บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 534

บทที่ 534 กรรมตามสนอง

ท่ามกลางเมืองหลวง แม้ว่าในวันที่หิมะตกหนักก็ยังคงครึกครื้นไม่ต่างจากปกติ

ซ่านจินจื๋อจูงมือกู้อ้าวเวยมาถึงในร้านหมอ แต่เรื่องที่มีเสียงนินทาเกี่ยวกับการสถาปนาองค์หญิง และฉูห้าวคิดไปคิดมากลับไม่รู้ว่าจะล้างมลทินอย่างไร ซ่านจินจื๋อก็จึงคิดจะให้นางใช้วิธีมานั่งรอตรวจอาการคนไข้

ยังพูดอีกว่า “ดังอยู่ที่เทียนเหยียนก็ไม่ปาน คำพูดไร้สาระพวกนั้นก็ไม่หายไปง่ายๆ หรอก”

กู้อ้าวเวยไม่ได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจกับชื่อเสียงของตนเองเลย ซ่านจินจื๋อกลับยึดติดเช่นนี้ ฉูหลี่และหยุนหว่านสองคนล้วนยืนอยู่ฝั่งเดียวกับซ่านจินจื๋อ นางก็ได้แค่รับปาก

แต่ล้วนเป็นเรื่องที่ทำกันปกติธรรมดา แต่กลับเอาใจใส่มากหน่อย อีกทั้งยังไม่เป็นภาระแม้แต่นิดเดียว

วันที่เพิ่งกลับมาสองสามวันนั้น ยังมีคนไม่น้อยนักที่แกล้งไม่สบายพุ้งเข้ามาถามโน่นนี่นั่น กู้อ้าวเวยซึ่งทำหน้าที่เป็นหมอจึงโมโห พอโมโหขึ้นมาก็ไล่พวกคนที่ซุบซิบนินทาไปหมด ผ่านวันที่ไม่มีคนมาอีก หลังจากนั้นคนก็ค่อยๆ เยอะขึ้นมาเรื่อยๆ คนที่ยกย่องชมเชยต่อนางก็เต็มไปหมด

เพียงแค่วันที่ผ่านมานี้ กลับเห็นคนของร้านหมอยุ่งจนขาไม่ทันได้แตะพื้น

กู้อ้าวเวยได้แค่ให้ซ่านจินจื๋อพาชิงจือนั่งรออยู่ที่ด้านนอก ตัวเองรีบร้อนเข้าไปยุ่งต่อ

ซ่านจินจื๋อและชิงจือก็ไม่มีทางที่จะนั่งรอตรวจอาการคนไข้ ได้แต่ใช้เงินเชิญหมอมาตรวจอาการให้คนที่อยู่ด้านนอก ผ่านเวลานัดหมายไปสองชั่วยาม กู้อ้าวเวยเพิ่งจะเดินออกมาอย่างเลือดโชกเต็มตัว ทำให้คนไข้ที่มาตรวจอาการไม่น้อยต่างพากันตกใจจนออกเสียงร้องกันใหญ่

“ทำข้าตกใจหมดเลย” กู้อ้าวเวยกลับถูกทำให้ตกใจไปชั่วครู่ ได้แค่จับไปที่เลือดที่อยู่บนใบหน้า พูดกับผู้ที่ทำงานด้วยกันที่อยู่ด้านข้างว่า “ไปช่วยดูแลอยู่ด้านใน แล้วค่อยยให้คนเทน้ำออกมากะละมังหนึ่ง ข้าต้องจัดยาด้วยตัวเองหน่อย แล้วค่อยไปเรียกองครักษ์ที่อยู่แถวนั้นมา กำชับผู้คนว่าอย่าขึ้นเขาไปอีก

ผู้ช่วยสองคนรีบไปยุ่งต่อ หลังจากกู้อ้าวเวยล้างมือสะอาดแล้วก็จัดยาอย่างเร่งรีบทันที กำชับคนให้เอาใส่หม้อลงไปต้ม และองครักษ์ที่อยู่แถวนั้นก็รีบเข้ามารายงาน แสดงออกว่าได้กำชับเรียบร้อยแล้ว คราวนี้กู้อ้าวเวยก็เลยวางใจลงได้เสียที

