บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 573

บทที่ 573 ห่างเหิน

ก่อนที่ซูพ่านเอ๋อจะเดินเข้ามาใกล้ ซ่านจินจื๋อได้วางห่อผ้าในมือลงในอ้อมแขนของกู้อ้าวเวย ดวงตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น　　

กู้อ้าวเวยได้แต่ยิ้มและอุ้มห่อผ้านั้นไว้ในอ้อมแขน เข้าไปใกล้ซ่านจินจื๋อและกระซิบข้างหู “เจ้านี่ไม่รู้อะไรเลย รู้แต่เพียงนางถูกกู้เฉิงส่งเข้าโรงเตี๊ยม

“ข้าต้องการฆ่านางโดยตรง” ซ่านจินจื๋อยกแขนขึ้นโอบเอวนาง “เจ้าจะปล่อยให้ข้าเผชิญหน้ากับนางลำพังหรือ”　　

“โดยธรรมชาติแล้ว ยิ่งเจ้าเอาใจมากเท่าไร ความน่าอัปยศเหล่านั้นก็จะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า” กู้อ้าวเวยมองเขาอย่างเย็นชา ค่อยๆผลักเขาออกไป และหันหน้าไปยิ้ม “ขอบคุณท่านอ๋องมาก สุดท้ายคงไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”

ในสายตาของคนนอก มันเป็นเพียงคำชมเชยที่เย้ยหยัน

แต่ในด้านของซ่านจินจื๋อแล้ว มันเป็นการคุกคามที่ต้องปิดปากเงียบ　

เมื่อเดินออกมาจากซ่านจินจื๋อ กู้อ้าวเวยก็กอดเอาห่อยาสมุนไพรเข้าไปยังเฉียนจวงแห่งหนึ่ง หลังจากเถ้าแก่ได้เห็นแผ่นป้ายที่เอวของนางก็ได้โค้งแสดงความเคารพ “ที่แท้ก็ท่านเอง เชิญด้านใน”

กู้อ้าวเวยตามเขาเข้ามา มีคนจากทิงเฟิงเก๋อนั่งอยู่ข้างในก่อนแล้ว　　

ก่อนที่ซ่านจินจื๋อจะเข้าสู่การปรุงแต่งขั้นต่อไป นางต้องการหาคนสักสองสามคนมาส่งข่าวให้กู่เซิง เพื่อให้ทุกอย่างครอบคลุม นางจะต้องก้าวเร็วกว่าซ่านจินจื๋อสักสองสามก้าว

ในเวลาเดียวกัน ซ่านจินจื๋อก็เดินเข้าไปหาซูพ่านเอ๋อ แต่ไม่ได้เข้าไปข้างหน้าและโอบกอดเหมือนที่เคยผ่านมา สายตามองเขาอย่างเศร้าสร้อยราวจะร้องไห้ “ท่านพี่จื๋อ เจ้าไปได้ยินอะไรมาจากนางหรือ”

คำพูดนี้เป็นคำถามที่คลุมเครือ ซูพ่านเอ๋อยิ่งกังวลใจมากขึ้นว่ากู้อ้าวเวยจะพูดอะไรกับซ่านจินจื๋อไปบ้างในช่วงเวลาที่ผ่านมา

ซ่านจินจื๋อก็รู้เช่นกัน ได้แต่ยกคิ้วขึ้นมา “นางจะต้องบอกอะไรกับข้าไหม”　　

ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ น้ำตาที่คลอเบ้าของซูพ่านเอ๋อหยดออกมา เต็มไปด้วยความคับแค้นใจ “แล้วเหตุใดท่านพี่จื๋อไม่ปฏิบัติกับพ่านเอ๋อเหมือนที่เคยทำล่ะ”

เพื่อต่อต้านกับความหงุดหงิดรำคาญภายในใจ จึงยกมือขึ้นลูบแก้มของนาง “มันเป็นเพียงเพราะสถานะในปัจจุบันของเจ้าตอนนี้ได้ถูกระงับแล้ว ข้าจะไม่สนใจเจ้าได้อย่างไร”

อารมณ์ของซูพ่านเอ๋อขุ่นมัว ได้แต่ยิ้มขึ้นทันทีและเกาะแขนของซ่านจินจื๋อ แต่ถูกขัดขวางโดยคนด้านหลัง ระหว่างพวกเขาดูห่างเหินและมีความชินชาระหว่างกัน “นี่มันอะไรกัน”

หากพูดไว้ก่อนหน้านี้ ซ่านจินจื๋อก็คงจะไม่พูดกับนางแบบนี้　　

ซูพ่านเอ๋อทำอะไรไม่ถูก จึงได้แต่เว้นระยะห่างออกมา ร้องไห้พร้อมฟ้องว่าสาวใช้พวกนั้นปฏิบัติต่อนางอย่างไร ซ่านจินจื๋อเดินเข้ามา แต่ก็ยังคงมีท่าทีเมินเฉย จนกระทั่งเข้ามาถึงลานด้านใน ซ่านจินจื๋อจึงพูดว่า “เอาคนใช้พวกนั้นออกไปลงโทษ แล้วจัดสาวใช้มาใหม่สักสองคนมาคอยดูแลซูพ่านเอ๋อ”

พูดออกมาแบบนี้ ซูพ่านเอ๋อได้แต่ยิ้ม จากนั้นซ่านจินจื๋อกลับบอกว่าเขายังมีธุระที่จะต้องทำ แล้วรีบออกไป

มองเบื้องหลังของซ่านจินจื๋อที่กำลังเดินจากไป ซูพ่านเอ๋อก็พบว่ามีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างเงียบๆ　

สาวใช้ที่ถูกส่งมาคนหนึ่งชื่อ เสี่ยวช่วย เมื่อเห็นว่าซูพ่านเอ๋อกำลังรู้สึกแย่ จึงแอบพูดกับนาง “คนจำนวนวม่น้อยต่างรู้ว่าเจ้าต้องเจออะไรในแคว้นซิน อาจเพราะเหตุนี้ องค์ชายจึงสงสัยในตัวเจ้า”

ประสบการณ์เรื่องนั้นในแคว้นซิน....　　

ม่านตาของซูพ่านเอ๋อหดลดลง จ้องมองตนเองในกระจกโต๊ะเครื่องแป้งอย่างนิ่งไม่ไหวติง แต่นางกลับเห็นมือของผู้ชายจำนวนนับไม่ถ้วนที่มาเกาะแกะ บีบคอและแขนขาของนาง จนทำให้หายใจไม่ออก