ชายคนนั้นพยักหน้า “ใช่แล้ว ตั้งแต่ท่านหลี่โหวเป็นอัมพาต ฮูหยินท่านโหวก็ดูแลท่านอย่างใกล้ชิด แล้วยังไปตามพระมาสวดมนต์ขอพรให้ท่านหลี่โหวอีก ช่างเป็นภรรยาที่ดีจริง ๆ ”
“เหอะ ๆ... ”
หลี่เฉินอันหัวเราะอย่างประชดประชัน
ชายคนนั้นโมโห “นี่เจ้าหัวเราะอะไร? คำพูดของข้ามันตลกมากหรือไร?”
เห็นว่าทั้งสองคนกำลังจะทะเลาะกันอีกแล้ว กู้หว่านเยว่ก็รีบดึงหลี่เฉินอันออกไป
“อาจารย์หญิง ท่านพ่อของข้าเป็นอัมพาต ต้องเป็นฝีมือของสวีหลานแน่ ๆ ”
นี่มันบังเอิญเกินไปหน่อย กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงมองหน้ากัน ทั้งสองคนรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย เดิมทีตั้งใจจะพาหลี่เฉินอันกลับจวนโหวโดยตรง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจวนโหวคงตกอยู่ในมือของสวีหลานทั้งหมดแล้ว
ถ้าพวกเขากลับไปทั้งแบบนี้ ก็เหมือนเอาตัวเองไปให้สวีหลานจัดการง่าย ๆ
“ท่านหลี่โหวเป็นอัมพาตแล้ว สกุลหลี่ก็ต้องมีผู้อาวุโส มีผู้อาวุโสคนไหนที่เจ้าไว้ใจได้บ้างหรือไม่?”
“มี ท่านผู้อาวุโสลำดับสอง เขารักและเอ็นดูข้ามาตลอด”
หลี่เฉินอันรีบตอบ
“เช่นนั้นผู้อาวุโสท่านนั้นอยู่ที่ไหน?”
“อยู่ที่จวนหลี่ในตรอกอวี่ฮวา”
สกุลหลี่อยู่ในเมืองอวี้อย่างน้อยก็ร้อยปีแล้ว คนในสกุลมีมากมายนับไม่ถ้วน เป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะอยู่ในจวนโหว หลายคนก็แยกย้ายออกไปแล้ว
ครึ่งชั่วยามต่อมา ทั้งสามคนก็มาถึงจวนหลี่
“ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสลำดับสองจะเชื่อคำพูดของข้าหรือไม่”
หลี่เฉินอันเคาะประตูด้วยความกังวลเล็กน้อย
ไม่นานประตูก็เปิดออก มีชายชราผมขาวคนหนึ่งเดินออกมา เมื่อเห็นหลี่เฉินอันแล้วก็จำเขาไม่ได้
“เจ้าเป็นใครกัน มาหาใคร?”
หลี่เฉินอันถอดผ้าคลุมหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าครึ่งหนึ่ง “ท่านผู้อาวุโสลำดับสอง ข้าเอง”
“จะ เจ้าคือเสี่ยวอัน?”
น้ำเสียงคุ้นเคยมาก ผู้อาวุโสลำดับสองก็จำได้ทันที
“เจ้าไม่ได้ถูกโจรฆ่าตายไปแล้วหรือ? แล้วแม่เจ้าล่ะ ข้างนอกลือกันว่านางหนีตามโจรไปแล้ว”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาแพทย์พลิกชะตา
ใช้บัตรเติมเงินเอไอเอสไม่ได้เหรอคะ...
เติมเงินด้วยบัตรเติมเงินเอไอเอสไม่ได้เหรอคะ...