Carrus online : Black sheeP นิยาย บท 16

"ประกาศนั่นมัน.. บอสงั้นหรอ"

"ถ้าจำไม่ผิด บอสจะมาพรุ่งนี้ตอนหนึ่งทุ่มใช่มั้ย! แล้วตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย?"

"บ่ายสาม! พวกเรารีบไปฟาร์มกันเถอะ บอสจะออกมาที่ป่าทมิฬซะด้วย ถ้าไม่เลเวลยี่สิบละก็แย่แน่!"

เสียงของผู้คนมากมายกลายเป็นฮือฮากันออกมาทันทีเมื่อได้เห็นประกาศที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอแบบนั้น แน่นอนไม่ใช่แค่พวกเพลเยอร์ด้านนอกที่กำลังเต็มไปด้วยความคึกคัก แต่ว่าผมเองก็เช่นกัน!

"เรื่องบอสน่ะไว้ที่หลังเลย เพราะตอนนี้ก็ติดอยู่ที่ปัญหาหลักแล้ว เรื่องเวลาในการปรุงยา..." เป็นคราวน์ที่กล่าวออกมาพร้อมทั้งเอาหน้าแนบไปกับโต๊ะเมื่อนับเวลาในการปรุงยาที่เขาต้องใช้ไปกับจำนวนหนึ่งร้อยกิโลกรัม ความสิ้นหวัง จึง เข้ามาเยือน อยู่กับเขาแล้ว...

"เรื่องนั้นผมได้วิธีแก้มาแล้ว และด้วยวิธีนี้เราจะกลายเป็นปาร์ตี้นักปรุงยาที่เลเวลขึ้นสูงเป็นอันดับต้นๆแน่นอน" ครูซกล่าวด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจจนผมเริ่มวางใจที่ได้เห็นแบบนั้น ถ้าเขายิ้มออกมาแบบนี้เมื่อไร มันก็ถือเป็นเรื่องดีทั้งนั้นละนะ

"ถ้าต้องใช้เงินก็ตามสบายเลย เป้าหมายของผมบรรลุไปแล้ว ที่เหลือก็แล้วแต่พวกคุณละนะ" ผมเอ่ยขึ้นเพื่อให้ครูซวางใจเรื่องเงิน ผมยังไม่มีความจำเป็นต้องซื้อไอเท็มในตอนนี้ และจะดีกว่าถ้านักปรุงยาสามารถพัฒนาระดับขึ้นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะบอสกำลังจะมาในอีกสามสิบชั่วโมงข้างหน้านี้ สิ่งที่จะขายในเวลานี้ได้เหมาะที่สุดก็คือบัฟ!

ถ้าสามารถผลิตยาระดับกลางขึ้นมาได้ การเข้าเป็นส่วนหนึ่งในการยึดตลาดของยาระดับกลางจะต้องมีผลทางการเงินระดับสูงมากแน่นอน และครูซเองก็ไม่น่าจะพลาดเป้าหมายนี้ไปเช่นกัน

"เราจะซื้อตัวเอ็นพีซี!"

ซื้อตัวเอ็นพีซี เป็นเหมือนระบบบัฟเสริมในรูปแบบถาวร ทว่าราคาของเอ็นพีซีนั้นสูงมาก ทำให้ไม่มีเพลเยอร์คนไหนคิดสนใจจะซื้อมันเลยแม้แต่น้อย เพราะนอกจากต้องจ่ายเงินในระดับสูงริบ บัฟที่ได้ตอบแทนกลับมาก็ถือว่าไม่คุ้มค่าพอสำหรับช่วงนี้ แต่มันก็สำหรับเอ็นพีซีสายต่อสู้เพียงเท่านั้น...

"เอ็นพีซีราเบียสเป็นนักปรุงยาระดับกลาง เขาจะเพิ่มอัตราความเร็วในการปรุงยาระดับต่ำของเรา50% และยังเพิ่มอัตราสำเร็จอีก10% ราคาของเขาคือ50,000G!!!"

