จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 30
ในเวลานี้ เย่อู๋เทียนประคองเกาเม่ยหลิงเดินเข้าไปตลาดผัก
เว่ยเจิ้งกั๋วอยากจะตามเข้าไป แต่กลับพบว่า ขาทั้งสองของตัวเองเหมือนจะไม่สูญเสียการควบคุม ยากที่จะลุกขึ้นได้
ซุนซูลี่ประคองเว่ยเจิ้งกั๋วในทันที น้ำเสียงเป็นกังวลอย่างยิ่ง
“ซื่อโส่ว นี่คุณเป็นอะไรไป?”
เว่ยเจิ้งกั๋วอ้าปากขึ้นมา อยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา ในใจกลับแทบจะระเบิด
ยังจะถามอีกว่าฉันเป็นอะไร?
แกตาบอดหรือไง?
ไม่เห็นเย่อู๋เทียนอยู่ที่นี่เหรอ?
แม้แต่เจ้าหน้าที่ระดับสูงแห่งประเทศหลงก็ไม่มีโอกาสได้พูดอะไรต่อหน้าเขาเลย!
ฝ่าบาทผู้สูงส่งก็ต้องเปิดประตูให้กับเขา!
ชายหนุ่มผมทองและชายวัยกลางคนอีกคนของมังกร กรุ๊ป ก็เข้าร่วมขึ้นมา
“ซื่อโส่ว คุณต้องช่วยพวกเราจัดการนะ!”
“คุณก็รู้ว่า ไม่ว่าจะเป็นถนนทิงเฉานี้ หรือว่าถนนชิงเฟิงที่อยู่ข้างๆ ทั้งหมดอยู่ในโครงการแผนการของโปรเจกต์ปรับปรุงเมืองเก่า!”
“ตอนนี้ กองทุนรื้อถอน ได้เตรียมการไว้แล้ว และสร้างบ้านตั้งถิ่นฐานใหม่เรียบร้อยแล้ว!”
“ไอ้พวกดื้อด้าน ไม่นึกเลยว่าไม่ยอมย้ายออกทั้งหมด! ไอ้สารเลวที่ใส่เสื้อกล้ามเมื่อกี้นี้ ไม่นึกเลยว่าจะฆ่าสุนัขของผม!”
เว่ยเจิ้งกั๋วฟังจบก็สั่นเทาไปทั้งตัว
ชุมชนที่เย่อู๋เทียนอาศัยอยู่นั้น ก็อยู่บนถนนสายนั้น!
ยิ่งไปกว่านั้นหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้ ฝ่ายบาทผู้สูงส่งก็ปรากฏตัวต่อหน้าที่ถนนชิงเฟิง
การรื้อถอนจะรื้อถอนไปจนถึงถนนที่ฝ่าบาทผู้สูงส่งทานบะหมี่เนื้อเหรอ?
การรื้อถอนจะรื้อถอนไปถึงหัวของเย่อู๋เทียน?
เว่ยเจิ้งกั๋วเหวี่ยงฝ่ามือ ตบลงไปบนใบหน้าของชายหนุ่มผมทองอย่างรุนแรง
เพียะ!
ตบเสียงดัง ดังเป็นอย่างมาก
ชายหนุ่มผมทองก็ถูกตบจนล้มอยู่บนพื้นในทันที
ที่เกิดเหตุ เงียบกริบ!
ใครก็คาดไม่ถึง เว่ยเจิ้งกั๋วในฐานะซื่อโส่วแห่งเมืองเจียงไห่ ไม่นึกเลยว่าจะลงมือตบคน!
คนรอบข้างก็ตกตะลึง!
ซุนเหลียนเทาก็ตกตะลึง!
ชายหนุ่มผมทองก็ตกตะลึง!
มองไปทางเว่ยเจิ้งกั๋วอย่างเหลือเชื่อ!
เว่ยเจิ้งกั๋วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ถึงแม้การปรับปรุงเมืองเก่า จะมีความสำคัญสูงสุด! แต่มังกร กรุ๊ปของพวกแกก็ไม่ควรทำแบบนี้น่ะ?”
“จูงสุนัขดุร้ายมาข่มขู่คน ยังมีกฎหมายบ้านเมืองอยู่หรือเปล่า?”
