บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 531

บทที่ 531 สามพยางค์

ตอนที่ฉูหลี่เดินลงมายังดูไม่ได้สติอยู่เล็กน้อย

กู้อ้าวเวยและซ่านจินจื๋อเดินไปจนไร้ซึ่งเงานานแล้ว มีเพียงหยุนหว่านที่ยังยืนอยู่ที่เดิม แววตาดูเหม่อลอย “ข้าเป็นคนที่ตายไปตั้งนานแล้ว วันข้างหน้าเวยเอ๋อคงจำเป็นต้องอาศัยเจ้าคอยเป็นที่พึ่งแล้วล่ะ”

“นางเป็นลูกสาวของพวกเราทั้งสอง” ฉูหลี่ได้แค่รีบเดินขึ้นมาด้านหน้า เอามือที่เย็นดั่งน้ำแข็งของหยุนหว่านกุมไว้ในมือ “แม้ว่าเจ้าจะไม่เปิดเผยโฉมหน้า แต่ข้ายังเก็บห้องไว้ให้เจ้ากับเวยเอ๋ออยู่เช่นเดิม ไปดูสักประเดี๋ยว......ได้หรือไม่”

หยุนหว่านไม่ได้ปฏิเสธ ฉูหลี่ได้แต่รอที่จะชื่นชมยินดี เอาธุระทุกอย่างมอบให้ฉูห้าวไปจัดการเสียนานแล้ว

ตอนที่กู้อ้าวเวยและซ่านจินจื๋อออกจากเมือง ฉูห้าวได้แพร่กระจายแผนการอันชั่วร้ายจากแคว้นอื่นไปทั่วอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เพียงแค่เพื่อปลุกระดมชาวบ้าน ในขณะเดียวกันก็หวังว่าจะมีผู้ที่มีความกล้าหาญไปเป็นทหารมากยิ่งขึ้น

คนบางคนเกิดมาเพื่อเป็นราชา

กู้อ้าวเวยคิดได้เช่นนี้ ยังคิดจะกลับตัวไปขึ้นม้า ร่างก็กลับถูกคนค่อยๆ นำพาลงมา เสียงของล้อเกวียนดังมาจากในป่า รถม้าคันหนึ่งหยุดลงตรงหน้ากู้อ้าวเวย

“ไม่ง่ายนักที่จะขี่ม้า” ซ่านจินจื๋อเอานางยัดเข้าไปในรถม้า พร้อมกับเอากลิ่นที่สดชื่นบริสุทธิ์ให้นางรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

“เจ้ารู้หรือว่าข้าอยากไปไหน” กู้อ้าวเวยขยี้จมูกไปมา

“น่าจะไปพอท่านปู่เป็นได้” ตอนที่ซ่านจินจื๋อพูดอยู่ขณะนั้น คนคุมรถม้ากระตุกเชือกให้ขยับไป เคลื่อนตัวไปตามถนนเล็กๆ ด้านข้าง

กู้อ้าวเวยค่อยๆ ยิ้มออกมาแล้วเอนเอียงตัวไปยังหมอนนุ่มนิ่ม “เจ้ารู้ได้เช่นไรกัน”

“เมื่อครู่ที่เจ้ายอมรับพ่อเจ้า ดูเหมือนกับว่าจะเบิกบานใจเป็นพิเศษ” ซ่านจินจื๋อหยิบเอายาทาที่อยู่ในลิ้นชักด้านข้างออกมา “บางครั้งก็อยากจะไปไปพบคนในครอบครัวอย่างกะทันหัน”

“ตอนนั้นคนที่เจ้าอยากเจอคือใครกัน” กู้อ้าวเวยค่อยๆ แกะเสื้อออก ยอมให้เขาใส่ยาให้

“พี่ใหญ่ของข้า” ซ่านจินจื๋อช่วยเขาเอาเศษผ้าเล็กๆ พวกนั้นฉีกขาดลงมา ปรากฏเป็นบาดแผลออกมาให้เห็น

มองดูคนที่ใส่ยาอยู่ตรงหน้าอย่างจริงจังให้ตน กู้อ้าวเวยมักจะรู้สึกเหมือนว่าเขาเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย ในขณะเดียวกันนางก็พบเรื่องบางอย่างที่น่าประหลาดใจ “เจ้าไม่ควรจะชื่อว่าซ่านจินจื๋อ”