"พรวด!!!" ผมรีบหันไปทางด้านข้างทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ห้าหมื่น! เขาจ่ายห้าหมื่นเพื่อแลกกับการลดเวลาในการสร้างยาระดับต่ำ ถึงมันจะดีมากก็เถอะที่ไม่ทำให้วัตถุดิบเสียเปล่า แต่เงินห้าหมื่นนั้นมากพอจะซื้อวัตถุดิบไปได้อีกระลอกเชียวนะ! ถึงจะบอกว่าต้องการให้พวกเขาพัฒนา แต่ห้าหมื่นนี่คือเงินมหาศาลเกินไปจริงๆ!

"ใจเย็นก่อนชาน เพราะมันไม่ใช่แค่นี้หรอกนะ ผมจะเช่าห้องระดับสูงสำหรับการปรุงยาด้วย"

"อึก... ห้องปรุงยาเลยงั้นหรอ แบบนั้นมันใช้เงินเยอะมากเลยนะ"

"อืม สองวันก็ราวๆ10,000Gละนะ แต่ผมรับรองว่ามันจะต้องคุ้มค่าแน่"

"งั้นผมขอถามก่อนได้มั้ย" ผมปาดเหงื่อพร้อมทั้งถามออกไปด้วยสีหน้าคาดหวัง

"เชิญเลย"

"ก่อนหน้านี้นายบอกว่าการปรุงยาระดับต่ำใช้เวลา1ขวดต่อนาทีสินะ ถ้าลดเวลาปรุงได้ครึ่งหนึ่ง ก็เท่ากับว่าผลิตได้สองขวดต่อหน้าที ซึ่งมันใช้ไปแค่ยี่สิบกรัมเอง และการจะใช้มันทั้งหมด ประเมินคร่าวๆแล้วก็ยังใช้เวลามากเกินกว่าสี่สิบแปดชั่วโมงแน่ๆ แล้วแบบนี้จะทันงั้นหรอ?"

"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นเลยชาน การปรุงยาหนึ่งร้อยกิโลกรัมต่อคนนั้นใช้เวลาอยู่ที่หนึ่งหมื่นนาที ถ้าได้ราเบียสมาด้วย เราก็จะลดระยะเวลาลงไปได้ถึงครึ่งหนึ่ง และด้วยบัฟของห้องปรุงยาระดับสูง มันจะลดเวลาจนเหลือแค่ประมาณสองพันห้าร้อยนาที"

"สองพันห้าร้อยนาที... จากที่คิดดูแล้วมันก็ราวๆสี่สิบสองชั่วโมงเลยนะ ถ้าไม่มีเวลาพักเลยและต้องทำงานติดต่อขนาดนั้น มันจะไม่ลำบากไปหน่อยหรอ? ทุกคนเองก็อาจจะไม่มีเวลานานขนาดนั้นด้วย..."

"อย่าลืมสิ พวกเราคือนักปรุงยานะ ยาที่เสริมบัฟให้การปรุงยาย้นระยะเวลาลงต้องมีอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเวลาที่เราจะใช้กันจริงๆคือยี่สิบชั่วโมง" ครูซกล่าวพรางมองไปยังคนอื่นๆว่ามีใครต้องการคัดค้านหรือไม่

"เราสองคนสามารถอยู่ปรุงยาได้อีกแค่สองชั่วโมง หลังจากนั้นจำเป็นต้องนอนพักแล้วละ..." พ่อหมอพูดออกมาด้วยสีหน้าลำบากใจเมื่อมองไปยังครูซและคนอื่นๆ

"ลิต้าร์ละ?"

"ฉันไม่มีปัญหา"

"ถ้าอย่างนั้นถ้าเราสองคนทำในส่วนของตัวเองเสร็จ ส่วนของพ่อหมอกับแม่หมอพวกเราจะช่วยเอง ตกลงมั้ย?"

"ยังไงก็ขอโทษด้วยนะ"

ถึงจะเสียผลประโยชน์ต่อรายบบุคคล แต่ก็ไม่ยอมเสียประโยชน์ส่วนรวมงั้นหรอ? เป็นทัศนวิสัยแบบคนทำงานส่วนรวมมากเลยนะครูซ...

