลังรอเอาคำตอบอยู่ที่นั่น

“ท่านกลัวว่าพวกเขาจะจากท่านไปอีกครั้ง？”กุ่ยเม่ยลองโยนหินถามทางขึ้น

“สิ่งที่กลัวไปกว่านั้น ข้ากลัวความเจ็บปวด”เล็บที่อวบอิ่มจิกฝังลงบนกลางฝ่ามือ ความรู้สึกที่ปวดศีรษะเข้าอย่างหนักหน่วงทำให้นางต้องหลับตาลงอย่างทนไม่ได้ เรียวนิ้วจิกกำเสื้อผ้าตรงท้องน้อย “เห็นอยู่ว่าข้าเป็นหมอ แต่กลับช่วยพวกเขา และซีจือเอาไว้ไม่ได้”

กุ่ยเม่ยไม่ได้เร่งเร้าถามต่อไปอีก เพียงแค่เดินตรงไปด้านหน้าประคองนางเอาไว้แนบอก ให้นางเอนพิงลงที่ไหล่ของตนเอง รับรู้ได้ว่าบริเวณหัวไหล่เปียกชื้นขึ้น เพียงแค่ค่อย ๆ นวดให้ที่ศีรษะเบา ๆ “ทั้งฮูหยินและฝ่าบาทก็ล้วนพยายามกันอยู่”

ปลายจมูกของกู้อ้าวเวยฝังลงบนไหล่ของเขา ทั้งสองข้างต่างก็โอบรัดด้านหลังของเขาเอาไว้แน่น ที่เรียวนิ้วซีดขาวเพราะว่าออกแรงไปมาก “ข้ามักจะทำให้พวกเขาเป็นห่วง”

เหมือนกับว่าโดนนางเด็กน้อยคนนี้พูดล้อเล่นขึ้นถึงทำให้หัวเราะออกมา กุ่ยเม่ยเพียงแค่นวดลงเบา ๆ ที่ด้านข้างลำคอของนาง พยักหน้าลง “ถ้าหากว่าเป็นข้า ก็ไม่อยากให้ท่านแม่ต้องกังวลเช่นกัน แต่ว่าชายหนุ่มกลับชอบให้คนที่ตัวเองรักแสดงถึงด้านที่อ่อนแอออกมาให้เขาได้รับรู้”

“แต่ว่าเขาจะทำร้ายข้าได้”กู้อ้าวเวยสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่กลับเช็ดน้ำตาของตัวเองบนไหล่ของเขาด้วยท่าทีมั่นใจ “เมื่อก่อนฝ่าบาทเองก็ต้องเคยทำให้ท่านแม่ร้องไห้มาก่อน ถ้าหากว่าข้าไม่คอยเป็นกองหนุนให้กับท่านแม่ แล้วเขารังแกท่านแม่อีกข้าควรจะทำเยี่ยงไร？”

“ท่านก็พูดไม่มีเหตุผล”กุ่ยเม่ยขบคิดเรื่องนี้เข้าด้วยท่าทางจริงจัง พอคิดมาคิดไปแล้ว ก็ยื่นมือออกไปนวดเข้าที่ศีรษะของนาง “แต่ว่าต่อไปไม่ว่าต่อหน้าใครแล้ว เจ็บก็คือเจ็บ จะร้อนหรือว่าจะหนาวก็ต้องพูดออกมา จะเก็บเอาไว้ในใจแบบนี้ไม่ได้”

กู้อ้าวเวยหดไหล่ลงอย่างยอมรับในชะตากรรม ตอบรับอืมด้วยน้ำเสียงและอารมณ์ที่ขมุกขมัว “ข้าอยากนอนแล้ว”

“ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนท่าน”กุ่ยเม่ยกวักมือเรียกชิงจือที่อยู่ตรงระเบียงดอกไม้ จากนั้นก็มองไปที่ท้องฟ้า “ให้ชิงจืออยู่เป็นเพื่อนท่านด้วยอีกคน”