จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 141

บทที่ 141 ของล้ำค่าของเฉินจิ้น

"บุคคลนี้ คือซอมิ่งคองตระกูลซอของครอบครัวที่ซ่อนอยู่ ครึ่งแดนเสินและเป็นผู้ริเริ่มการสัมมนาครั้งนี้!"

ตู้เทียนโย่วอธิบายให้เฉินจิ้นที่อยู่ข้างๆเขาฟัง

ระหว่างทางกลับจากพื้นที่สามเหลี่ยม เฉินจิ้นได้ถามเขามากมายเกี่ยวกับครอบครัวที่ซ่อนอยู่ เขารู้ว่า เฉินจิ้นยังมีอะไรหลายอย่างที่ไม่รู้เกี่ยวกับครอบครัวที่ซ่อนอยู่

เฉินจิ้นพยักหน้า

"ในสัมมนาครั้งนี้ เรายังคงปฏิบัติตามกฎเดิม ผลัดกันเอาของของตัวเองออกมาแล้วรายงานความต้องการที่เราต้องการ"

ซอมิ่งคองกล่าวต่อ "ทุกคนยังมีข้อสงสัยหรือไม่?"

ผู้คนในนั้น ล้วนเป็นลูกหลานของครอบครัวที่ซ่อนอยู่ ผู้คนส่วนใหญ่เคยเข้าร่วมการสัมมนาที่จัดขึ้นมาก่อน แม้จะมีที่ไม่เคยได้มาเข้าร่วม ก็มีผู้อาวุโสในครอบครัวของพวกเขาเองหรือพี่น้องเคยเล่าให้พวกเขาฟังมาบ้าง

มีเพียงเฉินจิ้นเท่านั้นที่เป็นผู้ที่มารู้จักและเข้าร่วมเป็นครั้งแรก

อย่างไรก็ตาม การพบปะแลกเปลี่ยนแบบนี้ ก็เป็นเรื่องธรรมดาในจักรวาล เฉินจิ้นไม่ได้รู้สึกแปลกใหม่อะไรมากนัก

เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่มีข้อสงสัย ซอมิ่งคองก็พูดทันที "เนื่องจากทุกคนไม่มีข้อสงสัยดังนั้นการสัมมนาแห่งภูเขาเขียวในครั้งนี้ของเราจะเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ!"

"งั้นผมขอเริ่มก่อนละกันนะ" ซอมิ่งคองพูดแล้วหยิบหมึกสีดำออกมา "ผมได้แก่นหมึกนี้จากโบราณสถาน มันเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องมีวัสดุการกลั่นที่ดี โดยเฉพาะกลั่นหุ่นระดับสูง หายากในโลก ผมหวังว่ามันจะสามารถแลกกับเครื่องรางด้านโจมตี"

ซอมิ่งคองอธิบาย

แม้ว่าคำพูดนี้จะพูดกับทุกคน แต่สายตาของซอมิ่งคองกลับมุ่งเน้นไปที่คนทั้งสามของสำนักเทียนจิเป็นหลัก

ไม่เพียงแต่ซอมิ่งคองเท่านั้น แต่ส่งนใหญ่ต่างก็จ้องมองไปที่พวกเขา

การกลั่นยา มีเย่าเก๋อ

ส่วนการทำเครื่องราง ก็มีสำนักเทียนจิ

มีเครื่องรางด้านโจมตีไม่มากนัก ดังนั้นในทั่วเย้นเซี่ย มันจึงมีค่ามาก

ถ้าใครมี ก็ไม่มีวันเอาออกมาแลกหรอก

ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่คนที่รู้จักแก่นหมึกรู้ว่ามันมีค่ามาก แต่คนส่วนใหญ่เมื่อได้มันมาก็ไร้ประโยชน์ ต้องเป็นคนของสำนักเทียนจิได้มัน จึงจะมีค่ามากที่สุด

หลังจากเฉินจิ้นได้ยินคำว่า "เครื่องราง" ทันใดนั้นเขาก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

หรือว่าจะมีอาวุธวิเศษบนโลกจริงหรือ?

นั่นก็หมายความว่ามีอารยธรรมแห่งการฝึกฝนเซียนใช่ไหม?

