จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 657

คุณปู่กู้พูดเสียงดัง

“กู้เจี้ยนกั๋ว หุบปาก!”

ใบหน้าของกู้เจี้ยนกั๋วโกรธจนบิดเบี้ยว และมีคุณปู่กู้ที่กำลังกดดันอยู่ เจี้ยนกั๋วเลยไม่สามารถพูดอะไรได้อีก

คุณปู่กู้กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ “หลี่โม่ เจ้าและกู้หยุนหลานรับแขกต่อเถอะ พวกเราเข้าไปดูข้างในเองได้”

หลี่โม่ ขยิบตาให้กู้หยุนหลาน ส่งซิกให้กู้หยุนหลานไปส่งคุณปู่กู้เข้าไปข้างใน

กู้หยุนหลานช่วยพยุงคุณปู่กู้ และพากู้เจี้ยนกั๋ว และกู้เจี้ยนเจียงเข้าไปในคฤหาสน์

เวลาค่อยๆ มาถึงตอนเที่ยง แขกก็มากันเยอะแล้ว ทุกคนต่างเริ่มนั่งในลานบ้านของคฤหาสน์ รอให้งานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่เริ่มขึ้น

เวลาเที่ยงตรง 12.00 น. กู้เจี้ยนหมินและหวังฟางกล่าวขอบคุณ2ประโยคด้วยใบหน้าที่แดงก้ำ จากนั้นจึงประกาศเริ่มงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่

ชุดอาหารเลิศรสต่างๆถูกนำเสิร์ฟที่โต๊ะ และแขกทุกคนก็ประทับใจกับรสสัมผัสของอาหาร

กู้เจี้ยนหมินยื่นตะเกียบคู่หนึ่งคุณปู่กู้: “พ่อครับ ท่านอยากย้ายมาอยู่กับผมที่นี่สักพักไหม?”

“เหอะๆ แม้ว่าที่นี่จะดีมาก แต่ก็อยู่ไกลจากพวกเพื่อนฝูงคนชราของฉันมากไป ข้ายังคงต้องการอยู่ในที่เดิม และพูดคุยกับพวกคนชราทั้งหลายสนุกดี

กู้เจี้ยนหมิน เจ้ามีลูกเขยที่เยี่ยมนัก หลี่โม่ถือได้ว่าเป็นลูกเขยที่ดีมากเมื่อเจอโอกาสก็สามารถแสดงศักยภาพออกมา เจ้าโชคดีมากจริงๆ "

“ท่านพ่อ ท่านยกย่องหลี่โม่สูงเกินไปแล้ว เพียงแต่หลี่โม่ยังมีพรสวรรค์จริง โดยเฉพาะระดับการวาดภาพ ซึ่งเทียบเคียงคนโบราณได้เลย”

กู้เจี้ยนหมินยังอดไม่ได้ที่จะคุยโวเกี่ยวกับหลี่โม่สองสามประโยค มันเป็นเพราะทักษะการวาดภาพอันยอดเยี่ยมของหลี่โม่ครั้งล่าสุด ซึ่งทำให้กู้เจี้ยนหมิงตกใจพอควร

กู้เจี้ยนกั๋วพูดอย่างแปลกๆ

“เหอะๆ เทียบเคียงคนโบราณรึ คนโบราณที่เจ้าพูดถึงคือคนไหน? เป็นคนโบราณที่วาดภาพไม่เป็นอย่างนั้นรึ”

ในเวลานี้กู้เจี้ยนกั๋วไม่สามารถฟังความดีของหลี่โม่ได้เลย ตราบใดที่มีคนพูดถึงความดีของหลี่โม่ราวกับว่าเขาเป็นศัตรูกับกู้เจี้ยนกั๋ว

กู้เจี้ยนหมินเหลือบมองกู้เจี้ยนกั๋ว หรี่ตาพร้อมรอยยิ้มและหยิบพัดงาช้างออกมา: "พี่ใหญ่นี่เป็นพัดใหม่ที่ฉันซื้อมา ได้โปรดช่วยดูให้หน่อย"

กู้เจี้ยนกั๋วหยิบพัดขึ้นและมองดูโดยรอบ มือที่ถือพัดก็เริ่มสั่นเล็กน้อย

“เอาล่ะ เจ้าซื้อสิ่งนี้มาเท่าไหร่รึ ข้ามองแล้วมันเหมือนของแท้ เกรงว่าราคาคงมิใช่น้อย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า นี่ไม่ใช่ของแท้อะไรหรอก ภาพวาดบนนี้ถูกหลี่โม่วาดเมื่อไม่กี่ปีก่อน พี่ใหญ่ท่านคงนึกไม่ถึงซินะ” Gu กู้เจี้ยนหมินกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

กู้เจี้ยนกั๋วขมวดคิ้ว มองลงไปที่ภาพวาดบนด้ามพัด จากนั้นส่ายหัวแล้วพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เป็นฝีมือการวาดของหลี่โม่!”

“ข้ารู้ว่าพี่ใหญ่ท่านคงไม่เชื่อ ตอนแรกข้าก็ไม่เชื่อ แต่ บนภาพวาดมีลายสลักลับของหลี่โม่อยู่ พี่ใหญ่ท่านลองใช้แว่นขยายส่องดูก็จะรู้เอง”

กู้เจี้ยนหมินหยิบแว่นขยายออกมาแล้วยื่นให้กู้เจี้ยนกั๋ว และชี้ไปยังหินที่ริมขอบของภาพวาดและพูดว่า: "พี่ใหญ่ถ้าท่านดูตรงนี้ให้ดี ท่านจะเห็นชื่อของหลี่โม่

กู้เจี้ยนกั๋วหยิบแว่นขยายขึ้นมาแล้วส่องไปสักพัก ตกใจจนแว่นขยายในมือของเขาตกลงไปบนโต๊ะ

“นี่ มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง”

กู่เจียนหมินกล่าวอย่างสบายๆ“พี่ใหญ่ แต่ก่อนเราทุกคนประเมินหลี่โม่ต่ำไป แต่ตอนนี้เมื่อคิดถึงทัศนคติที่มีต่อเขาก่อนหน้านี้ ฉันรู้สึกเขินอายขึ้นมาใบหน้าของฉัน”

กู้เจี้ยนกั๋วไปทั้งหน้าแดงและคอของ และเขาพูดอะไรไม่ออกเป็นเวลานาน

คุณปู่กู้ได้ขอพัดมาดู และมองดูมันอย่างใกล้ชิดพร้อมกับกู้เจี้ยนเจียง ท่าทีตกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทั้งคู่

“ไม่ธรรมดาจริงๆ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าหลี่โม่จะมีความสามารถเช่นนี้ เมื่อก่อนฉันเคยประเมินเขาต่ำไปจริงๆ ”