จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 470
เมื่อได้ยินประโยคนี้ เฝิงลู่ที่อยู่ด้านข้าง อารมณ์ซับซ้อนมาก
ชั่วขณะหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือกังวลดี
สิ่งที่ดีใจคือ ชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างได้ทำร้ายเฉินเฟยหยางจนได้รับบาดเจ็บ
นึกไม่ถึงว่าเฉินเฟยหมิงเพียงแค่ให้เขาคุกเข่ายอมรับความผิดเท่านั้น แล้วยังบอกว่าจะให้อีกฝ่ายเป็นคนขับรถของตระกูลเฉินอีกด้วย!
สำหรับชายหนุ่มคนนี้แล้ว เกรงว่านี่เป็นผลลัพธ์ดีที่สุดแล้ว!
มิฉะนั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้เฉินเฟยหมิงจะไม่โจมตีเขาทันที เกรงว่าชีวิตของเขาไม่พ้นต้องติดคุก!
สิ่งที่น่ากังวลคือ คนที่หยิ่งผยองอย่างเฉินเฟยหมิงให้คนคุกเข่า!
ขอเพียงแค่ชายหนุ่มคนนี้มีศักดิ์ศรีเพียงเล็กน้อย ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะคุกเข่าให้เฉินเฟยหมิงต่อหน้าสาธารณชน!
เพียงแต่ เมื่อคิดว่าผู้ที่สนับสนุนอยู่เบื้องหลังเฉินเฟยหมิง คือตระกูลเฉินแห่งตี้ตู.......
ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลเฉินแห่งตี้ตู ยังมีบุคคลสำคัญของประเทศหลงบัญชาการอยู่...
เฝิงลู่รู้สึกว่า......
การที่เฉินเฟยหมิงไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา มันใช่ว่าจะเป็นเรื่องที่ไร้เหตุผล!
แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น เฝิงลู่ก็ยังรู้สึกว่าเฉินเฟยหมิงอาศัยอำนาจรังแกคนอื่น!
ชายชราของตระกูลเฉินคนนั้น......
ทำไมถึงมีลูกหลานที่โหดเหี้ยมเช่นเขาได้?
เย่อู๋เทียนในตอนนี้
นี่เป็นครั้งแรกที่เย่อู๋เทียนไม่ได้แสดงอารมณ์รุนแรง กับคำพูดที่ดูหมิ่นของเฉินเฟยหมิง
อย่างน้อย เมื่อพิจารณาจากสีหน้าของเย่อู๋เทียนแล้ว แค่เย็นชาเพียงเล็กน้อย!
เย่อู๋เทียนมองเฉินเฟยหมิงด้วยความเย็นชา ในที่สุดเขาก็เอ่ยปากพูด
“คุณชายเฉิน......เฉินจิ่งจื้อของตระกูลเฉินแห่งตี้ตู มีความสัมพันธ์กับคุณอย่างไร?”
หลังจากกล่าวจบ
ไม่เพียงแค่เฉินเฟยหมิงเท่านั้นที่ตกตะลึง
แม้แต่เฝิงลู่ที่อยู่ด้านข้าง ก็ตกตะลึงเช่นกัน
ทั้งสองคนนึกไม่ถึงว่า
เย่อู๋เทียน จะรู้ชื่อของเฉินจิ่งจื้อ!
เฉินเฟยหมิงขมวดคิ้ว มองสำรวจเย่อู๋เทียนอีกครั้ง ด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย
“คุณรู้จักชื่อคุณปู่ทวดของผมได้อย่างไร?”
เมื่อเย่อู๋เทียนได้รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเฉินเฟยหมิงและเฉินจิ่งจื้อแล้ว สีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชา
“เมื่อก่อนเฉินจิ่งจื้อเป็นวีรบุรุษระดับไหน?”
“ฆ่าศัตรูอยู่ในสนามรบ บุกเดี่ยวเข้าไปในค่ายศัตรู แล้วฆ่าศัตรู 287 คนในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน!”
“แต่คิดไม่ถึงว่าลูกหลานของเขา จะมีคนที่ไร้คุณธรรมอย่างคุณ!”
“อนิจจา!”
เฉินเฟยหมิงเบิกตากว้าง
“คุณเป็นใครกันแน่? ทำไมคุณถึงได้รู้จักคุณปู่ทวดของผมขนาดนี้?”
เย่อู๋เทียนไม่ตอบ แต่กลับกล่าวว่า
“ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ที่คุณเป็นลูกหลานของเฉินจิ่งจื้อ ผมตบคุณตายด้วยฝ่ามือเดียว มันก็เพราะคุณหาเรื่องใส่ตัว!”
เฉินเฟยหมิงตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง
เย่อู๋เทียนกล่าวเบา ๆ
“ไสหัวออกไปให้พ้น ถือโอกาสตอนที่ผมยังไม่โกรธ ออกไปจากตี้ตู แล้วอย่ากลับมาอีก”
หลังจากกล่าวจบ เย่อู๋เทียนกำลังจะหันหลังและเดินจากไป
เฉินเฟยหมิงเยาะเย้ย
“เล่นละครตบตาคนอื่น!”
ขณะที่เฉินเฟยหมิงกำลังพูด ก็กำลังจะโจมตีเย่อู๋เทียน
เพียงแต่ ขณะที่เฉินเฟยหมิงยกมือขึ้น เสียงคำรามของชายชราก็ดังมาจากระยะไกล
“ลูกหลานเนรคุณ! แกหยุดน่ะ!!”
เมื่อได้ยินเสียงนั้น เฉินเฟยหมิงรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า!
คุณปู่ทวด?
คุณปู่ทวดเฉินจิ่งจื้อ!
ทำไมถึงมาที่คลับเฮาส์ไดนาสตี้NO.1ได้?
ต้องรู้ว่าปีนี้คุณปู่ทวดอายุหนึ่งร้อยห้าปีแล้ว!
เขาใช้ชีวิตปั้นปลายอยู่ที่บ้านตลอดมา!
ปกติแล้วแทบจะไม่สามารถลุกจากเตียงได้ ทำไม้วันนี้เขาถึงได้มีอารมณ์ออกมาข้างนอกได้?
เฉินเฟยหมิงมองไปยังทิศทางของเสียงตามสัญชาตญาณ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...