จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 5

บทที่ 5 ขยะมูลฝอย

ซ่งชีงเหย็นหนึ่งในสี่แห่งความงามของเจียงโจว

ผู้หญิงแบบนี้ ทำเอาหวางฮ่าวหลงใหลเป็นเวลานาน เขาใช้วิธีการมากมายในการตามจีบซ่งชีงเหย็น แต่ซ่งชีงเหย็นไม่เคยแสดงสีหน้าที่ดีกับเขาเลย

เทพธิดาที่อยู่ชั้นสูงส่งเช่นนี้ สุดท้ายเธอกลับแต่งงานกับเฉินจิ้นคนที่ขี้ขลาดไม่เอาไหน แถมยังยากจนอีก

ผลแบบนี้ ทำให้เขารับไม่ได้

เธอซ่งชีงเหย็นไม่ใช่แต่งงานกับเฉินจิ้นหรอ ถ้างั้นฉันก็เหยียบเขาให้ตายเลย ดังนั้น ทุกๆครั้ง ที่หวางฮ่าวมีโอกาส เขาจะทำให้เฉินจิ้นขายหน้า

ยิ่งกว่านี้ เพื่อทำให้เฉินจิ้นเสียเกียรติ เขาจึงหาแฟนเก่าของเฉินจิ้นมา จากนั้นก็ใช้วิธีการเพียงเล็กน้อย หยางอวู้ถิงก็ยอมกับเขาแล้ว จากนั้นเขาก็พาหยางอวู้ถิงมาต่อหน้าเฉินจิ้น

เฉินจิ้นที่อยู่ตอนนั้น ทำได้แค่ดูหยางอวู้ถิงที่มีกิริยาเลียแข้งเลียขาหวางฮ่าว ทำให้เขารู้สึกอับอายมาก เช่นนี้ยิ่งทำให้หวางฮ่าวสนุกมากขึ้น

ดังนั้น การที่ได้เจอเฉินจิ้นในวันนี้ เขาจึงรีบเดินเข้ามา เตรียมที่จะทำให้เฉินจิ้นขายหน้าอีกครั้งเพื่อหาความสนุก

แต่นึกไม่ถึงว่า เฉินจิ้นวันนี้ ไม่ใช่คนที่ขี้ขลาดไม่เอาไหนคนเดิมแล้ว

แต่เป็นเจ้าแห่งปีศาจที่โหดร้าย

ดังนั้น สิ่งที่หวางฮ่าวคาดหวัง การแสดงอาการที่โมโหแต่ไม่กล้าพูดออกมาของเฉินจิ้น กลับไม่ได้ปรากฏขึ้นเลย

ไม่เพียงแค่นั้น ใบหน้าของเฉินจิ้น ยังแสดงอาการท้าทายออกมา

มองดูเขาแล้ว ราวกับว่าเขากำลังดูคนโง่อยู่?

ถ้าเป็นเช่นนี้ไม่ได้

ฉันทำให้นายอับอาย นายก็ต้องแสดงสีหน้าโกรธและอึดอัดออกมาให้ฉันดูถึงจะถูก

หยางอวู้ถิงอยู่ข้างๆเหมือนกับเข้าใจความคิดในใจของหวางฮ่าว ดังนั้น ก็เลยรีบพูดขึ้นมาทันทีว่า : “เฉินจิ้น อย่าคิดว่านายได้แต่งเข้าเป็นลูกเขยก็ดูถูกคนอื่น นายรีบขอโทษคุณชายหวางซะ ถ้านายทำให้คุณชายหวางไม่พอใจ เดี๋ยวนายต้องเจอดีแน่”

ถึงแม้ว่าความอดทนของเฉินจิ้นดีมาก แต่เกือบถูกคำพูดนี้ของหยางอวู้ถิงทำให้หัวเราะออกมา

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำแล้วจะต้องขอโทษ?

“นายคิดว่านายจะเป็นใคร?และกล้าโทษฉันเช่นนี้หรอ?”

เฉินจิ้นเยาะเย้ย สายตาแสดงถึงเจตนาฆ่า

เขาเกลียดที่สุดก็คือการทรยศ และผู้หญิงคนนี้ เธอเคยทรยศเฉินจิ้น ถ้าหากไม่ได้อยู่บนพื้นโลกในสังคมสมัยใหม่นี้ เฉินจิ้นไม่พูดแม้แต่คำเดียวกับเธอ ฆ่าเธอโดยตรงเลย

“นาย....”

