บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 9

บทที่ 9 เรื่องราวของต้นไม้

ก่อนที่กู้อ้าวเวยจะออกมา ยามที่สวมใส่ชุดนี้ ชิงต้ายยังได้ถามว่าสาบเสื้อของชุดนี้เป็นสีขาวในวันเช่นนี้สวมชุดแซมสีขาวไม่ใช่ว่าไม่ดีหรอกหรือ? กู้อ้าวเวยไม่ใส่ใจยังสวมชุดเก่าต่อ ทว่ายามนี้จากบริเวณหน้าอกชิงต้ายกลับมองไม่เห็นสีขาวเลยแม้แต่น้อย เลือดต้องหลั่งไหลเท่าใดจึงได้อาบย้อมหมดจดเช่นนี้

เบื้องหน้าสายตาของกู้อ้าวเวยยิ่งมายิ่งเลือนราง เสียงร้องอันตื่นตระหนกของชิงต้ายฟังดูเหมือนไม่ใช่เรื่องจริงเลย ก่อนที่จะวูบลงไปคล้ายเห็นว่ามีคนวิ่งเข้ามาช่วยเหลือนาง เพียงแต่กู้อ้าวเวยไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะแยกแยะได้ว่าเป็นผู้ใด ก่อนที่จะหมดสติกู้อ้าวเวยมีเพียงความคิดเดียวที่อยู่ในหัว อย่าให้ฉันต้องตื่นมาอีกเลย ฉันประสบเคราะห์ร้ายมากเกินไปแล้ว

ฟ้าย่อมไม่เป็นไปตามที่คนลิขิต ไม่ว่าพระเจ้าจะทรมานด้วยเจตนาบางประการ หรือเป็นเพราะชีวิตที่แล้วนางได้สร้างบาปกรรมครั้งใหญ่ไว้ก็ตาม เพียงไม่นานกู้อ้าวเวยก็ฟื้นขึ้นมา เพียงแต่ไม่ใช่เพราะว่าร่างกายของนางดีขึ้น เป็นเพราะความเจ็บปวดต่างหาก

ทันทีที่ฟื้นขึ้นมาก็เห็นดวงตาแดงฉานของซ่านจินจื๋อ เขาแทบจะคว้าอกเสื้อของกู้อ้าวเวยกระชากขึ้นมาอย่างดุร้ายเพื่อดึงนางลุกจากเตียง “บอกมา! เจ้าเล่นกลอันใดกับพ่านเอ๋อร์ พ่านเอ๋อร์สลบตลอดจนถึงตอนนี้ ไข้ขึ้นสูง อีกทั้งยังพูดจาเลอะเลือนไม่หยุด! เจ้ามีเจตนาใดกันแน่? ข้าจะบอกเจ้าให้นะกู้อ้าวเวย พ่านเอ๋อร์เป็นตายร้ายดีอย่างไร เจ้าและตระกูลของเจ้าจะต้องฝังศพลงไปเป็นเพื่อนนาง!”

ชิงต้ายและหยินเชี่ยวคลานเข่าเข้ามาคุกเข่าคำนับศีรษะติดพื้น “ท่านอ๋อง คุณหนูของพวกเรายังมีแผลอยู่บนร่าง ขอร้องท่านโปรดเมตตาละเว้น หากยังทรมานต่อไป เกรงว่าชีวิตของคุณหนูคงสิ้นเป็นแน่เพคะ”

กู้อ้าวเวยกลับยกมือปรามชิงต้ายกับหยินเชี่ยว กล่าวน้ำเสียงแผ่วแบา “พวกเจ้าลุกขึ้นให้ข้า”

ชิงต้ายและหยินเชี่ยวมองหน้ากันและกันด้วยใบหน้าที่นองน้ำตา ได้แต่มองดูกันไปมาโดยไม่ทราบความหมายของกู้อ้าวเวย ทว่าหลังจากนั้นกลับได้ยินเสียงคำรามของกู้อ้าวเวย “ไม่ได้ยินหรือ? ข้าบอกพวกเจ้าลุกขึ้นมาให้ข้า! พวกเจ้าเป็นคนของข้ากู้อ้าวเวย ไม่ใช่สุนัขของซ่านจินจื๋อ แสดงความหยิ่งทระนงออกมาให้ข้า วันนี้ข้าก็แค่ตายในน้ำมือของเดรัจฉาน พวกเจ้าได้รับอนุญาตแค่แก้แค้น ไม่อนุญาตให้ขอความเมตตา!”

ชิงต้ายกับหยินเชี่ยวตื่นตะลึงอีกครั้ง คุณหนูไม่เหมือนเดิม คุณหนูในอดีตแต่ไรมาไม่เคยมีแววตาเขย่าขวัญผู้คนที่แข็งกร้าวเช่นนี้มาก่อน แต่ยามนี้ชิงต้ายและหยินเชี่ยวกลับรู้สึกได้ว่า คุณหนูในท่าทีเช่นนี้ ยิ่งทำให้ผู้คนเคารพชื่นชม อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้น ยืนตรงอยู่ริมเตียงอย่างเงียบๆแต่ดวงตากลับถลึงจ้องซ่านจินจื๋ออย่างเอาเป็นเอาตาย คล้ายกับว่าหากเขากล้าทำอะไรที่เกินความจำเป็น ก็กล้าที่จะกระโจนเข้าใส่โดยไม่เสียดายชีวิต