จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 659

เชฟมั่นใจในกำลังของตัวเองเป็นอย่างมาก การทำอาหารก็เป็นงานใช้กำลังงานหนึ่ง ปีนั้นที่เชฟเรียนทำอาหารวิชาแรกที่เรียนก็คือการเขย่ากะทะ

กระทะเหล็กใบใหญ่ใบหนึ่งก็หนักพอแล้ว ยังต้องใส่ทรายครึ่งกระทะในกระทะเหล็ก แล้วใช้มือหนึ่งเขย่าสิเขย่าไปมา เมื่อสามารถเข่าทรายขึ้นสูงได้โดยไม่หกเลอะเทอะ ถึงจะนับได้ว่าผ่านด่านการเขย่ากระทะนี้

เพียงด่านนี้ก็เพียงพอที่จะฝึกฝนกำลังข้อมือกำลังแขนให้แข็งแกร่งได้ ดังนั้นตลอดมาเชฟก็เป็นผู้เล่นที่มีพละกำลัง

แต่ตอนนี้เชฟใช้กำลังทั้งตัว ก็ไม่สามารถขยับมีดได้เลย นี่ทำให้เชฟมีความสับสนในชีวิตอยู่บ้างแล้ว

หรือว่าพละกำลังของหลี่โม่จะแข็งแกร่งมาก?

แต่แม้ว่าพละกำลังของเขาจะมากยังไง เมื่อกี้ก็ได้กินอาหารที่ใส่ส่วนผสมเพิ่มไปแล้วนี่!

ควรที่จะใช้แรงไม่ได้สักนิดถึงจะถูก!

ไม่ถูก! หรือว่าหลี่โม่ไม่ได้รับผลกระทบจากฤทธิ์ยา?

“นาย หรือว่านายไม่ถูกผลกระทบจากฤทธิ์ยา? นี่มันเป็นไปไม่ได้ล่ะ!”

“ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ กลอุบายเล็กๆนั้นของพวกคุณเดิมทีก็ไม่เข้าตาผม วิธีการของกงซุนจุนก็ตกต่ำย่ำแย่เกินไปหน่อยแล้ว ทำให้ผมผิดหวังมากจริงๆเลยนะ”

หลี่โม่ส่ายหัวไปมา ในสีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความหยิ่งจองหอง ราวกับว่าการพูดถึงกงซุนจุนนั้นน่าอายมาก

เชฟโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาได้กัดฟันถลึงตาใส่หลี่โม่ด้วยความโหดเหี้ยม: “อย่าได้ใจ! นายน้อยของพวกเราไม่ใช่ว่าจะให้นายมาวิจารณ์ได้ เด็กๆ! จัดการหลี่โม่ไอ้เศษสวะคนนี้!”

พวกเชฟรองและผู้ช่วยเชฟได้ทยอยพุ่งขึ้นมา พวกเขาแกว่งกระบวย กระทะก้นลึก เขียงและอื่นๆตีไปทางหลี่โม่

สายตาเหยียดหยามของหลี่โม่ได้พุ่งใส่กลุ่มคน บนมือก็ได้ใช้แรงกระทุ้งตะเกียบ นำมีดในมือของเชฟกระทุ้งบินออกไป

ตอนที่ใช้ตะเกียบกระทุ้งมีดนั้น หลี่โม่ก็ได้ใช้เทคนิคอันแยบยล เห็นเพียงมันบินวนไปรอบๆอยู่บนฟ้า และได้ข้ามผ่านหัวของเชฟพุ่งตัดไปยังยอดศีรษะของเชฟรอง

เชฟรองได้ถูกทำให้ตกใจจนโซเซไปด้านหลัง ผู้ช่วยเชฟคนอื่นๆที่บุกติดตามมาได้ขวางอยู่ด้านหลัง ทันใดนั้นคนกลุ่มหนึ่งก็ได้เบียดกันจนกลายเป็นก้อนๆหนึ่ง มันยุ่งเหยิงมากจนจะเดินหน้าก็ไม่ได้จะถอยหลังก็ไม่ได้

มีดได้ตกสู่กลางกลุ่มคน และได้ตัดหูขวาของผู้ช่วยเชฟคนหนึ่งไปตรงๆแล้ว

“โอ๊ย หูของฉันถูกตัดแล้ว! หูของฉัน!”

ผู้ช่วยเชฟได้กุมบาดแผลที่มีเลือดทะลักไหลออกมาไว้ และได้ร้องตะโกนเสียงดังด้วยความหวาดกลัว

เชฟรองและคนอื่นๆมองอย่างกลัวสุดขีด ต่างก็ได้กลัวหัวหดจนถอยไปด้านหลัง และไม่มีใครกล้าพุ่งขึ้นมาอีก

เชฟรู้สึกเสียใจที่เมื่อกี้ได้อวดดีมากเกินไป เวลานี้ด้านหนึ่งเขาได้ยิ้มแห้งๆอีกด้านหนึ่งได้ถอยหลัง: “เหอๆ นายอย่าได้ลำพองใจไป นายน้อยของพวกเราก็ใกล้จะมาถึงแล้ว นายก็รอประสบเคราะห์ร้ายเถอะ!”

“กงซุนจุนจะมางั้นเหรอ งั้นผมก็ต้องถกเถียงถกเถียงกับเขาให้ดีๆหน่อย เขามาทำลายงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ของบ้านผม ก็จะต้องมีคำชี้แจงสำหรับเรื่องนี้”

หลี่โม่ได้ยืนกอดอก และรอการมาถึงของกงซุนจุนด้วยสีหน้าท่าทางที่ไม่แยแส

ไม่ได้ให้หลี่โม่รอนานมากนัก รถของกงซุนจุนก็ได้จอดอยู่ด้านนอกของคฤหาสน์แล้ว

กงซุนจุนที่ได้ก้าวเท้ายาวและเดินเร็วๆเข้ามาในคฤหาสน์ เมื่อเข้ามาในลานบ้านก็ได้กวาดตามองรอบหนึ่ง จากนั้นหัวคิ้วจึงได้ขมวดแน่นขึ้นมา

สถานการณ์ไม่เหมือนกับที่กงซุนจุนคาดคิดเลยสักนิด ก่อนหน้านี้กงซุนจุนคิดว่าเมื่อตัวเองมาถึงสถานที่ เชฟก็พาคนควบคุมสถานที่ไว้เรียบร้อยแล้ว เพียงแค่ให้ตัวเองมาทำให้หลี่โม่อับอายก็ได้แล้ว

แต่เวลานี้เชฟและคนอื่นๆต่างก็ตัวสั่นรวมกันเป็นก้อน และหลี่โม่ก็ได้นั่งอย่างสบายๆด้วยท่าทางที่ไม่แยแสทั้งหมดเป็นท่าทางที่หลี่โม่ครอบครองไว้ด้วยความได้เปรียบ

“เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่? พวกนายกำลังทำอะไร!”

กงซุนจุนตวาดด้วยความโกรธ