จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 470
สรุปบท บทที่ 470 เฉินจิ่งจื้อ ค่ายดาบยาว ขอรายงานตัวต่อเจ้ายมบาลชิงตี้!: จอมนักรบอหังการ
อ่านสรุป บทที่ 470 เฉินจิ่งจื้อ ค่ายดาบยาว ขอรายงานตัวต่อเจ้ายมบาลชิงตี้! จาก จอมนักรบอหังการ โดย หลงเซียว-มังกรคำราม
บทที่ บทที่ 470 เฉินจิ่งจื้อ ค่ายดาบยาว ขอรายงานตัวต่อเจ้ายมบาลชิงตี้! คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายใช้ชีวิต จอมนักรบอหังการ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย หลงเซียว-มังกรคำราม อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
เมื่อได้ยินประโยคนี้ เฝิงลู่ที่อยู่ด้านข้าง อารมณ์ซับซ้อนมาก
ชั่วขณะหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือกังวลดี
สิ่งที่ดีใจคือ ชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างได้ทำร้ายเฉินเฟยหยางจนได้รับบาดเจ็บ
นึกไม่ถึงว่าเฉินเฟยหมิงเพียงแค่ให้เขาคุกเข่ายอมรับความผิดเท่านั้น แล้วยังบอกว่าจะให้อีกฝ่ายเป็นคนขับรถของตระกูลเฉินอีกด้วย!
สำหรับชายหนุ่มคนนี้แล้ว เกรงว่านี่เป็นผลลัพธ์ดีที่สุดแล้ว!
มิฉะนั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้เฉินเฟยหมิงจะไม่โจมตีเขาทันที เกรงว่าชีวิตของเขาไม่พ้นต้องติดคุก!
สิ่งที่น่ากังวลคือ คนที่หยิ่งผยองอย่างเฉินเฟยหมิงให้คนคุกเข่า!
ขอเพียงแค่ชายหนุ่มคนนี้มีศักดิ์ศรีเพียงเล็กน้อย ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะคุกเข่าให้เฉินเฟยหมิงต่อหน้าสาธารณชน!
เพียงแต่ เมื่อคิดว่าผู้ที่สนับสนุนอยู่เบื้องหลังเฉินเฟยหมิง คือตระกูลเฉินแห่งตี้ตู.......
ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลเฉินแห่งตี้ตู ยังมีบุคคลสำคัญของประเทศหลงบัญชาการอยู่...
เฝิงลู่รู้สึกว่า......
การที่เฉินเฟยหมิงไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา มันใช่ว่าจะเป็นเรื่องที่ไร้เหตุผล!
แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น เฝิงลู่ก็ยังรู้สึกว่าเฉินเฟยหมิงอาศัยอำนาจรังแกคนอื่น!
ชายชราของตระกูลเฉินคนนั้น......
ทำไมถึงมีลูกหลานที่โหดเหี้ยมเช่นเขาได้?
เย่อู๋เทียนในตอนนี้
นี่เป็นครั้งแรกที่เย่อู๋เทียนไม่ได้แสดงอารมณ์รุนแรง กับคำพูดที่ดูหมิ่นของเฉินเฟยหมิง
อย่างน้อย เมื่อพิจารณาจากสีหน้าของเย่อู๋เทียนแล้ว แค่เย็นชาเพียงเล็กน้อย!
เย่อู๋เทียนมองเฉินเฟยหมิงด้วยความเย็นชา ในที่สุดเขาก็เอ่ยปากพูด
“คุณชายเฉิน......เฉินจิ่งจื้อของตระกูลเฉินแห่งตี้ตู มีความสัมพันธ์กับคุณอย่างไร?”
หลังจากกล่าวจบ
ไม่เพียงแค่เฉินเฟยหมิงเท่านั้นที่ตกตะลึง
แม้แต่เฝิงลู่ที่อยู่ด้านข้าง ก็ตกตะลึงเช่นกัน
ทั้งสองคนนึกไม่ถึงว่า
เย่อู๋เทียน จะรู้ชื่อของเฉินจิ่งจื้อ!
เฉินเฟยหมิงขมวดคิ้ว มองสำรวจเย่อู๋เทียนอีกครั้ง ด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย
“คุณรู้จักชื่อคุณปู่ทวดของผมได้อย่างไร?”
เมื่อเย่อู๋เทียนได้รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเฉินเฟยหมิงและเฉินจิ่งจื้อแล้ว สีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชา
“เมื่อก่อนเฉินจิ่งจื้อเป็นวีรบุรุษระดับไหน?”
“ฆ่าศัตรูอยู่ในสนามรบ บุกเดี่ยวเข้าไปในค่ายศัตรู แล้วฆ่าศัตรู 287 คนในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน!”
“แต่คิดไม่ถึงว่าลูกหลานของเขา จะมีคนที่ไร้คุณธรรมอย่างคุณ!”
“อนิจจา!”
