Carrus online : Black sheeP นิยาย บท 24

18:50 น.

"นี่... ทั้งๆที่บอสใกล้จะมาแล้ว ทำไมชานถึงยังไม่ออนอีกละ เขาตั้งใจจะไม่ตีบอสหรอ" เป็นครูซที่เอ่ยขึ้นด้วยความสับสน เขามั่นใจเป็นอย่างมากว่าชานรีบอัพเลเวลมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ แต่ในนาทีที่บอสใกล้จะเกิดแล้วแบบนี้ ทำไมชานถึงยังไม่ออนกันละ?

"ไม่น่าจะเป็นไปได้ ชานเลเวลยี่สิบแล้ว และเขาก็น่าจะสำเร็จเควสเปลี่ยนอาชีพแล้วด้วย เขาไม่น่าจะยอมเสียโอกาสนี้ไปหรอก" คราวน์ตอบกลับด้วยความไม่เข้าใจเช่นกัน แค่เห็นจำนวนเลเวลที่เพิ่มขึ้นมาโดยใช้เวลาเพียงแค่นี้มันก็น่าเหลือเชื่อแล้ว แต่มันจะน่าเหลือเชื่อยิ่งกว่าถ้าเขาไม่ยอมออนทั้งๆที่พยายามอย่างหนักขนาดนี้

คุณได้รับข้อความจากเมย์เดย์

: ดินอยู่ไหนหรอพี่เคน?

: พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน ก่อนหน้านี้ยังเห็นออนอยู่เลย รีบอัพเลเวลเพื่อรับอาชีพมาแท้ๆ ทำไมตอนนี้หายไปก็ไม่รู้เหมือนกัน

: ...

: นี่ๆ อย่าทำเหมือนจะพิมพ์แล้วก็ไม่ส่งข้อความมาสักทีสิ!

"แล้วเราจะเอายังไงต่อละ" ลิต้าร์ถามขึ้นด้วยแววตาพิจารณาต่อคราวน์และครูซ

"แน่นอนอยู่แล้ว เราจะไปที่สนามรบนั่น! ไปเปิดร้านเทรดมันตรงนั้นซะเลย!" ครูซเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มจนพ่อหมอและคนอื่นๆได้แต่หน้าซีด พวกเขาเลเวลยังไม่ถึงสิบกันเลยสักคน มีแต่เลเวลการปรุงยาเท่านั้นละที่เยอะ แต่เลเวลปรุงยามันไม่ได้เกี่ยวกับเลเวลตัวละครนะ!

"แบบนี้นี่เอง ถ้าทำแบบนั้นก็อาจจะไปดักรอชานได้ด้วยสินะ งั้นก็ตกลงตามนี้ละ"

"แล้วไหงลิต้าร์ยังไปเห็นด้วยกับเขาละ!!!" คราวน์โพล่งกล่าวออกมาทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

"ก็นั่นไงละ คนคงบุกไปหาบอสกันหมดนั่นละ ลองคิดดูสิเพลเยอร์ในเมืองบาครอสมีตั้งเกือบแสนคนนะ พวกที่เลเวลเกินสิบห้าก็มีตั้งสองหมื่น ถ้าไปด้วยจำนวนขนาดนั้นมอนสเตอร์ตลอดแทบคงถูกโจมตีจนราบเป็นหน้ากองแน่" ครูซกล่าวอธิบายจนทั้งสามคนที่เหลือได้แต่อ้าปากอ๋อ

"ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปกันเถอะ!!!"

ในขณะที่อีกด้านหนึ่งบนโลกของความเป็นจริง

หลับงั้นหรอ? ไม่มีทาง ดินน่ะต่อให้ไม่นอนสามวันติดเพื่อเล่นเกมก็ยังไหว แค่อดนอนนิดๆหน่อยๆแค่นี้ไม่สะทกสะท้านหรอก แต่เราก็ควรจะไปดูเขาหน่อยเหมือนกัน...

"ยินดีต้อนรับกลับค่ะคุณเมย์"

"อืม อริสเปิดกล่องวงจร ตรวจสอบทีว่าดินได้ออกมาจากห้องรึเปล่า"

"ค่ะ กำลังดำเนินการตามคำร้องขอ กรุณารอสักครู่..."

ดีนะที่เราเป็นเจ้าของคอนโดนี้ การจะตรวจสอบอะไรมันก็ง่ายไปหมด... แต่ความรู้สึกนี้มันอะไร ทำไมเราถึงรู้สึกไม่ดีเลยละ...

"ประมวลผลเสร็จแล้วคะ คุณดินยังไม่ได้ออกมาจากห้องพักของเขาค่ะ"

คิดสิๆ โธ่เอ้ย! เวลาก็จะไม่มีอยู่แล้ว ดินนะดิน! นี่มันบอสของคาร์รัสนะ จะนอนอยู่แบบนี้ไปอีกนานขนาดไหนกันหะ!!! แล้วถ้าเราใช้คีย์การ์ดสำรองเข้าห้องของดินไปแบบนี้เราจะถูกมองว่าไงละทีนี้!