หยางอวู้ถิงตะลึง เธอคิดว่า เพียงเธอพูด เฉินจิ้นจะฟังที่เธอพูด ถึงแม้การขอโทษกับหวางฮ่าว หวางฮ่าวพอใจ เธอจะได้รับข้อดีมากขึ้น

แต่ยังไง ครั้งสุดท้ายที่เฉินจิ้นเจอเธอ ในสายตาของเขา ยังความรักที่มีต่อเธอที่ไม่สามารถเก็บซ่อนได้ เพียงแค่เธอพูด เขาก็เชื่อฟังทุกอย่าง ทำให้เธอมั่นใจกับตัวมาก

แต่แล้วเธอก็คาดไม่ถึง เฉินจิ้นไม่เพียงแต่ไม่ฟังเธอ แถมยังด่าเธออีกด้วย ยิ่งทำให้เธอโกรธจนพูดไม่ออก

“โกรธแล้วหรอ ฮาฮาฮา ที่จริงแล้วลูกเขยเฉินของพวกเรา ก็โกรธเป็นนะ ฉันก็นึกว่าคนอย่างนายที่เป็นคนไร้ปัญญา จะอดทนยอมรับมันได้ โกรธเป็นถึงจะถูกต้องไง แบบนี้จะสนุกกว่า”

หวางฮ่าวพลางหัวเราะพลาง

“ทีรัก ฉันเข้าใจแล้ว มองดูแล้วลูกเขยเฉินของเราอ่ะ อาจจะเพราะว่าแม้แต่มือของเธอก็ไม่ได้จับ แต่ต้องมาเห็นฉันอยากทำอะไรกับเธอก็ตาม ในใจอาจจะไม่สบาย อารมณ์ไม่เสีย แบบนี้ดีไหม เธอก็เอื้อมมือไปให้เขาจับน่อยสิ ให้เขาหายโกรธน่อย ไม่เช่นนั้น ถ้าลูกเขยของเฉินของเราโกรธขึ้นมาล่ะก็ ตระกูลซ่งต้องตามหาพวกเราเพื่อจัดการเราแน่ๆ”

“ อัยหยา คุณชายหวาง คุณเลวที่สุดเลย...ฉันเป็นผู้หญิงของคุณ นอกจากคุณแล้ว ฉันไม่ต้องการให้ใครมาแตะต้องฉัน...”หยางอวู้ถิงเอนกายเข้าไปในอ้อมแขนของหวางฮ่าวพูดอย่างออดอ้อน

เฉินจิ้นมองไปที่ทั้งสอง ทำตัวเหมือนนางละคร แสดงออกท่าทางเช่นนี้เพื่อให้เขารู้สึกอับอาย

ดื่มด่ำไปกับความบันเทิงของตัวเอง และไม่สามารถออกฉากได้

เฉินจิ้นรู้สึกว่า จำเป็นที่จะต้องขัดจังหวะของพวกเขา

“ผู้หญิงอย่างเธอ ฉันเบื่อตั้งแต่แรกแล้ว”เฉินจิ้นมองหยางอวู้ถิงอย่างเยาะเย้ย

จากนั้นหันกลับไปดูหวางฮ่าว“คุณคิดว่า สิ่งของที่เป็นมือหนึ่งของฉัน แล้วถูกหลายคนใช้แล้ว จะให้ฉันไปใช้ของที่ผ่านมาหลายคน ฉันจะสนใจอีกไหม?”

“ก็มีแค่คนอย่างคุณเช่นนี้หล่ะ รสชาติหนัก ถึงจะไปเอาของที่เคยผ่านหลายคนใช้มาเก็บไว้ ยังให้ความสำคัญกับมันมาก”

“แต่ว่า หากคุณมีนิสัยแบบนี้จริงๆแล้วล่ะก็ ฉันก็คงต้องแสดงความยินดีกับคุณด้วย พบสินค้าหลายมือของแท้ โคดดีใจชาไหม?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินจิ้น เปลี่ยนเป็นเยาะเย้ยขึ้นมา

“นายคิดว่านายพูดแบบนี้ ฉันก็จะเชื่อหรอ?” สีหน้าของหวางฮ่าวก็เริ่มมืดลง

เวลาที่หยางอวู้ถิงและเขาอยู่ด้วยกัน แน่นอนเธอไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์แล้ว

“อ้อ ต้องการหลักฐานด้วย?” เฉินจิ้นแสดงออกอย่างกำลังคิดอยู่ : “คุณน่าจะรู้เรื่องที่ฉันเคยกินมาม่าและขนมปังนึ่งเป็นเวลาสองเดือนเพื่อประหยัดเงิน เป็นเพราะว่าฉันไม่ระวังทำให้เธอท้อง เพื่อเก็บตังให้เธอไปทำแท้ง เรื่องในอดีตไม่น่าที่พูดขึ้นจริงๆ ช่วงเวลานั้นที่ฉันกินมาม่า นึกขึ้นแล้วก็รู้สึกเสียใจมาก....”

ใบหน้าของเฉินจิ้น แสดงอาการที่คิดถึงและเสียใจมา