เฉินจิ้นก็หันสายตาไปมองคนของสำนักเทียนจิทั้งสามคน

ทั้งสามคนของสำนักเทียนจิ เมื่อเห็นสายตาของทุกคนที่มารวมตัวกันที่พวกเขา

ชายหนุ่มที่เป็นคนนำในนั้นก็ยิ้มทันทีและกล่าวว่า“ พี่ซอ แม้ว่าแก่นหมึกจะมีค่า แต่ไม่ใช่ว่าสำนักเทียนจิของเราจะไม่มี ส่วนเครื่องรางนั้นหายากและเครื่องรางด้านโจมตีก็หายากกว่าอีก หากพี่ซอต้องการใช้แก่นหมึกมาแลกเปลี่ยนเป็นเครื่องรางด้านโจมตีอย่างน้อยต้องใช้แก่นหมึกสองชิ้นที่มีขนาดเท่ากันจึงจะได้ "

ชายหนุ่มคนนี้เป็นทายาทของสำนักเทียนจิ ชื่อฉินหมิง

“ พี่ฉิน แก่นหมึกหายาก มันได้มายากในโลก ถ้าเอาออกมาอีกสองอัน มันไม่ง่ายอย่างนั้นนะ” ซอมิ่งคองหัวเราะ เขาได้เตรียมใจไว้แล้วและก็ไม่ผิดหวัง” แก่นหมึก ที่อยู่ในมือผมอันนี้ เครื่องรางด้านโจมตีสมบูรณ์ ผมก็ไม่คาดหวัง แต่ผมหวังว่า ผมจะสามารถแลกเปลี่ยนกับครึ่งเครื่องรางด้านโจมตีได้ " ครึ่งเครื่องรางด้านโจมตี ไม่ใช่ครึ่งโจมตีและครึ่งป้องกัน

แต่มันเป็นครึ่งเครื่องรางด้านโจมตีกึ่งสำเร็จรูป

มีมีฤทธิ์เครื่องรางอยู่บ้าง แต่ก็ด้อยกว่าเครื่องรางจริง

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมันถูกเรียกว่าเครื่องรางอาวุธธรรมดาจึงไม่สามารถเทียบเคียงได้

"ครึ่งเครื่องรางด้านโจมตี งั้นก็ได้" ฉินหมิงครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนตอบกลับ

เพราะยังไง เครื่องรางด้านโจมตีส่วนใหญ่ที่อยู่อยู่ในโลก ต่างก็เป็นครึ่งเครื่องราง

เย้นเซี่ยในปัจจุบัน มีเพียงสองคนที่สามารถสร้างเครื่องรางได้ คือหัวหน้าสำนักเทียนจิและหัวหน้าไท่ซ่างเท่านั้น

ทุกครั้งที่สร้างเครื่องรางหนึ่งเล่ม ต้องใช้พลังงานจำนวนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการทำเครื่องรางด้านโจมตียิ่งต้องใช้เวลาหลายเดือน มันทรงพลังและใช้เวลาในการฟื้นฟูเป็นปี ซึ่งถือว่ามันล้ำค่ามาก

"ถ้าได้ ผมหวังว่าจะสามารถแลกเป็นมีดหรือกระบี่" ซอมิ่งคองกล่าวต่อ

ฉินหมิงพยักหน้า“ พอดีเลย ผมได้พกครึ่งเครื่องรางแบบกระบี่มาหนึ่งเล่ม”

ขณะที่พูด ฉินหมิงหยิบมีดออกมาจากเข็มขัดโดยตรง

สายตาของทุกคนลุกเป็นไฟ ในฐานะหนึ่งในสาวกโดยตรงของสำนักเทียนจิ ฉินหมิงต้องมีสิ่งประดิษฐ์วิเศษอื่นๆอีกมากมายในเข็มขัดเก็บของเขา น่าเสียดายที่แม้จะอยู่ในครอบครัวที่ซ่อนอยู่ ก็ไม่มีใครกล้ารุกรานสำนักเทียนจิ

มิฉะนั้น หากสำนักเทียนจิเอาเรื่อง เช่นนั้นต่อจากนี้ ก็จะถูกตัดการส่งมอบเครื่องรางให้กับตระกูลนั้นๆ มันเหมือนเป็นการตัดมรดกของตระกูลนั้นทิ้ง

หลังจากที่ฉินหมิงหยิบกระบี่ออกมา เขาก็แลกเปลี่ยนกับซอมิ่งคอง

หลังจากที่ซอมิ่งคองได้กระบี่แล้ว ก็มีเสียงสั่นสะท้านในกระบี่เล่มนี้

เมื่อส่งพลังจิตลงบนใบมีด แสงเย็นที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าก็ถูกปล่อยออกมาโดยตรง มีความหนาวเย็นเล็กน้อยในบริเวณใกล้เคียง

ซอมิ่งคองมีความสุขทันทีและพอใจมาก