ก่อนหน้านี้ห้านาที...

"ยินดีด้วยนะพี่ดิน ในที่สุดพี่ก็พาทีมเราคว้าที่หนึ่งมาได้แล้ว! พี่ซันจะต้องดีใจมากๆแน่เลยพี่!"

"ขอบคุณพี่จริงๆ เท่านี้หนูก็พิสูจน์ตัวเองให้ทุกคนเห็นได้แล้ว"

"ขอบคุณเอ็งจริงๆวะ โดยเฉพาะตอนปิดฉากนั่นเก่งใช่ย่อยเลยนะ"

"คร้าๆ เห็นด้วยเลยคร้า การเคลื่อนไหวแบบนั้นนี่ทำเอาคนเฮกันทั้งสนามเลยนะ"

อึก... ฝันเรื่องนั้นอีกแล้วหรอ... ทั้งๆที่ไม่ได้ฝันถึงมันมาตั้งนานแล้วแท้ๆ... แล้วเรื่องนี้มันผ่านมานานขนาดไหนแล้ว... ทุกคนในตอนนี้เป็นยังไงกันบ้าง... ถ้าในตอนนั้นเราช่วยพวกเขาเอาไว้ ถ้าตอนนั้นหัดสังเกตมันให้มากกว่านี้

"เรามัน.. น่าสมเพชจริงๆ" ชานกล่าวต่อตัวเองด้วยเสียงแผ่ว ก่อนเขาจะกัดฟันจนแน่นและทุบไปที่ที่นอนของตัวเองราวกับต้องการสลัดทุกอย่างให้มันหลุดออกไป

ทว่าสิ่งที่เขาทำได้มันมีเพียงแค่กล่ำกลืนและยอมรับเรื่องแหล่านั้น อดีตที่เกิดขึ้นเพราะตัวเขามันเห็นแก่ตัว การกระทำอันไม่เคยสังเกตต่อสิ่งรอบตัว ความเขลาที่เคยมองว่าทุกอย่างมันปกติเพราะคนเหล่านั้นยังยิ้มกันอยู่

ชานค่อยๆลุกและตรงออกไปยังห้องเก็บของที่เขาไม่ได้เปิดมันมานาน ก่อนเขาจะหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าประตูโดยที่มือยังคงจับไว้ที่ลูกบิด แค่บิดวนมันออกเล็กน้อย ประตูนั้นก็จะถูกเปิดแล้ว แค่ปล่อยมือและหันหลังก็ไม่ต้องรับรู้ถึงมันแล้ว

ทว่าทั้งๆที่เป็นการตัดสินใจง่ายๆแบบนั้นชานกลับทำเพียงแค่ยืนนิ่งๆโดยที่ไม่สามารถตัดสินใจต่อมันได้

"ก็อย่างที่บอก บริษัทตัดสินใจแล้ว เรื่องนี้คณะกรรมการทุกคนก็เห็นด้วย แล้วที่ฉันบอกนายคนเดียวก็เพราะอยากให้นายรู้ไว้"

"แต่ถ้าทำแบบนี้แล้วที่ผ่านมาละ! คุณจะยกเลิกสัญญากับซันแบบนี้ไม่ได้นำหัวหน้า! แค่เขาพยายามมากกว่านี้ก็พอแล้วไม่ใช่หรอ ศักยภาพของเขามันยังพัฒนาได้อีก! แถมผลงานของเขาก็ดีมาตลอดด้วย แล้วทำไมคุณถึงจะยกเลิกสัญญากับเขาละ!"

"ฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้หรอกดิน... นี่คือการตัดสินใจของคนใหญ่คนโต เพราะงั้นทำใจยอมรับเรื่องนี้ไว้เถอะ มันเป็นเรื่องธรรมดาของวงการนี้น่ะ เครื่องมือที่ไม่มีประโยชน์มีแต่จะต้องเขี่ยทิ้ง"

....

"ไม่ต้องห่วงหรอกดิน อย่างน้อยที่ผ่านมามันก็ถือเป็นประสบการณ์ของฉันละนะ"

"ทำไม... ทำไมถึงยังพูดแบบนั้นอีกละ ทีมนี้น่ะก่อตั้งขึ้นมาได้ก็เพราะนายแท้ๆ ทำไมถึงยังยิ้มอยู่อีก ทำไม... ทำไมไม่พูดออกมาความรู้สึกของนายออกมา! ทำไมถึงยอมรับอะไรง่ายๆแบบนี้ ทำไม..."

"จะให้พูดอะไรละ ก็ฉันมันไม่เหมาะนิ"

...

"รายงานข่าวค่ะ เช้าวันนี้มีการพบศพของนาย..."