“แม่งเอ๊ย อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่าพวกมึงคิดอะไรกันอยู่!”
“โรงเรียนหลักของเมืองเจียงไห่ล้วนอยู่ในเมืองเก่า มังกร กรุ๊ปของพวกมึงอยากที่จะสร้างที่พักอาศัยระดับไฮเอนด์ที่นี่ ตั้งราคาห้องให้สูงที่สุด และดึงดูดพวกคนรวยให้ซื้อมัน!”
“แล้วพลเมืองเหล่านี้ในเมืองเก่าล่ะ? กลับถูกพวกมึงจัดให้อยู่ที่ชานเมือง!”
“ลูกเศรษฐีก็มาเรียนหนังสือที่เมืองเก่า แล้วเด็กพวกนี้ในเมืองเก่าล่ะ?”
“ฉันบอกกี่ครั้งแล้ว เพิ่มกำลังให้มาก พยายามในการขยายจำนวนครูในด้านอื่นๆ และปรับปรุงระดับการสอนของพื้นที่อื่นๆ นี่ต่างหากเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับสิ่งต่างๆ แต่ไม่ใช่ว่า ใช้กลอุบายหลอกลวงได้ผลประโยชน์ของชาวเมืองเก่า!”
“ไอ้พวกแสวงหาผลประโยชน์ ไม่ได้ให้ความสำคัญกับคำพูดของฉันเลยเหรอ?”
เว่ยเจิ้งกั๋วโมโหเป็นอย่างมาก แต่คำพูดนี้ของเขา กลับดึงดูดเสียงเห็นดีเห็นงามจากคนรอบข้าง
ยิ่งไปกว่านั้น มีน้ำตาเอ่อล้นที่ดวงตาแล้ว
ซื่อโส่วเว่ยเจิ้งกั๋ว คนดี นี่ต่างหากที่เห็นอกเห็นใจของประชาชนอย่างแท้จริง!
ชายหนุ่มผมทองกลับเป็นผู้บริสุทธิ์อย่างมาก เบิกตากว้างจ้องมองเว่ยเจิ้งกั๋ว
ก่อนหน้านั้น เว่ยเจิ้งกั๋วไม่ได้พูดแบบนี้เลยนะ!
ทำไมถึงได้เปลี่ยนคำพูดไปได้?
เว่ยเจิ้งกั๋วชี้หน้าของชายหนุ่มผมทองแล้วก็ด่าอีก
“ตามนิสัยเมื่อก่อนนี้ของฉัน ฉันต้องเตะแกให้ตายด้วยซ้ำ สารเลวจริงๆ!”
“เสี่ยวซุน! โทรหาหน่วยสืบราชการลับเดี๋ยวนี้ ให้พวกเขามานำตัวของไอ้สารเลวนี้ไป จูงหมาดุร้ายข่มขู่ประชาชน และยังข่วนจนประชาชนได้รับบาดเจ็บ พิพากษาจำคุกอย่างหนัก!”
ซุนเหลียนเทาเหงื่อแตก
ในใจแอบขมขื่น
คนของมังกร กรุ๊ป ใช่ว่าจะนำตัวไปก็นำตัวไปได้เลยเหรอ?
มีเรื่องกับมังกร กรุ๊ป สูญเสียเป็นอย่างมาก!
เพียะ!
เว่ยเจิ้งกั๋วก็ตบหน้าของซุนเหลียนเทาหนึ่งฉาด
“ยืนนิ่งอยู่ทำไม?”
ซุนเหลียนเทาตัวสั่น และโทรหาหน่วยสืบราชการลับทั้งน้ำตา
เว่ยเจิ้งกั๋วสูดหายใจเข้าลึกๆ จัดแจงเสื้อผ้า และเดินเข้าไปในตลาดผักเล็กๆที่ไม่ไกลออกไปด้วยความกังวลใจสุดขีด
ในเวลาที่เหมาะสม เย่อู๋เทียนก็กำลังรักษาบาดแผลของเกาเม่ยหลิง
พันแผลเสร็จแล้ว
สายตาของเกาเม่ยหลิงที่มองไปทางเย่อู๋เทียน ซับซ้อนมาก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