บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 96

ตอนที่ 96 หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง

สองวันผ่าน กู้อ้าวเวยกับซ่านจินจื๋อเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นเช่นเดิมเหมือนทุกๆวัน

แต่มีสิ่งหนึ่งแตกต่างออกไป ก็คือ กู้เฉิงเสี้ยงเริ่มหาพรรคพวกในราชสำนักมาช่วยเหลือองค์ชายสี่ และในเช้าตรู่วันนั้นเอง กู้อ้าวเวยเพิ่งตื่นขึ้นมา ชิงต้ายก็รีบร้อนวิ่งเข้ามา “คุณหนู! ท่านชายฉีหลินกลิ้งตกหน้าผาขณะขนสินค้า ขาหัก เมื่อครู่ถูกส่งตัวไปยังร้านขายยาจี้ชื่อถางแล้ว”

“อะไรนะ?” กู้อ้าวเวยตกใจจนรีบลุกขึ้นนั่ง แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าตามชิงต้ายไปทางร้านขายยาจี้ชื่อถาง

ผู้อาวุโสเห้อจิ้นหล่างจัดการบาดแผลเรียบร้อยแล้ว แต่ฉีหลินน่าซีดเซียวนั่งพิงขอบเตียงอยู่ ฉีหรัวนั่งอยู่ด้านข้าง ดวงตาทั้งสองแดงก่ำ “ก็บอกแล้วว่าให้เจ้าระวังตัวให้มาก ทำไมถึงไม่ฟังคำพี่”

ฉีหลินยิ้มอย่างทำอะไรไม่ได้ “ท่านพ่อให้ข้าไป ข้าก็ต้องไป แต่คิดไม่ถึงว่าพี่ใหญ่จะกล้าขนาดนี้”

ได้ฟังดังนั้น กู้อ้าวเวยก็รู้ความนัย เลยเดินไปข้างนายท่านเห้อจิ้นหล่าง “นายท่านเห้อ ขาของฉีหลินไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย”

“ไม่ได้หนักหนาอะไร แต่จะให้ไปขนของเช่นเดิมเกรงว่าจะไม่ได้” เห้อจิ้นหล่างส่ายหัวอย่างไม่มีทางออก แล้วก็รีบสั่งคนในร้านให้ไปต้มยาบำรุงร่างกายมา

กู้อ้าวเวยเดินเข้าไปแล้วปิดประตู ฉีหรัวเช็ดน้ำตาที่หลงเหลือบนขอบตา พูดด้วยเสี่ยงต่ำว่า “พี่ใหญ่เป็นคนกล่อมให้ท่านพ่อสั่งเสี่ยวหลินให้ไปช่วยขนสินค้า พอออกจากเมืองได้ไม่นาน ก็เสแสร้งแสดงละคร ในช่วงที่วุ่นวายก็ผลักเสี่ยวหลินลงไป”

ได้แต่เดินเข้าไปข้างหน้า ปลอบอย่างเบาๆ นอกจากนี้แล้ว กู้อ้าวเวยก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

วันนี้นางนึกถึงวันที่ฉีเฟยมาข่มขู่ไว้ได้ แต่นางไม่ได้เอาเรื่องนี้ไปบอกซ่านจินจื๋อ กุ่ยเม่ยก็บอกแล้วว่าจะทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น แต่นางยังมีแผนอื่นอยู่ในใจ

“ฉีหรัว เจ้าช่วยข้าหน่อย” นางยิ้มขึ้น “ไปตำหนักองค์ชายสาม เอาจดหมายไปส่งแทนข้าหน่อย ”

ฉีหรัวไม่เข้าใจ นางได้แต่มองท่าทางที่มั่นใจของกู้อ้าวเวย ก็เลยตอบตกลงไป

ตอนที่ซ่านเซิ่งหานรู้ว่าฉีหรัวมาที่ตำหนักก็ยังคง งง อยู่ แต่เห็นจดหมายที่กู้อ้าวเวยเชิญไปกินข้าวแล้ว ก็เลยตอบตกลงไป

เมื่อมาถึงห้องหรูของร้านอาหารป่ายเว่ย นอกจากกู้อ้าวเวยแล้ว อีกสองคนดูแปลกๆ

ฉีเฟยรีบลุกขึ้นทำความเคารพซ่านเซิ่งหาน ซ่านเซิ่งหานมองไปที่กู้อ้าวเวย ก็เลยทำตัวไม่ถูกแล้วนั่งลง ไม่รู้ว่านางจะหมายความว่าเช่นไร

“พระชายาเรียกองค์ชายสามมา ไม่ทราบว่ามีอะไรกัน?”ฉีเฟยแฝงด้วยรอยยิ้ม แต่ในใจยังคงเดาความคิดของกู้อ้าวเวยไม่ออก

“ครั้งก่อนที่เราคุยกัน องค์ชายสามได้ยินทั้งหมด วันนี้ก็เลยเรียกมาพร้อมกัน” กู้อ้าวเวยยิ้มให้คนรับใช้เสี่ยวเอ้อปิดประตูห้อง แล้วรอยยิ้มนั้นก็หายไป

ซ่านเซิ่งหานก็มองมาที่กู้อ้าวเวยแบบแปลกๆ พูดเสียงต่ำๆว่า “เรียกข้ามา มีอะไรกันแน่?”

“เรียกเจ้ามากินข้าวน่ะสิ วันนี้ข้าเพียงแค่จะคุยเรื่องฉีหลินกับคุณหนูใหญ่ฉี” กู้อ้าวเวยก็หยิบผักใส่ถ้วยตน

“พระชายาล้อเล่นหรือเปล่า เรื่องของฉีหลินเกี่ยวอะไรกับข้า? ” ฉีเฟยหันมามองแปลกๆ “อีกอย่าง ครั้งก่อนข้าถามเรื่องพระชายา ก็ยังไม่ได้ให้คำตอบข้าเลย”

“คงจะไม่รับปากแล้วล่ะ ถ้าเจ้าคิดว่าจะข่มขู่ข้าได้ละก็ ก็เอาเรื่องของข้าไปพูดให้คนอื่นฟังเสียเถอะ ข้าเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า ว่าจะเป็นคนของตำหนักอ๋องที่ฆ่าคนเร็วกว่า หรือว่าจะเป็นขาของเจ้าที่วิ่งเร็วกว่า ” กู้อ้าวเวยได้ใจจนเชิดหน้าขึ้น

“พระชายานี่ช่างน่าสนใจเสียจริง แต่อ๋องจิ้งไม่ชอบท่าน คนในตำหนักอ๋องจะยอมรับใช้เจ้าหรือ” ฉีเฟยหัวเราะขึ้น เมื่อพูดจบก็เหมือนว่าจะนึกอะไรได้ แล้วจ้องเขม็งไปที่องค์ชายสาม

กู้อ้าวเวยจับไปที่มือองค์ชายสาม แล้วพูดว่า “องค์ชายสามจะช่วยข้าฆ่าปิดปากคนเอง ใช่มั้ย?”