ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 16

“พี่สะใภ้ใหญ่ ท่าน ท่านปิดบังซ่อนเร้นได้เก่งมาก ท่านสามารถซ่อนขาแกะย่างเอาไว้ในห่อ ท่านคือแบบอย่างที่ดีของข้า！”

ซูจื่อชิงอ้าปากกล่าววาจาประจบ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงโตมากลายเป็นพ่อไก่แจ้หว่านเสน่ห์สาวไปทั่วเมือง

ซูจิ่นเอ๋อขยี้ตาเล็กน้อย เขาคิดว่าภาพตรงหน้าคือความฝัน “ขาแกะ ข้าไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม ข้าได้กินขาแกะจริง ๆ ใช่ไหม....”

แววตาของนางหยางเปล่งประกายและกลืนน้ำลายด้วยความตะกละตะกลามอย่างต่อเนื่อง

ใบหน้าของซูจิ่งสิงยังคงนิ่งเฉยไร้ความรู้สึก แต่นัยน์ตาสีดำทะมึนคู่นั้นเต็มไปด้วยความตกใจ เขามองกู้หว่านเยว่

ด้วยสายตาล้ำลึก เขามั่นใจว่าขาแกะชิ้นนี้ไม่ได้ถูกนำออกมาจากห่อกระดาษอย่างแน่นอน

ดูท่าการคาดเดาของเขาจะถูกต้อง....

แต่ทว่าเขาก็ไม่ได้เปิดโปงกู้หว่านเยว่ ถึงอย่างไรนางก็ไม่ได้ทำร้ายพวกเขา

เขาเพียงแต่แปลกใจ ทำไมกู้หว่านเยว่คนนี้ถึงได้เปลี่ยนเป็นคนละคนไม่เหมือนกับกู้หว่านเยว่ที่เขาเคยสอบสวนอยู่ในจวนโหว?

“ชู่ว์ เบา ๆ หน่อย คนอื่นได้ยินหมดแล้ว”

กู้หว่านเยว่ยกนิ้วชี้ขึ้นมาทาบบนริมฝีปากส่งสัญญาณ แม้ว่าตอนนี้นักการในศาลาว่าการจะยอมปิดตาข้างหนึ่งในเรื่องของพวกเขา แต่หากคนอื่นเห็นว่าพวกเขาแอบกินขาแกะย่าง จะต้องเกิดปัญหาใหญ่แน่

บนเส้นทางแห่งการโดนเนรเทศ ทุกคนต่างประสบกับความทุกข์เหมือนกัน

หากเจ้ามีชีวิตที่ดี ผู้อื่นก็อาจจะเกิดความอิจฉาริษยาได้

ไม่แน่ว่าเจ้าอาจจะตกเป็นเป้าสายตาไปแล้ว

พวกเขาต่างพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะปิดปากไม่กล้าส่งเสียง เฝ้ารอให้กู้หว่านเยว่แบ่งเนื้อแกะอย่างใจจดใจจ่อ

เมื่อขาแกะย่างถึงมือ พวกเขาต่างรีบยกขึ้นมาแทะในทันที

คนที่เคยมั่งคั่งมาก่อน เวลากินข้าวก็มักจะมีสาวใช้คอยปรนนิบัติดูแล แต่เวลานี้เขากลับใช้มือเปล่าจับเนื้อและแทะเนื้อโดยไม่สนใจใคร

ซูจื่อชิงและซูจิ่นเอ๋อกินเนื้อแกะทั้งน้ำตา

“อร่อยที่สุด ขาแกะชิ้นนี้เป็นขาแกะที่อร่อยที่สุดเท่าที่ข้าเคยกินมาก ทั้งยังอร่อยกว่าขาแกะย่างงานเฉลิมฉลองในวังเสียอีก！”

กู้หว่านเยว่ ‘คิดไม่ถึงว่าขาแกะย่างชิ้นนี้จะเป็นชิ้นที่ขโมยมาจากห้องเครื่องในวัง！’

“อร่อย อร่อยมาก....” นางหยางก็กินอย่างเอร็ดอร่อยเช่นกัน แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ยังไม่ลืมฉีกเนื้อแบ่งให้กับซูจิ่งสิง

สมาชิกทั้งห้าคนอาศัยอยู่ในกระโจมเดียวกัน ทุกคนต่างรีบแบ่งเนื้อแกะย่างให้กันและกัน หลังจากกินหมดก็พากันตบหน้าท้องด้วยความอิ่มเอมใจ

ในเวลานั้นนางเฉียนที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขาเป็นคนที่จมูกไวมาก ทันทีที่ได้กลิ่นเนื้อย่างนางก็รีบเขย่าตัวของซูหัวหลินและกล่าวว่า “ที่รัก เจ้าได้กลิ่นหอมของขาแกะย่างไหม?”

บาดแผลตามตัวของซูหัวหลินยังไม่หายดี การเขย่านั้นสะเทือนร้าวถึงบาดแผล เขาจึงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “อยู่กลางทุ่งกว้างที่รกร้างนอกชานเมืองแบบนี้ จะมีขาแกะย่างได้อย่างไร หยุดกวนข้าได้แล้ว”

นางเฉียนต้องจำยอม พร้อมกับแสดงสีหน้าไม่ได้รับความเป็นธรรม

ซูหัวหลินคิดว่านางกับเขารักกันมากในเริ่มต้น แต่หลังจากโดนเนรเทศออกมา เขาก็เริ่มหมดความอดทนกับนางมากขึ้นเรื่อย ๆ

นางเฉียนมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้จมูกเพี้ยน จึงเดินตามกลิ่นมาจนถึงกระโจมของกู้หว่านเยว่ นางถึงกับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“เยี่ยมไปเลย พวกเจ้าบ้านสามร้ายกาจจริง ๆ แอบกินของอร่อยลับหลังพวกข้าสิน่ะ!”