"ถ้าอย่างนั้น ผมก็คงไม่มีปัญหาเรื่องเงินแล้วละ ตอนนี้ผมขอตัวก่อนก็แล้วกัน ยังมีเรื่องต้องไปติดต่อกับเอ็นพีซีรูคัสน่ะ"

"ถ้างั้นก็ไว้เจอกัน" คราวน์พูดออกมาด้วยสีหน้าซังกะตาย คล้ายจะพอมองออกว่าต่อจากนี้จะต้องทำงานราวกับเครื่องจักรที่ไม่หยุดพักแน่ๆ ผมจึงได้แต่หัวเราะเบาๆและโบกมือแยกจากพวกเขาไปหาริส

"ว่าไงคะคุณชาน?"

"ผมต้องการพบคุณรูคัสน่ะ พอจะมีอะไรแนะนำก่อนไปพบเขามั้ย?"

"คุณรูคัสหรอคะ... อืม ถ้าเป็นคุณรูคัสก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรหรอกคะ แต่ถ้าเป็นคุณโจเซฟน้องของเขาละก็ ฉันว่าคุณควรจะมีอะไรติดไม้ติดมือไปบ้างนะ"

ตัวพี่ไม่มีปัญหา แต่ตัวน้องดันเรื่องเยอะงั้นหรอ?... พกไปสักหน่อย ก็ ดีแหะ

"พอจะแนะนำได้บ้างมั้ยริส?"

"ขอโทษนะคะ แต่เท่าที่ฉันรู้ดูเหมือนจะเป็นพวกอัญมณีน่ะคะ" ริสกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มฝืนๆ เหมือนเธอจะดูไม่มั่นใจเอามากๆต่อข้อมูลส่วนนี้ ผมจึงได้แต่ขอบคุณและจากออกมา

ไอเท็มประเภทอัญมณีที่ผมมีมันก็มีแต่ผลึกเนตรของคิงก็อบลิน ตอนนี้เช็คในตลาดมันก็มีแต่พวกราคาเป็นหมื่นทั้งนั้น ทั้งๆที่เป็นแค่อุปกรณ์เสริมแท้ๆ แต่ผมก็ไม่โทษที่คนขายหรอกนะ เพราะไอเท็มพวกนี้มันหายากกว่าอุปกรณ์ ทั่วไป

"ถ้านี่เป็นสิ่งเดียวที่ใช้เป็นกุญแจผ่านทางก็มีแต่ต้องให้ไปละนะ บางทีท่าอีกฝ่ายเห็นว่าเรามีเจ้านี่อยู่ มันอาจจะส่งผลบางอย่างกับเราก็ได้ แค่มันจะดีหรือร้ายแค่นั่นเอง..." ผมกล่าวต่อตัวเองก่อนจะโยนไอเท็มนั้นกลับเข้าไปในคลังเหมือนเดิม

สมาคมนักปรุงยานั้นอยู่ห่างออกไปจากสมาคมการค้าแค่ไม่กี่ร้อยเมตร ผมจึงใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีก็มาจนถึงหน้าทางเข้าของสมาคมที่ดูคล้ายๆกับได้รับแรงบันดาลใจมาจากทางญี่ปุ่น

มันเป็นกำแพงยาวสองข้างที่มีประตูโค้งสูงอยู่ตรงกลาง บนสุดนั้นเป็นสัญลักษณ์ของสมาคมที่เป็นรูปใบไม้สามใบเรียงกันแนวขวาง ถึงจะไม่เดินเข้าไปด้านใน ผมก็ยังได้กลิ่นยาที่ตัดกับบรรยากาศทั้งหมด โดยที่ตรงหน้าทางเข้านั้นมียามเฝ้าอยู่สองคน

ผมรีบสูดหายใจเข้าลึกทันที ก่อนจะทำทีราวกับเดินตรงเข้าไปด้ยความร้อนรน

"หยุดก่อน เจ้ามาพบใครงั้นรึ?" เป็นชายที่เฝ้าหน้าประตูถามผมออกมาด้วยแววตาขวางๆเหมือนจะไม่ชอบหน้าผมเท่าไร

"มาพบคุณรูคัสน่ะ ข้ามีเรื่องงานต้องคุยกับเขาตอนนี้" ผมกล่าวเหตุผลที่มาออกไปเพื่อสังเกตท่าทีของอีกฝ่าย ถ้าพวกเขาผงะหรือลังเล แปลว่าผมอาจจะข่มขู่พวกเขาด้วยคำพูดได้ แต่ถ้าไม่ ผมก็แค่เลี่ยงที่จะมีปัญหา