เฉินเฟยหมิงเบิกตากว้าง
“คุณเป็นใครกันแน่? ทำไมคุณถึงได้รู้จักคุณปู่ทวดของผมขนาดนี้?”
เย่อู๋เทียนไม่ตอบ แต่กลับกล่าวว่า
“ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ที่คุณเป็นลูกหลานของเฉินจิ่งจื้อ ผมตบคุณตายด้วยฝ่ามือเดียว มันก็เพราะคุณหาเรื่องใส่ตัว!”
เฉินเฟยหมิงตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง
เย่อู๋เทียนกล่าวเบา ๆ
“ไสหัวออกไปให้พ้น ถือโอกาสตอนที่ผมยังไม่โกรธ ออกไปจากตี้ตู แล้วอย่ากลับมาอีก”
หลังจากกล่าวจบ เย่อู๋เทียนกำลังจะหันหลังและเดินจากไป
เฉินเฟยหมิงเยาะเย้ย
“เล่นละครตบตาคนอื่น!”
ขณะที่เฉินเฟยหมิงกำลังพูด ก็กำลังจะโจมตีเย่อู๋เทียน
เพียงแต่ ขณะที่เฉินเฟยหมิงยกมือขึ้น เสียงคำรามของชายชราก็ดังมาจากระยะไกล
“ลูกหลานเนรคุณ! แกหยุดน่ะ!!”
เมื่อได้ยินเสียงนั้น เฉินเฟยหมิงรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า!
คุณปู่ทวด?
คุณปู่ทวดเฉินจิ่งจื้อ!
ทำไมถึงมาที่คลับเฮาส์ไดนาสตี้NO.1ได้?
ต้องรู้ว่าปีนี้คุณปู่ทวดอายุหนึ่งร้อยห้าปีแล้ว!
เขาใช้ชีวิตปั้นปลายอยู่ที่บ้านตลอดมา!
ปกติแล้วแทบจะไม่สามารถลุกจากเตียงได้ ทำไม้วันนี้เขาถึงได้มีอารมณ์ออกมาข้างนอกได้?
เฉินเฟยหมิงมองไปยังทิศทางของเสียงตามสัญชาตญาณ
“คุณมาที่นี่ได้อย่างไร?”
เฉินจิ่งจื้อกล่าวว่า
“เฉินจิ่งจื้อ ได้ยินว่ากำลังจะเกิดสงคราม อยากจะเข้าร่วมกองทัพอีกครั้ง ฆ่าศัตรูอยู่ในสนามรบ แม้ว่าจะตาย ก็จะไม่เสียใจที่ได้รับใช้ชาติ!”
เย่อู๋เทียนหรี่ตาลง
“คุณเป็นคนที่จงรักภักดีต่อชาติ! แต่คุณอายุมากแล้ว ใช้ชีวิตปั้นปลายอยู่ที่บ้านดีกว่า!”
หลังจากกล่าวจบ เย่อู๋เทียนก็เดินไปที่ประตูคลับเฮาส์ไดนาสตี้NO.1!
เฉินจิ่งจื้อน้ำตาซึม!
เห็นได้ชัดว่าเขาเข้าใจคำพูดของเย่อู๋เทียนผิด
ถึงแม้ว่าเขาจะแก่ชราแล้ว แต่การตายในสมรภูมิรบนั้น มีเกียรติขนาดไหน?
แต่ไม่คิดว่า
เพียงเพราะลูกหลานไร้ความสามารถ จึงไม่มีโอกาสไปสร้างความดีความชอบอยู่ในสมรภูมิรบ!
และขณะนี้เอง เฉินเฟยหมิงเดินมาอยู่ตรงหน้าเฉินจิ่งจื้อด้วยความหวาดกลัว
“คุณปู่ทวด……”
นึกไม่ถึงว่าเฉินเฟยหมิงเพิ่งจะเรียกเฉินจิ่งจื้อ เฉินจิ่งจื้อก็หยิบไม้เท้าจากมือคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง!
ยกไม้เท้าขึ้นแล้วเหวี่ยงออกไป!
ปัง!
ตีไปที่หน้าของเฉินเฟยหมิง
เลือดไหลออกมา!
เฉินจิ่งจื้อจ้องมองเฉินเฟยหมิง และตะโกนอีกครั้ง
“ไสหัวออกไปจากตระกูลเฉิน! ตระกูลเฉินไม่มีลูกหลานนอกคอกอย่างแก! ไสหัวออกไป!!”
สีหน้าของเฉินเฟยหมิงซีดเซียว!
ตนเองไม่เคยเห็นคุณปู่ทวดโกรธเช่นนี้มาก่อน?
และขณะนี้เอง
เสิ่นรั่วชิงและเฉิงโม่หนง เดินออกมาจากคลับเฮาส์ไดนาสตี้NO.1 ท่ามกลางฝูงชน
ไม่มีเหตุผลอื่นใด!
เมื่อพวกเธอรู้ว่าเย่อู๋เทียนมาถึงแล้ว ก็เลยออกมาต้อนรับ!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...