หายใจเข้าลึกๆ ไปหนึ่งคำแล้วจึงกลับเข้าไปด้านในเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ย้อมไปด้วยเลือด หยิบเอาเสื้อผ้าของผู้ช่วยมาตัวหนึ่งอย่างตามสบายไม่ได้คิดอะไร แล้วนั่งลงข้างกายซ่านจินจื๋อ

“พอแล้ว ข้ามาตรวจเองเถอะ ป้าใหญ่สองคนที่วันนี้มาออกใบยาที่อยู่ด้านหลังข้ามมาหยิบใบยาไปซะ”

การพูดของกู้อ้าวเวยไม่มีแม้แต่ท่าทีที่จะวางท่าแม้แต่นิด ซ่านจินจื๋อก็เคยชินกับท่าทางที่เวลาจัดการเรื่องต่างๆ ไม่มีความลังเลอื่นใดเลย ได้แค่เอาหมวกคลุมหน้าของตนเองวางไปบนไหล่ของฝ่ายตรงข้าม นางหลับยังคงก้มหน้าเขียนใบยาอยู่

จวบจนตอนที่ฟ้าใกล้จะมืด ผู้ช่วยที่อยู่ด้านในเพิ่งจะยกคนสองคนออกมา หนึ่งในนั้นท่าทางเป็นร่องรอยแข็งสีขาวๆ ที่หนาและหนักทับ อีกคนหนึ่งกลับเป็นหมอชาวบ้านที่อยู่แถวนั้น สีหน้าขาวซีด

กู้อ้าวเวยได้ยินเสียง พูดสั่งการว่า “อย่าเพิ่งส่งกลับไปที่บ้านของพวกเขา เอาคนส่งไปที่ที่พักของข้าก่อน ตอนดึกข้าจะดูบาดแผลอย่างละเอียด พวกเจ้าไปกินข้าวซะ แล้วก็ถือโอกาสพกมาให้ข้า......”

“วันนี้ดูถึงตรงนี้แหละ” ซ่านจินจื๋อลุกขึ้นแล้วพูดกับคนที่ต่อแถวอยู่ด้านหน้า อีกทั้งยังใช้สายตาเย็นชามองไปที่หมอที่เดินออกมาจากด้านใน “ฝากพวกเจ้าด้วย”

พวกหมอยุ่งตอบรับอย่างไม่ขัดข้อง มองเห็นซ่านจินจื๋อลากกู้อ้าวเวยจากไปอย่างดื้อๆ ชิงจือกลับมีแววตาที่เชื่อฟังตามอยู่ด้านหลัง ดึงชายเสื้อของซ่านจินจื๋ออยู่ เงยหน้าขึ้นมาให้กู้อ้าวเวยอย่าโมโหเลย

กู้อ้าวเวยอยู่ในอ้อมอกของซ่านจินจื๋ออายจนหน้าแดง มือข้างหนึ่งจับไปที่คางของเขาอย่างแรง “เจ้าจะยุ่งเกินไปแล้วนะ ข้ายังมีคนป่วยอีกมากที่ยังตรวจไม่เสร็จ”

“เจ้าช่วยเย็บแผลที่คอไป เหนื่อยพอแล้ว” ซ่านจินจื๋อโอบนางแน่นขึ้นอีก “คืนนี้ยังต้องกลับไปดื่มยา แล้วก็นวดขาอีก”

“เจ้าตามหากุ่ยเม่ยกลับมาให้ข้าหน่อย” กู้อ้าวเวยตบไปที่ไหล่ของเขา

“เขายังมีเรื่องมากมายที่ต้องทำ”

“งั้นก็ไม่ใช่ว่าเจ้าส่งเสริมข้าต่อหน้าฉูห้าวหรือ วางข้าลงมา” กู้อ้าวเวยอับอายจนโมโหจนดึงไปที่ผมของเขาอย่างแรง กลับถูกซ่านจินจื๋อจ้องกลับอย่างดุดัน ชายหนุ่มที่สูงใหญ่ยังไงก็จับมั่วซั่วไปได้