บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 526

บทที่526 แอบสำนักเหลี่ยงหยี

“เจ้ามีความแค้นอะไรกับเขา?”

ซูพ่านเอ๋อตกใจเล็กน้อย รู้สึกว่ากู้อ้าวเวยกกำลังหลอกตนเองอยู่

“ข้าไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเขาแต่เขาเป็นคนเดียวที่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างจริงใจ” มือของกู้อ้าวเวยหลุดออกจากมือของซูพ่านเอ๋อ ตอนที่ตกใจเมื่อครู่นี้นางก็ได้จับชีพจรของซูพ่านเอ๋อ ตอนนี้บนใบหน้าก็มีรอยยิ้มแต่น้ำเสียงกลับเย็นยะเยือก: “ตอนนั้นที่เจ้าแย่งลูกข้าไป ข้าก็คิดว่าต้องเอาสิ่งที่เหมือนกันมาเปลี่ยน”

“ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็ไปเอาได้ตามใจชอบ”

ซูพ่านเอ๋อหัวเราะเยาะ สำหรับนางแล้วเมี่ยวหารเป็นเพียงแค่แมลงน่าสงสารที่มุ่งมั่นที่ถูกใช้ประโยชน์

ที่คาดคือกู้อ้าวเวยก็คิดไม่ถึงว่าซูพ่านเอ๋อจะเย็นชาต่อเมี่ยวหารเช่นนี้แต่เมื่อรู้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่นางก็ไม่ได้โกรธเพียงแต่หัวเราะเบาๆ: “วันนั้นข้าไปที่หน้าหลุมศพของท่านอาจารย์เจ้าก็พบบางสิ่งที่น่าสนใจ”

หยุดนิ่งไปชั่วขณะ ซูพ่านเอ๋อก็มองนางอย่างสงสัย

“เรื่องที่เจ้าทำในวัยเด็กข้ารู้ทั้งหมด ไม่เพียงเรื่องที่เจ้าวางยาเด็กเจ้าขนาดเอาแม่ของเจ้ากับเด็กน้อยเจ้าของบ้านออกมาแล้วก็ฝังไว้ใต้โถยาพิษ”

ปลายนิ้วมือกำแน่นซูพ่านเอ๋อโกรธขึ้นมาทันที: “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

“ข้าเก่งในเรื่องการใช้ยาพิษ สิ่งที่โชคไม่ดีก็คือคนรักที่ข้าหามาตอนนี้ก็เป็นช่างฝีมือดีสามารถเปิดกล่องขนาดเท่าฝ่ามือของท่านอาจารย์เจ้าได้ ข้าก็ได้เบาะแสมาไม่น้อย คาดเดาไปอย่างรอบคอบมันก็ง่าย” เมื่อกู้อ้าวเวยพูดถึงตรงนี้ก็ไม่รอให้ซูพ่านเอ๋อพูดอะไร ลุกขึ้นเปิดประตูเรียกคนรับใช้เสี่ยวเอ้อสั่งของว่างสองสามจานแล้วก็น้ำชา

ซูพ่านเอ๋อไม่รู้ว่าบนทางเดินนั้นซ่านจินจื๋อยืนอยู่อย่างเงียบๆ  หลังจากที่ได้รับสัญญาณจากกู้อ้าวเวยก็จากไปเงียบๆ

จนกระทั่งของมาซูพ่านเอ๋อก็ปรับเตรียมเรียบร้อย: “ในเมื่อเจ้าสำรวจมาชัดเจนเช่นนี้แต่ตอนนี้กลับต้องการชีวิตของเมี่ยวหาร?”

“มันยังไม่พอ”กู้อ้าวเวยนั่งลงอย่างช้าๆ ม้วนเส้นผมตรงข้างหู: “แต่ข้าก็หาอีกรอบถึงรู้ว่าเมี่ยวหารนั่นควรจะเป็นน้องชายต่างพ่อของเจ้าแต่เจ้ากลับทำกับเขาเช่นนั้น มันโหดร้ายเกินไป”

“ข้ากับเขา…..เป็นไปได้ยังไง!”ครั้งนี้สีหน้าของซูพ่านเอ๋อเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

วันนั้นไม่ได้บอกเรื่องนี้กับซูพ่านเอ๋อ และเกรงว่าเมื่อซูพ่านเอ๋อคิดถึงเรื่องของท่านแม่แล้วจะไม่มีความสุข แต่จากตอนนี้มันสายไปแล้ว

ซูพ่านเอ๋อจำได้ว่าตอนที่ซ่านจินจื๋อไม่อยู่ก็มีเพียงเมี่ยวหารที่กอดนางไว้แล้วพูดปลอบเบาๆ

ถ้าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน…...

“มีอะไรเป็นไปไม่ได้? เจ้าเคยได้ยินเมี่ยวหารพูดถึงท่านแม่ตนเองไหม?” กู้อ้าวเวยหัวเราะเยาะ: “แต่เจ้าไม่สนใจเมี่ยวหารขนาดนั้น ข้าต้องการชีวิตเขาก็ไม่มีประโยชน์อะไร สู้ให้เจ้าให้ของอย่างอื่นดีกว่า”

“ขอแค่เจ้าไม่บอกเรื่องนี้…….”

“ข้าบอกซ่านจินจื๋อ หลังจากนั้นก็ให้เขาจากไปแล้วมาทำลายข้าเหรอ?” กู้อ้าวเวยกรอกตาแล้วพูดเสียงเบาว่า: “ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้าคิดวิธีล้มกู้เฉิง ข้าต้องการรู้ความลับการจากไปของท่านแม่เมื่อปีนั้น”

“แค่เท่านี้?”

“ไม่เพียงเท่านี้ ข้าจะให้เจ้ากลายเป็นลูกสาวของกู้เฉิงในพิธีบรรดาศักดิ์ เจ้าช่วยข้าแก้ปัญหากู้เฉิง” สายตาของกู้อ้าวเวยตกไปที่นอกหน้าต่างอย่างไม่รู้ตัว นางเห็นร่างของซ่านจินจื๋อหายไปในตลาดริมถนนไม่ใกล้ไม่ไกลจึงพูดต่อว่า: “เจ้าไม่สามารถนั่งในตำแหน่งองค์หญิงแคว้นเอ่อตานนี้ได้”

“ถ้าข้ายอมรับว่าตนเองเป็นลูกสาวของกู้เฉิง แล้วในอนาคตข้าจะเหมาะสมกับท่านพี่จื๋อได้เช่นไร?”

“ถ้าเจ้ายอมรับว่าตนเองเป็นลูกสาวของกู้เฉิง แล้วข้าในฐานะองค์หญิงไม่ใช่ว่าเข้าไปในกระเป๋าเจ้าแล้วหรือ? ยิ่งกว่านั้นตราบใดที่เจ้าได้รับความเชื่อใจรับจากกู้เฉิง ข้าสัญญาว่าในอนาคตจะให้เจ้านั่งข้างซ่านจินจื๋ออย่างมั่นคงแล้วก็จะไม่มีใครรู้ความลับของเจ้า” กู้อ้าวเวยหัวเราะเยาะแล้วคีบขนมชิ้นนึงเข้าปาก

ปลายนิ้วมือของซูพ่านเอ๋อกำแน่นแล้วก็ผ่อนลง หลังจากที่เงียบมานานก็ถามต่อว่า:“ข้าจะเอาอะไรมาเชื่อเจ้า”