นางรีบกลับไปหาหญิงชรา “ท่านแม่ ข้ามั่นใจว่าข้าไม่ได้จมูกเพี้ยน บ้านสามนั้นจะต้องแอบกินขาแกะย่างอยู่ในกระโจมอย่างแน่นอน！ ข้าก็ว่าอยู่ทำไมพวกเขาถึงรีบตัดขาดจากเรา ที่แท้พวกเขาก็ตั้งใจนี่เอง！”

หญิงชราที่กำลังหิวโซ เมื่อได้ยินว่าบ้านสามแอบซ่อนขาแกะย่างไว้ในกระโจม สีหน้าของนางก็เคร่งขรึมลงทันที

และเมื่อได้ยินว่าพวกเขาตั้งใจตัดขาดจากกัน ไหนเลยจะทนได้ นางรีบคว้าไม้เท้าเดินตรงออกไปจากกระโจมทันที

นางลืมไปสนิทใจว่าในตอนแรกพวกเขากลัวว่าจะเกี่ยวพันกับซูจิ่งสิง จึงบีบบังคับให้ตัดขาดจากัน

“นางหยาง เจ้าไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้！”

เมื่อถึงหน้ากระโจมตัวต้นเรื่อง นางเฉียนก็พุ่งเข้าไปดึงหูของนางหยางออกมาจากกระโจมทันที

“เจ้าช่างกล้านักนะ สอนอะไรให้เด็ก ถึงได้กล้าแอบกินของอร่อยลับหลังพวกข้า ต่อให้ตัดขาดจากกันแล้ว ถึงอย่างไรข้าก็ยังเป็นผู้อาวุโสของพวกเจ้า มีของกินอร่อยพวกเจ้ากล้าไม่เชิญข้าได้อย่างไร！”

หากเป็นเมื่อก่อน นางเฉียนไม่เคยกล่าววาจาที่ต่ำช้าเช่นนี้แน่ แต่พอนางได้ยินขาแกะย่างนางก็ถึงกลับกระหายเช่นกัน

นางหยางความจำไม่ดี จู่ ๆ ก็ถูกนางเฉียนดึงหูออกมาสั่งสอน เดิมทีนางไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“พี่สะใภ้รอง เจ็บ ข้าเจ็บ.....”

“พวกเรากำลังกินแผ่นแป้งไส้เนื้อ ไม่ได้กินขาแกะย่างอย่างที่พวกท่านเข้าใจ ถ้าท่านจะหาเรื่องทะเลาะกันต่อ ข้าก็จะเรียกนักการในศาลาว่าการมาเฆี่ยนท่านเดี๋ยวนี้”

หญิงชราเบิกตากว้าง “ซูจื่อชิง เจ้ากล้า?！”

ซูจื่อชิงฉีกยิ้มเย็นชา “ท่านก็คอยดูละกันว่าข้ากล้าหรือไม่กล้า ข้าจะร้องเรียนกับนักการว่าพวกท่านคิดหนีด้วยวิธีการบางอย่าง ข้าชักอยากเห็นแล้วว่านักการจะเหล่านั้นจะลงโทษท่านหรือไม่”

หลังจากตัดขาดจากบ้านใหญ่ตระกูลซู ในใจของซูจื่อชิงนั้นเอาแต่โทษกล่าวท่านลุงมาตลอด แต่เขายังมีความเคารพในตัวของหญิงชราอยู่บ้าง

ถึงอย่างไรก็เป็นญาติกัน เป็นสายเลือดเดียวกัน

เขาผิดหวังกับบ้านใหญ่ตระกูลซูมาก นับตั้งแต่นี้ต่อไป ถึงแม้ว่าพวกเขาจะนอนตายอยุ่หน้าเขา เขาก็จะเมินเฉยปล่อยให้พวกเขาตายอยู่ตรงนั้น

“ตอนนี้ข้าเรียกนักการในศาลาว่าการมาแล้ว！”

ไม่ทันรอให้ซูจื่อชิงเดินออกไป ซูจิ่นเอ๋อก็พุ่งออกไปเรียกนักการทันที

นางเฉียนพาหญิงชรามาถึงนี้เพียงแค่โลภอยากกินของอร่อย แต่หากเรื่องถึงนักการในศาลาว่าการ พวกเขาจะต้องเข้าข้างบ้านสามอย่างแน่นอน

ดังนั้นนางเฉียนจึงประคองหญิงชรากลับไปด้วยความตื่นกลัว แต่ก่อนจะจากไปนางก็ยังหันกลับมาถลึงตาใส่ซูจื่อชิง

“ไอ้คนเจ้าเล่ห์ ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ！”

ซูจื่อชิงจ้องเขม็งไปยังแผ่นหลังของพวกเขา จากนั้นก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก และเดินกลับเข้าไปในกระโจม

เมื่อเห็นกู้หว่านเยว่จ้องเขา เขากระตุกยิ้มอย่างขมขื่น

“พี่สะใภ้ใหญ่ ต่อไปข้าจะปกป้องทุกคนเอง”

กู้หว่านเยว่เห็นทุกอย่าง ในใจก็พารู้สึกไม่สบายใจไปด้วย

ถึงจะพูดเช่นนี้ ตอนนี้ซูจื่อชิงเพิ่งจะอายุสิบสองปี

ในปัจจุบันนี้ การจะเลี้ยงเด็กให้อยู่ในโอวาทคงยากแล้ว

แต่ไม่ต้องรอให้ซูจื่อชิงรู้สึกหม่นหมองใจนานนัก ตระกูลซูก็ได้รับผลกรรมในคืนนั้น