ท่าทีของซ่านจินจื๋อแข็งอยู่กับที่ มองนาง

“ชื่อของเจ้าควรจะเป็นซ่านจิน ไม่มีตัว “จื๋อ” ด้านหลัง กู้อ้าวเวยพูดอย่างเบาๆ ในช่วงที่ฝ่ายตรงข้ามแววตากำลังอึ้งอยู่นั้นจับข้อมือของเขาไว้ “ฮ่องเต้องค์ก่อนเมื่อตอนนั้นคิดว่าเจ้ามีความเกลียดชังที่หนักเกินไป ราวดังเช่นปีศาจร้ายเหมือนแม่ของข้า ตัวอักษรคำว่า “จื๋อ” ก็ไม่ใช่ตัวอักษรที่ผู้ที่เป็นฮ่องเต้จะนิยมใช้กัน ตัวอักษรคำว่า “จิน” กลับเหมาะสมกับสถานการณ์ ณ ตอนนั้นของเจ้า”

ซ่านจินจื๋อมองดูท่าทางที่จริงจังของกู้อ้าวเวย ในใจรู้สึกทอดถอนใจอย่างใจหายเป็นอย่างยิ่ง

ช่วงฤดูหนาวเมื่อปีนั้น คนของเสด็จแม่พาเขาไปที่หน้าของอาจารย์พ่ออาจารย์แม่

ท่ามกลางหิมะโปรยปรายเต็มท้องฟ้า อาจารย์ที่อายุมากโขผู้นั้น กลับมีลักษณะภายนอกที่หนักแน่น อีกทั้งยังเอาจริงเอาจัง ได้เอากระบี่ไม้หนึ่งเล่มมอบให้กับมือของเขา “ชื่อที่ไม่ได้รับการอวยพร ไม่ต้องเอาก็ได้ ในชื่อของอาจารย์มีตัวอักษรคำว่า “จื๋อ” อยู่ งั้นไม่ก็เอามอบให้เจ้า นับว่าเป็นศิษย์อาจารย์กันหนึ่งวัน แต่มีความหมายของการเป็นพ่อตลอดชีวิต”

แต่ตอนนั้นเขากลับคุกเข่าอยู่ต่อหน้าอาจารย์ส่ายหัวไปมา

“นี่เป็นแซ่ที่พ่อแท้ๆ ของข้าเป็นผู้ตั้งให้ ผู้เป็นแม่แท้ๆ ตั้งชื่อให้ วันนี้อาจารย์ตั้งชื่อให้ ข้าก็เลยต้องเพิ่มตัวอักษรหนึ่งตัว หากวันใดพ่อของข้าอยากจะกำจัดข้าให้ตาย ข้าถึงจะสละแซ่นี้ทิ้งไปได้ แต่ตัวอักษรคำว่า “จิน” นี้ กลับเป็นสิ่งที่สละทิ้งไม่ได้”

พูดจบ เขาก็โขกหัวคำนับอาจารย์หนึ่งทีอย่างหนักๆ

ชื่อของอาจารย์วันหลังก็จะไม่มีตัวอักษรคำว่า “จื๋อ” อีกต่อไป

ตอนนั้นเขายังหวังว่าพ่อแม่คู่นั้นของตนเองยังสามารถรักและปกป้องตัวเองไว้ได้

แต่ต่อมากลับเป็นราชโองการลับฉบับหนึ่งของฮ่องเต้องค์ก่อนให้เขาเป็นผู้สืบทอดราชสมบัติต่อ เสด็จแม่ที่รักและปกป้องตัวเองกลับเพราะเรื่องนี้อยู่นิ่งไม่ได้ และเอาเสด็จพี่ผลักดันให้ขึ้นครองราชย์

บัดนี้คิดขึ้นมากลับมีอารมณ์ทอดถอนใจหลายเท่าอยู่

นิ้วมือของกู้อ้าวเวยค่อยๆ หักไปที่ด้านหลังใบหูของเขา ดึงสติของเขากลับมา “เสด็จพี่ของเจ้าจริงใจกับเจ้าจริงๆ หลังกลับไปก็ควรจะขอโทษเขาดีๆ”