บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 70

บทที่ 70 ทดลองยากับคนในคุก

รอบด้านที่มืดสนิท เซียวไห่ใส่ชุดดำเดินไปเดินมาเชกเช่นบ้านตัวเอง

เขาคงจะตรวจสอบมานาน กู้อ้าวเวยถูกชายชุดดำจับแขนไว้ เดินแทบจะไร้เสียงฝีเท้า พื้ที่นั้นกว้างใหญ่มากแต่ทางเข้าและออกกลับมีทางเดียว จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้ว่าพวกเขากำลังตรวจสอบอยู่

เลี้ยวไปเลี้ยวมากว่าจะมาถึงที่ลับ กำแพงที่ควรจะแข็งแรงตอนนี้กลับมาสาหร่ายขึ้นเต็มไปหมด กลิ่นอับชื้นและพวกเขากลับได้ยินเสียงคนที่เบามาก แต่รอบข้างกลับมืดสนิท

เซียวไห่จุดไฟขึ้นมา รอบข้างก็มีกำแพงล้อมรอบ

กู้อ้าวเวยจับกำแพงเดินไปตามทางและพูดเสียงเบาว่า: “นี่ก็คือสิ่งที่เจ้าเห็นงั้นเหรอ?”

“ใช่ ในนี้เคยขังคนไว้ แต่พวกเราหาทางเข้าไม่เจอ”เซี่ยวไห่ดึงผ้าปิดปากออกมา ต้องอยู่ในพื้นที่เล็กและอับชื้นยังต้องใส่ผ้าปิดปาก มันก็จะหายใจลำบากมาก

“มีเสียงน้ำและเสียงลม”กู้อ้าวเวยจับกำแพงไว้ ตบกำแพงไปเบาๆ มีความหนาเหมือนกัน

เซี่ยวไห่พยักหน้าตาม ซ่านจินจื๋อก็พาแม่ทัพในกองทัพออกไป โอกาสเดียวที่พวกเขาจะหาพวกคนที่ถูกขังไว้ได้ก็คือคืนนี้

“พวกเขาต้องรู้ความลับอะไรสักอย่างจึงถูกกักขังไว้ในนี้แน่ และพวกเขายังมีชีวิตอยู่ อาจจะเป็นเพราะมีประโยชน์หรือไม่ก็มีคนมากเกินไป กำจัดได้ยาก”กู้อ้าวเวยพูดจบสักพัก นางก็ได้ยินเสียงคนจากด้านในชัดขึ้น

ชายชุดดำไม่พูดอะไรและดึงนางออกมาจากกำแพงและพูดว่า: “สกปรกเกินไป”

“พวกเรากำลังตรวจสอบอยู่นะ”กู้อ้าวเวยดันเขาออกไป แต่เขากลับพูดตลกว่า: “ท่านอ๋องมีลูกน้องที่น่ารักเช่นนี้ด้วยเหรอ?”

ชายชุดดำไม่พูดอะไรแต่แค่ก้มหัวไว้

“ฉับฉับ——”มีเสียงเหมือนสิ่งของเก่าแก่ส่งลงมาจากด้านบน

กู้อ้าวเวยยังไม่ทันรู้สึกตัว ชายชุดดำและเซียวไห่ก็จับแขนนางไว้คนละข้าง พานางไปอีกด้านและคราวนี้ก็ติดกับกำแพงไปเลย

พื้นดินใต้ฝ่าเท้าเคลื่อนไหวช้า ๆ ในสี่ทิศทางทำให้เสียงหนักและดังและเสียงของลมและน้ำด้านล่างชัดเจนขึ้นและเสียงเหล่านั้นหายไปทันที

อยู่ห่างจากด้านล่างประมาณหนึ่งคนและบันไดเหมือนจะแข็งแรงมาก เซียวไห่ยังอยากให้กู้อ้าวเวยรออยู่ด้านบน แต่นางก็กลับโดดลงไปแล้ว ด้านหลังก็มีชายชุดดำตามติด เฉิงยีเฉิงเอ้อก็อยู่ที่เดิม ไม่ลงไป

กู้อ้าวเวยปีนลงมา ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆเปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น: “ทำไมถึงมีผู้หญิงอยู่ในนี้ได้!”

“เจ้าพวกโง่!”

ชายพวกนั้นก็ด่าขึ้นมากันเอง กู้อ้าวเวยก็เลยเดินออกไปได้ ไม่คิดว่าที่นี้มีหินเป็นเสายึดไว้ และด้านขวามีช่องเปิดในแนวนอนที่ไม่มีหน้าต่างและแม่น้ำอยู่ด้านนอกเมื่อน้ำขึ้นน้ำจะไหลไปตามช่องเปิดในแนวนอนอย่างแน่นอน

“แม่หญิง อย่ากลัวไปเลย การกระทำชั่วร้ายของพวกนั้นจะปิดบังได้ไม่นานแน่นอน”ชายที่ถูกมัดไว้กับเสาพูดขึ้น ในขระที่ครึ่งตัวของเขาถูกแช่ในน้ำอันเย็นเฉียบ แต่เสียงของเขายังคงหนักแน่นไม่เปลี่ยน

“คนผู้นี้คือ?”ทุ้งโจวมองไปทางกู้อ้าวเวย

“ภรรยาเอกของท่านอ๋อง พระชายาจิ้งแห่งชางหลาน” เซียวไห่ถือดาบไว้แน่น เขายังเห็นคนที่หน้าคุ้นเคยอยู่ในนี้ นี่คือทหารที่เขาเคยฝึกมาเอง วันนี้กลับต้องถูกขังไว้ในที่ๆน่ากลัวเช่นนี้

พื้นที่ๆหนาวเหน็บเฉกเช่นดาบของเขา และพวกเขาก็ใส่แค่เสื้อบางๆ คนส่วนมากก็ถูกยาพิษและคนที่เซียวไห่รู้จักดีก็ถูกขังในนี้ แผลด้านหลังก็ยังใหม่อยู่และยังต้องถูกขังในนี้อีก

กู้อ้าวเวยเดินเข้าไปหาเซียวไห่และถามว่า: “เมื่อกี้เจ้าบอกว่าเขาตายแล้ว หมายความว่ายังไง?”

“ทุ้งโจวก็คือแม่ทัพคนที่สามของกองทัพโล่เสียที่ตายไป”เซียวไห่พูดอย่างโกรธแค้น

กู้อ้าวเวยมองไปทางทุ้งโจวอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ไม่ใช่แล้ว ซ่านจินจื๋อบอกว่าเขาเป็นคนฆ่าแม่ทัพคนที่สามเอง?ทำไมเขายังมีชีวิตอยู่ตรงนี้?หรือว่าซ่านจินจื๋อให้เขามีชีวิตอยู่ต่อ หรือว่าทุ้งโจวหนีมาเอง เช่นนั้นศพที่แม่ทัพคนที่สามที่ถูกส่งไปที่เทียนเหยียนเป็นใครกัน?

และมองดูท่าทางที่ตกใจของเซียวไห่ เขาไม่รู้ว่าซ่านจินจื๋อสั่งคนมาฆ่าแม่ทัพคนที่สามเพื่อเริ่มเรื่องนี้ขึ้นมา นางก็มองไปที่ชายชุดดำ จากนั้นเขาก็ทำท่าให้ทุกคนเงียบ

“ทหารพวกนั้นล่ะ?”เซียวไห่ถามกู้อ้าวเวย

กู้อ้าวเวยกำหมัดไว้แน่นและพูดว่า: “พวกเขาถูกใช้มาทดลองยาพิษ”